Waarom accepteren wij het absolute minimum?
Jaren geleden werd mij in een gesprek met een vriend een vraag gesteld die me al jaren is bijgebleven. „Waarom accepteren we het absolute minimum van mensen en vinden we het oké om dat te laten gebeuren?” Accepteren we het omdat we onszelf niet genoeg waarderen of zijn we zo gewend om zo weinig te ontvangen dat we al lang hebben ingestemd om mensen zo weinig voor ons te laten doen?
Ik had toen geen antwoord voor haar, maar als ik de afgelopen jaren nadenk, denk ik dat we het absolute minimum accepteren omdat we niet weten hoe we om meer moeten vragen. We vinden dat vragen om meer te veel is voor de ander om mee om te gaan... of toch?
Onlangs zag ik een citaat dat in eerste instantie aanleiding gaf tot het idee voor dit artikel en die luidde: „Je moet mensen ontmoeten waar ze zijn, en soms moet je ze daar achterlaten. „Als mensen een relatie of partnerschap beginnen door er weinig moeite voor te doen, je tijd niet te waarderen of gebruik te maken van je stilzwijgen, dan zou dat het moment moeten zijn waarop je je realiseert dat ze nooit zullen veranderen. Dus in plaats van je tijd te verspillen met deze zogenaamde „vrienden” of geliefden, moet je je realiseren dat je het beter kunt doen, niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen die daarna in je leven komen.
Er was een voormalige kamergenoot van mij die voortdurend de minste moeite deed om in huis te helpen. We deelden een badkamer - niet de eerste of laatste keer dat ik die met een andere vrouw deelde - en het grootste deel van de tijd viel de schoonmaaktaak bij mij. Het werd zo'n probleem dat ik er stress van begon te krijgen. Mensen confronteren is voor mij nooit leuk geweest en dat is te danken aan het zoveel mogelijk vermijden van die confrontaties.
Maar hier liet ik me mentaal door deze langdurige kwestie beïnvloeden, klaagde ik bij mijn vrienden over haar, en toch ondernam ik geen enkele actie om het op te lossen. Het kwam zelfs op het punt dat ik excuses voor haar begon te verzinnen in mijn hoofd: „Ze heeft het druk of „Ik kan deze week aan de beurt zijn en schoonmaken, dat is geen probleem.”
Toen ik excuses begon te maken voor het gebrek aan initiatief van anderen en het stom vond om meer te vragen, wist ik dat het tijd was om hen te confronteren. Het had nooit zover moeten komen dat het vragen om meer een probleem leek. Ik confronteerde haar toen met de kwestie en nadat ik had aangekondigd dat ze meer zou doen, dacht ik natuurlijk dat dit het einde van ons conflict zou zijn, maar ik had het mis.
In plaats daarvan gebeurde dezelfde cyclus als voorheen, maar er is niets veranderd. Na maanden van heen en weer, meerdere gesprekken over hetzelfde probleem, besefte ik dat het nooit zou gebeuren, ongeacht de vele pogingen om haar meer hulp te geven in het appartement.
Ik heb verschrikkelijk lang haar gedrag geaccepteerd en vervolgens geprobeerd die gewoontes te veranderen, omdat ik dacht dat het mijn taak was. We waren allebei volwassen en woonden samen als kamergenoten, het was niet mijn taak om op haar te passen en ervoor te zorgen dat ze haar steentje bijdraagt als kamergenoot.
Had ik haar moeten confronteren met het probleem toen het zich voor het eerst voordeed? Absoluut. In het begin waren er al tekenen van wat voor kamergenote ze zou zijn, maar ik schoof het terzijde omdat ik dacht dat het maar een eenmalige gebeurtenis was. Ze gaf me letterlijk het absolute minimum voor twee jaar en ik dacht dom genoeg dat ik dat kon veranderen.
Ik had mezelf en onze andere kamergenoot al dit drama kunnen besparen, maar ik heb in dit alles iets waardevols geleerd. Het was een levensles om te leren dat mensen je laten zien wat voor soort persoon ze zijn, en het is aan jou of je dat wilt verdragen of niet.
De moraal van het verhaal is: besef dat mensen zelden veranderen en dat je dat moet accepteren en met plezier verder moet gaan. Als ze het absolute minimum geven, trek dan onmiddellijk terug. Of die mensen nemen meer dan alleen je tijd van je af; ze nemen je eigenwaarde weg.
Opinions and Perspectives
Dit heeft me doen nadenken over de vraag of ik genoeg geef in mijn eigen relaties.
Het is opmerkelijk hoeveel energie we besteden aan het proberen anderen te veranderen in plaats van de realiteit te accepteren.
We weten vaak wat we moeten doen, maar het daadwerkelijk doen is het moeilijke deel.
Ik ben bezig met het verhogen van mijn normen. Het is ongemakkelijk, maar noodzakelijk.
Soms moeten we deze harde waarheden meerdere keren horen voordat ze doordringen.
Dit artikel heeft me geholpen te begrijpen waarom ik te lang in mijn laatste relatie ben gebleven.
Het aspect van eigenwaarde resoneert echt. Minder accepteren dan we verdienen wordt een gewoonte.
Mijn moeder zei altijd dat je niet kunt schenken uit een lege beker. Dit artikel herinnert me daaraan.
Het is moeilijk om het evenwicht te vinden tussen begripvol zijn en een deurmat zijn.
Door dit artikel besef ik dat ik in sommige relaties misschien de persoon ben die het minimum levert.
Dat heb ik meegemaakt met de situatie met een huisgenoot. Het is verbazingwekkend hoeveel stress deze situaties veroorzaken.
Dit herinnert me eraan waarom het zo cruciaal is om vroeg in elke relatie normen te stellen.
Ik vraag me af hoeveel vriendschappen gered zouden kunnen worden als we vanaf het begin gewoon duidelijk zouden communiceren wat onze behoeften zijn.
Ik waardeer hoe het artikel onderscheid maakt tussen tijdelijke worstelingen en consistente patronen.
Leren weglopen van situaties met een absoluut minimum is bevrijdend voor me geweest.
Het stuk over het verzinnen van excuses kwam echt binnen. Ik doe dit veel te vaak.
Het is interessant hoe we anderen vaak meer genade geven dan we onszelf geven.
Het lezen hiervan heeft me ertoe aangezet enkele van mijn huidige relaties te evalueren. Tijd voor wat veranderingen.
Soms accepteren we het absolute minimum omdat we bang zijn dat we niet beter verdienen.
Ik heb gemerkt dat mensen die echt om je geven moeite zullen doen, zelfs als het niet perfect is.
Dat is precies waarom duidelijke communicatie over verwachtingen zo belangrijk is in elke relatie.
Het concept van het absolute minimum varieert echter van persoon tot persoon. Wat voor mij minimaal is, kan voor iemand anders maximale inspanning zijn.
Ik wou dat ik zoiets in mijn twintiger jaren had gelezen. Had me zoveel eenzijdige vriendschappen bespaard.
Je maakt een terecht punt over capaciteit, maar herhaalde patronen van minimale inspanning zijn anders dan tijdelijke beperkingen.
Dit artikel gaat ervan uit dat iedereen dezelfde capaciteit heeft om te geven. Het leven is niet zo simpel.
We moeten het normaal maken om weg te lopen van situaties waarin we niet naar waarde worden geschat.
Het stuk over het vermijden van confrontatie spreekt me erg aan. Ik ben nog steeds bezig met het vinden van mijn stem.
Mijn ouders hebben me altijd geleerd mensen kansen te geven, maar ik heb geleerd dat er een grens is aan dat advies.
Het heeft me geholpen om relaties te zien als investeringen. Als ik de enige ben die investeert, is er iets mis.
Heeft iemand anders het gevoel dat ze dit artikel om de paar maanden moeten lezen als herinnering?
Het artikel doet me nadenken over hoe we het vaak verwarren om genoegen te nemen met begripvol zijn.
Ik heb aan beide kanten gestaan. Soms was ik degene die minimale inspanning leverde zonder het te beseffen.
Dat klopt, maar soms moeten we ook onze verwachtingen onderzoeken. Vragen we om redelijke dingen?
Terugkijkend kan ik alle rode vlaggen zien die ik in eerdere relaties heb genegeerd omdat ik bang was om meer te vragen.
Mijn therapeut zegt altijd dat grenzen er zijn om onszelf te beschermen, niet om anderen te controleren.
Het aspect van eigenwaarde viel me echt op. Het is verbazingwekkend hoe het accepteren van minder langzaam je zelfvertrouwen kan aantasten.
Eigenlijk denk ik dat het artikel een goed punt maakt over het niet verzinnen van excuses voor consequent slecht gedrag.
Ik vind dat het artikel de complexe dynamiek van relaties te veel vereenvoudigt. Soms hebben mensen te maken met onzichtbare worstelingen.
We leren mensen hoe ze ons moeten behandelen. Als we minimale inspanning accepteren, is dat wat we zullen blijven krijgen.
Het verhaal over het schoonmaken van de badkamer herinnert me eraan waarom ik nu alleen woon. Geen last meer van onattente huisgenoten!
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met de vorige opmerking. Sommige mensen kunnen moeite hebben op één gebied, maar uitblinken in andere.
In mijn ervaring hebben mensen die minimale inspanning leveren op één gebied de neiging om dat op alle gebieden van hun leven te doen.
Leren vragen wat je nodig hebt is zo'n belangrijke vaardigheid. Ik heb er jaren therapie voor nodig gehad om daar te komen.
Dit resoneert zo erg. Ik heb net een vriendschap beëindigd waarin ik altijd degene was die alle moeite deed.
Hoewel ik begrijp dat je geduldig moet zijn, is er een verschil tussen het ondersteunen van groei en het mogelijk maken van luiheid.
Maar is het niet waardevol om geduldig te zijn met mensen? Niet iedereen ontwikkelt zich in hetzelfde tempo.
Het citaat over mensen ontmoeten waar ze zijn en ze daar achterlaten is krachtig. Had ik die les maar jaren geleden geleerd.
Ik ben het niet eens met het idee dat mensen zelden veranderen. Ik heb enorme groei gezien in mezelf en anderen wanneer de motivatie er is.
Die situatie met de huisgenoot klinkt precies zoals wat ik heb meegemaakt op de universiteit. Het is verbazingwekkend hoeveel mentale energie we verspillen aan het proberen anderen te veranderen.
Interessant perspectief, maar ik denk dat het ook belangrijk is om te erkennen dat iedereen op verschillende momenten in hun leven een ander capaciteitsniveau heeft.
Soms vraag ik me af of sociale media ons meer tolerant hebben gemaakt voor oppervlakkige connecties en minimale inspanning.
Het stuk over excuses verzinnen voor anderen kwam hard binnen. Ik heb dat jarenlang gedaan met mijn ex, altijd denkend dat ze zouden veranderen.
Ik voel me echt verbonden met dit artikel. Ik heb het ook meegemaakt, dat ik minder accepteerde dan ik verdiende in relaties omdat ik bang was om de boel op stelten te zetten.