Najlepsza wersja legendy La Llorony

Dorastając, znałem La Lloronę jako płaczącą kobietę, która utopiła swoje dzieci. Mój tata odrzucił historie, mówiąc, że krzyki słyszane w Meksyku były po prostu kotami.

Powiedział mi to za pierwszym razem, gdy byłem narażony na jej historię, nie widząc potrzeby, aby przestraszyć mnie do zachowania, ponieważ katolicyzm zrobił to za bardzo - co próbował ograniczyć moją ekspozycję.

Ale chociaż chcę mu przypisać mój logiczny i realistyczny umysł, jestem tutaj, aby powiedzieć, którą wersję La Llorony najlepiej opowiedzieć.

Wariacje La Llorona

W całej Ameryce Południowej, Meksyku i południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych istnieją regionalne odmiany La Llorona. Jednak pomimo nich, najbardziej znaną opowieścią z nich jest to, że La Llorona była piękną wieśniaczką, która wyszła za mąż za bogatego ranchero. Mówi się, że żyli szczęśliwie z dziećmi, dopóki jej mąż nie przywiózł do domu innej kobiety i nie skazał jej i jego dzieci z powrotem w ubóstwo.

Mówi się, że z zemsty utopiła swoje dzieci w rzece, ale tak zachorowała z żalu i żalu, że zabiła się, by szukać swoich dzieci w życiu pozagrobowym.

Ponieważ jednak jej grzech zakazał jej wyjścia z nieba, zastanawia się w czyśćcu dla swoich dzieci. Z tego powodu latynoskie dzieci są ostrzegane przed jej płaczami i widmem, ponieważ bierze je myśląc, że są jej własnymi.

Inne wersje mówią, że zabiła swoje dzieci, aby być z bogatym mężczyzną, ponieważ nie chciał kobiety z dziećmi. W innym, jej dzieci utonęły w rzece z powodu jej braku uwagi i troski, ponieważ pójdzie tańczyć z mężczyznami.

Ale jest taki, który jest zupełnie inny, ponieważ mówią, że jej dzieci zginęły w pożarze domu podpalonym przez księdza podczas ceremonii ślubnej. Mówi się, że było to z zemsty po tym, jak wycofała się z zgody, by dać mu swoje pierwsze dziecko jako zapłatę za jej ślub.

Sama cierpiała na oparzenia, jej twarz została oszpecona i stała się znana przez mieszczan jako „The Donkey Lady”. Niemniej jednak, marnuje się nad brzegiem rzeki, opłakując swoją stratę.

Mitologiczne i historyczne pochodzenie

Chociaż nie ma wyraźnych dowodów na to, skąd pochodzi La Llorona, historycy spekulują, że historia ma korzenie Azteków. W XVI wieku, kiedy Kodeks florencki został ukończony, istniała aztecka bogini zwana Cioacoatl, która jest opisywana jako kobieta, która pojawia się na biało i chodzi w nocy płacząc i płacząc. Bardzo podobny do La Llorony, jej wygląd był jednak postrzegany jako zły omen przepowiadający kolonizację Meksyku.

Chociaż są inni, którzy spekulują, że pochodzenie La Llorony jest związane z La Malinche, lub aka, rdzennym tłumaczem Hernana Cortesa. Mówi się, że La Malinche była kobietą Nahua i córką wodza, która została sprzedana do niewoli po śmierci ojca.

Ale ze względu na jej umiejętność mówienia po Majach i Nahuatl, została osobistym tłumaczem Cortesa. Jej pomoc doprowadziła następnie do sukcesu kolonizacji Meksyku, dzięki czemu La Malinche słynie notorycznie ze zdrady Meksyku.

Ale jak jest związana z La Llorona? Ponieważ była tłumaczką Cortesa, mówi się, że zakochali się głęboko i mieli dziecko o imieniu Martin. W tym czasie historie o jej zdradzie, które obracają się wokół jej złych czynów, przeleciały przez Imperium Azteków, czyniąc z niej potwora dla nich. Jedną z nich była opowieść o tym, jak utopiła syna.

Powiedziano, że po dowiedzieniu się o planie Cortesa powrotu do Hiszpanii z ich synem Martinem, utopiła go w rzece. Wiemy jednak, że to nieprawda, ponieważ Martin żył pełnią życia.

Historycy również nie wierzą, że La Malinche była w romantycznym związku z Cortesem, ponieważ niewiele jest dowodów na jakąkolwiek intymność, więc spekulują, że najprawdopodobniej była w obraźliwym i kontrolującym związku.

Mając to na uwadze, historia ta należy do rdzennych korzeni Latynosów, pokazując, że nie jest to biała historia z białym tłem. Jednak Teksas ma śmiałość mieć wersję La Llorony jako opowieści osadników przedstawiającą rdzennych Amerykanów jako dzikusów.

Wersja kolonialna

Najwyraźniej wioska osadników w San Antonio w Teksasie została zaatakowana przez pobliskie plemię rdzennych Amerykanów. Kobieta, która widziała brutalnie zamordowanego męża, postanowiła uratować swoje dzieci przed tym samym losem, utopiąc je w rzece.

Kiedy tubylcy dotarli do niej, jej dzieci nie żyły, ale uratowała sobie życie, przerażając je krwawczym krzykiem. Następnie uschła, płakając za swoimi dziećmi, i nadal żyje w życiu pozagrobowym przez Woman Hol lering Creek.

Jeśli do tej pory nie jest to zauważalne, pozwól, że powiem ci to wprost- ta wersja jest rasistowska. Ze wszystkich wersji skupionych wokół Latynosów, ta z Teksasu w jakiś sposób dotyczy białego osadnika z historią, która wiąże się z atakiem rdzennych Amerykanów, mimo że historia ma rdzenne korzenie o rdzennej kobiecie.

Nie ma sensu, aby go wybielali, ale nadal jest kolonialny i rasistowski, ponieważ przedstawiają ofiary jako białych, a rdzennych Amerykanów jako dzikich morderców.

La Llorona na nowo

Jednak pomimo tego społeczność latynoska na nowo wyobraża sobie La Llorona w literaturze Chicano. Pisarki latynoskie opowiadają historię La Llorona z bardziej uzasadnionych powodów, które są zgodne z walkami kobiet, jednocześnie pozwalając, aby była to ostrzegawcza opowieść. Ale spośród nich, Luz Alma Villanueva kręci specjalną opowieść, ponieważ odtwarza wersję z Teksasu.

W swojej powieści „Płacząca kobieta: La Llorona i inne historie” Villanueva skupia się na gwałcie, kazirodztwie i wykorzystywaniu seksualnym w dzieciństwie, przedstawiając córki doświadczające przemocy seksualnej. W La Llorona, główna historia dotyczyła wykorzystywania seksualnego w dzieciństwie.

I w nim, postać Luna jest wykorzystywana w nocy w parku przez mężczyznę, który twierdzi, że jest policjantem. W tym momencie Luna po raz pierwszy słyszy krzyki La Llorony, przedstawiając ją jako troskliwą matkę, ponieważ biologiczna matka Luny jest zaniedbana. W rzeczywistości, po zbadaniu, czy wszystko w porządku, matka mówi jej: „Cóż, nic ci się nie stało, więc możesz powstrzymać ten drżący akt”.

Chociaż, Luna miała babcię, która działała jako jej prawdziwa opiekunka i troszczyła się o nią. Z tego powodu La Llorona jest przedstawiana bardziej jako postać, która opłakuje niesprawiedliwość, przez którą przechodzą kobiety, na przykład przemoc seksualna, ponieważ mówi się, że zabija głównie mężczyzn, czyniąc historię La Llorony ostrzegawczą opowieścią o drapieżnych mężczyznach.

Jednak poza tym, rzeczywista historia opowiedziana o La Lloronie w La Llorona Villanuevy jest pokazana i twierdzi, że historia jest opowieścią rdzennych Amerykanów. W rzeczywistości Luna opowiada historię La Llorony przez jej babcię Isidrę, która jest opisywana jako rdzenna Amerykanka.

M@@ ówi jej, że La Llorona płacze za swoimi dziećmi, ponieważ musiała zamienić swoje dzieci w ryby, gdy „przybyli straszni ludzie z wielkiego oceanu”. Jest to oczywiście znak początku kolonizacji. Jest to dodatkowo potwierdzone, gdy Isidra mówi: „Widzisz, Luna, uratowała swoje córki przed straszliwymi ludźmi, ale jej synowie zostali, walczyli i zginęli.

Byli wtedy prawdziwymi Indianami, a gringos po prostu wyglądały dla nich jak oskubane kurczaki... Indianie wiedzieli, że są źli, kiedy zabijali nawet dzieci za darmo, wysyłając je na ciemną stronę księżyca.

Ponadto La Llorona jest pokazywana jako kawałek kultury rdzennej w historii, kiedy Isidra mówi: „Odkąd przyjechałem do tego kraju... Nie słyszałem jeszcze od niej... Zbyt wiele gringos tutaj, mi Luna, i nie ma miejsca dla La Llorona”, pokazując, jak wiele rdzennych historii jest szczególnie zagubionych w wyniku kolonizacji w Stanach Zjednoczonych.

To samo mówi się o duchowości rdzennej, ponieważ Isidra kłóci się z mamą Luny, mówiąc, że Bóg ją ukarze, pomimo ujawnienia jej wiary w zmianę kształtu i ciemną stronę księżyca. Dzieje się tak, ponieważ wiele katolickich wierzeń zostało włączonych do ich tubylczej duchowości, gdy Europejczycy nawiązali kontakt.

W rzeczywistości Isidra pochodzi z pustyni Sonoran, czyli obszaru, w którym mieszka plemię Yaqui. To także plemię, z którego pochodziła moja babcia, a wiele ich przekonań jest mocno zakorzenionych w katolicyzmie, przynajmniej z tego, co znam jako outsidera.

Babcia Villanueva była również Yaqui, z którą dorastała, pokazując, że jej życie było podobne do Luny. Z tego powodu całkiem możliwe jest, że historia La Llorony opowiedziana przez Isidrę została pierwotnie opowiedziana Villanuevie od jej babci Yaqui, która wspiera La Lloronę jako rodzimą historię.

Ale niezależnie od tego, czy historia jest prawdziwa, czy nie, ponieważ mam pochodzenie Yaqui, jest to wersja, którą wolałbym przekazać, ponieważ służy jako przypomnienie, że Latynosi są rdzennymi Amerykanami, a uspokojenie tej tożsamości jest, jak sądzę, ważnym pierwszym krokiem w kierunku dekolonizacji naszych umysłów i odzyskania naszej mocy.

jednak, nadal jest równie potężne, aby opowiedzieć historię, nawet jeśli nie robisz tożsamości tubylczej lub masz inne pochodzenie etniczne. Kiedy mówisz La Llorona poprzez tę rdzenną narrację, dostrzegasz kolonizację i ludobójstwo, które miały miejsce również poza Stanami Zjednoczonymi, a zatem uznasz, że Latynosi są rdzennymi Amerykanami.

Tożsamość latynoska i latynoska została stworzona, aby wymazać naszą rdzenność, ale fakt, że inni również ją rozpoznają, pokazuje Stanom Zjednoczonym, że tubylcy nie wymierają, żyją i rozwijają opór.