Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
Onze tegenstander is de slechtste van onszelf en onze ervaringen. Wat we willen veranderen en wat we weten dat we niet kunnen. Hier zijn de 5 stappen om een antagonist te ontwikkelen in onze roman.
Zou bescheiden de beste eigenschap zijn voor een monster om te hebben? Om op klaarlichte dag zonder argwaan chaosdaden te kunnen plegen. Laten we dit, omwille van pragmatisch denken, als zodanig bestempelen. Bij het plegen van een misdrijf is de grootste prioriteit het vermijden van opsporing, zoals blijkt uit het aantal arrestaties, dit is geen eenvoudige taak.
Aangezien je roman jouw kijk op de wereld is, zijn er meerdere manieren om hiermee om te gaan, maar de eenvoudigste zou zijn om een zeer antagonist te hebben die er goed bij past. Omdat ze geen onderscheidende kenmerken hebben om zich in een menigte te onderscheiden; Met zo'n discrepantie tussen de daden en het uiterlijk zou men zichzelf eerst beschuldigen.
„Voor de beste vorm van goed” is het vaak herwerkt, maar het motief blijft bestaan. De antagonist moet een vooruitziende blik hebben om toekomstige gebeurtenissen te voorspellen en dat gebruiken om zijn extremisme te rechtvaardigen, ervan uitgaande dat de slechtste manier van handelen de meest waarschijnlijke is.
Alles wat de antagonist doet, moet in hun ogen preventieve maatregelen zijn voor de voorziene catastrofale gebeurtenis. De beste antagonist is er een die een punt heeft dat niet echt kan worden weerlegd en het standpunt van de hoofdpersoon over wat hij of zij waar acht, op zijn kop zet.
De diepe verbondenheid tussen de hoofdpersoon en de tegenstander kan worden doorgegeven in een gedeelde geschiedenis of in gedeelde idealen. Er moet een niveau van begrip zijn dat getuigt van een verbinding tussen de geesten.
Ervan uitgaande dat ze niet altijd in direct contact zullen zijn, moet de hoofdpersoon het motief van de antagonist kunnen begrijpen door simpelweg zijn acties te observeren. Waarom zouden ze doen wat ze deden? Begrijpen hoe iemands geest werkt, is de basis van bijna alle boeken. Maak er iets unieks en boeiends van.
„Love to hate them” geeft je publiek een personage om te verachten, niets minder dan het ergste van het ergste. Creativiteit is de sleutel, put uit de bron van negativiteit die je ergste impulsen aandrijft.
Je personage kan op al deze onbevangen reageren, het is echt aan jou hoe slecht het personage kan zijn. Welke gedachten worden in je hoofd genegeerd omdat je jezelf er niet toe kon brengen ze onder ogen te zien? Laat het publiek via je tegenstander zien hoeveel moeite ze zullen doen om hun doelen te bereiken.
Waar de borrelende spanning overloopt na overmatige hitte. De uiteindelijke confrontatie is dramatisch en intens, iets wat het publiek vanaf het begin wilde. Verpak je verhaal vol verhalende explosieven om ervoor te zorgen dat de ontploffing vlekkeloos verloopt. Hoe meer dat van de strijd afhankelijk is, hoe beter, onschuldige levens staan voorop.
Geef echter een vleugje wraak, maak duidelijk hoe dit verdiend is, hoeveel lijden moest worden omgezet in een kracht. Dit is de release voor de lezer, op de een of andere manier moet aan alles een einde komen.

Het moeilijkste voor mij is om de acties van de antagonist logisch te maken, terwijl ze toch afschuwelijk zijn.
Deze benadering van karakterontwikkeling heeft de manier waarop ik conflicten schrijf volledig veranderd.
Het creëren van een antagonist die valide punten maakt, heeft mijn protagonist ook complexer gemaakt.
De nadruk op gerechtvaardigde wraak in de laatste confrontatie spreekt me erg aan.
Ik heb er nooit over nagedacht om preventieve actie als motivatie te gebruiken. Dat is echt nuttig.
Deze richtlijnen hebben me echt geholpen om de cartoonachtige schurkval in mijn schrijven te vermijden.
Het concept van gedeelde geschiedenis helpt te verklaren waarom het conflict zo belangrijk is voor beide personages.
Ik heb gemerkt dat het geven van kleine momenten van vriendelijkheid aan mijn antagonist ze angstaanjagender maakt.
Het schrijven van een antagonist die toekomstige catastrofes voorspelt, voelt nu erg relevant.
Het advies over opgaan in de menigte werkt goed, maar soms kan een memorabel uiterlijk ook effectief zijn.
Het duidelijk maken van de motivaties van de antagonist door middel van acties alleen is moeilijker dan het klinkt.
Hun punt over spanningsopbouw door het hele verhaal heen is raak. Je kunt niet alleen vertrouwen op de finale confrontatie.
Het gebruiken van onze eigen duistere gedachten als inspiratie is krachtig, maar vereist een zorgvuldige aanpak.
Ik vraag me af of dezelfde stappen zouden werken voor het schrijven van moreel grijze personages.
Ik vind het goed hoe deze aanpak ons dwingt om over de antagonist na te denken als een compleet persoon.
Deze stappen hebben me echt geholpen om het achtergrondverhaal van mijn antagonist te ontwikkelen.
Het advies over de finale confrontatie helpt, maar ik denk dat de opbouw ernaartoe even belangrijk is.
Heeft iemand anders moeite om hun antagonist niet te veel te laten lijken op degene die ze eerder hebben gelezen?
De nadruk op het begrijpen van de geest van de antagonist is cruciaal. Zonder dat voelen hun acties willekeurig aan.
Mijn schrijven verbeterde toen ik stopte met het zien van mijn antagonist als een schurk en meer als een tegenkracht.
Het concept van gedeelde idealen helpt echt te verklaren waarom de protagonist en antagonist zo intens botsen.
Ik heb gemerkt dat het geven van duidelijke grenzen aan mijn antagonist, die ze niet zullen overschrijden, ze geloofwaardiger maakt.
Het creëren van een antagonist die de overtuigingen van de protagonist uitdaagt, heeft mijn verhaal veel sterker gemaakt.
Het advies over een onopvallend uiterlijk werkt goed voor moderne settings, maar hoe zit het met fantasy of sci-fi?
Ik wou dat ze hadden besproken hoe je antagonisten schrijft die oprecht geloven dat ze het juiste doen.
Het vinden van die balans tussen sympathiek en verachtelijk is de echte uitdaging.
Het artikel had kunnen ingaan op hoe om te gaan met het ondersteuningssysteem en de volgers van de antagonist.
Werken aan het preventief maken van de acties van mijn schurk in plaats van reactief veranderde mijn verhaal totaal.
Stap 4 voelt een beetje simplistisch aan. Niet alle antagonisten hoeven veracht te worden om effectief te zijn.
Geweldig de suggestie om de logica van de antagonist moeilijk te weerleggen te maken. Echte morele complexiteit daar.
Het aspect van de gedeelde geschiedenis helpt echt te verklaren waarom het conflict zo belangrijk is voor beide personages.
Mijn antagonist werd veel interessanter toen ik stopte met proberen hem puur slecht te maken.
Het idee om vooruitziendheid te gebruiken om extremisme te rechtvaardigen is vooral relevant in de huidige wereld.
Ik waardeer hoe deze aanpak ons dwingt om diep na te denken over motivatie in plaats van alleen acties.
De beste schurken maken ons ongemakkelijk omdat we stukjes van onszelf in hen zien.
Interessant hoe ze het belang benadrukken van de uiteindelijke confrontatie die verdiend is.
Deze stappen hebben me geholpen te realiseren dat mijn antagonist te eendimensionaal was. Tijd voor een herschrijving.
Vindt iemand anders het makkelijker om antagonisten te schrijven dan protagonisten? De vrijheid om donkere thema's te verkennen is bevrijdend.
De connectie met de protagonist hoeft niet altijd persoonlijk te zijn. Soms werken ideologische conflicten beter.
Ik worstel ermee om mijn antagonisten niet te overduidelijk slecht te maken. Dit helpt bij het toevoegen van nuance.
De invalshoek van preventieve maatregelen is briljant. Doet me denken aan Ozymandias uit Watchmen.
Soms zijn de beste antagonisten degenen die geldige punten maken die lezers aan zichzelf laten twijfelen.
Ik heb gemerkt dat het geven van kleine overwinningen aan mijn antagonist de uiteindelijke confrontatie impactvoller maakt.
Het artikel had moeten bespreken hoe om te gaan met meerdere antagonisten die samenwerken.
Mijn huidige antagonist begon flauw totdat ik hem een standpunt gaf dat mijn eigen overtuigingen uitdaagde.
Hoe zit het met antagonisten die goed beginnen maar geleidelijk aan schurken worden? Die overgang kan fascinerend zijn.
Het concept van gedeelde idealen deed me denken aan Batman en Joker. Twee kanten van dezelfde medaille.
Schrijven vanuit persoonlijke duisternis is krachtig, maar we moeten oppassen dat we er niet in verdwalen.
Ik vind het interessant dat ze geen verlossingsbogen hebben besproken. Niet elke antagonist hoeft tot het einde slecht te blijven.
Het advies over het onopvallende uiterlijk komt echt binnen. Kijk maar naar echte criminelen die perfect opgaan in de menigte.
Nooit gedacht aan het gebruiken van mijn eigen negatieve impulsen als inspiratie. Dat is zowel angstaanjagend als briljant.
Het publiek de kijk van de schurk laten begrijpen terwijl je ze nog steeds tegenwerkt, is zo'n delicate balans.
Ik denk dat ze hadden moeten vermelden hoe belangrijk het is om je antagonist momenten van menselijkheid te geven.
Het deel over gedeelde geschiedenis die motieven begrijpelijk maakt, heeft me echt geholpen mijn huidige concept te verbeteren.
Hoe zit het met antagonisten die zich niet realiseren dat ze de slechterik zijn? Dat zijn enkele van mijn favorieten om te schrijven.
Ik worstelde met stap 4 totdat ik me realiseerde dat mijn antagonist niet puur slecht hoefde te zijn om effectief te zijn.
Het advies over het begrijpen van motieven door middel van acties alleen is goud waard. Show, don't tell op zijn best.
Dit doet me denken aan waarom Magneto zo'n boeiende schurk is. Hij heeft geldige punten, alleen extreme methoden.
Ik denk dat ze hebben nagelaten te bespreken hoe je de persoonlijke relaties van de antagonist moet aanpakken. Dat kan zo'n rijke complexiteit aan hun personage toevoegen.
Het concept van narratieve explosieven is geweldig. Het opbouwen van spanning door het hele verhaal heen maakt de uiteindelijke confrontatie zoveel bevredigender.
Ik weet niet zeker of ik het ermee eens ben om alles preventief te maken. Soms kan pure kwaadaardigheid of hebzucht net zo overtuigend zijn.
Helemaal mee eens over het putten uit persoonlijke ervaringen. Mijn beste schurk is ontstaan door mijn eigen angsten en vooroordelen te onderzoeken.
Het artikel had dieper kunnen ingaan op hoe je de acties van de antagonist consistent kunt laten aansluiten bij hun motieven.
Ik heb gemerkt dat het geven van een gevoel voor humor aan mijn antagonist hen veel memorabeler maakt dan alleen maar pure slechtheid.
Heeft iemand al eens geprobeerd een antagonist te schrijven die eigenlijk gelijk heeft over alles, behalve hun methoden? Dat is pas echte morele complexiteit.
Het concept van gedeelde idealen is intrigerend. Het is alsof je een donkere spiegel voor je protagonist houdt.
Als ik schrijf, vind ik het een uitdaging om mijn antagonisten echt geloofwaardig te maken. Deze stappen helpen eigenlijk om het mooi op te splitsen.
Ik vind het geweldig hoe het artikel het belang benadrukt van rechtvaardiging vanuit het perspectief van de antagonist. Maakt ze zoveel complexer.
Het advies over de laatste confrontatie voelt een beetje generiek aan. Niet elk verhaal heeft een groot explosief einde nodig.
Je hebt een punt over het fysieke uiterlijk, maar ik denk dat wat meer telt, hun psychologische impact op de protagonist is.
Dat deel over het begrijpen van hoe iemands geest werkt, resoneert echt met me. Het is cruciaal voor het creëren van geloofwaardige karakterdynamiek.
Hoewel ik de invalshoek van het bescheiden uiterlijk begrijp, kan een fysiek intimiderende schurk soms ongelooflijk effectief zijn als het goed wordt gedaan.
Ik heb deze aanpak daadwerkelijk geprobeerd met mijn huidige roman. Het feit dat de antagonist volledig opging in de massa, veranderde de manier waarop ik het verhaal schreef.
Het punt over preventieve maatregelen is briljant. Het doet me denken aan Thanos. Zijn methoden waren afschuwelijk, maar zijn zorgen over overbevolking waren niet helemaal ongegrond.
Interessant hoe ze suggereren om uit onze eigen negatieve impulsen te putten. Ik heb er nooit over nagedacht om mijn duistere gedachten te kanaliseren in karakterontwikkeling.
Denkt iemand anders dat het aspect van de gedeelde geschiedenis tussen protagonist en antagonist overdreven wordt gebruikt? Soms kan willekeurig kwaad angstaanjagender zijn.
Ben het er echt niet mee eens om antagonisten 'de ergste van het ergste' te maken. Ik denk dat subtiele schurken effectiever zijn dan overdreven slechte.
Het artikel maakt een goed punt over motieven. Ik heb altijd geloofd dat de beste schurken degenen zijn die denken dat ze de helden van hun eigen verhaal zijn.
Ik vind de nadruk op een bescheiden uiterlijk fascinerend. Sommige van de meest huiveringwekkende antagonisten zijn degenen die je buurman zouden kunnen zijn.