Hoe weet u of u last heeft van OCD?

Als de titel van dit artikel je aandacht heeft getrokken, kan ik me voorstellen dat je bang bent:

Bang voor de gedachten die verbonden zijn aan je identiteit, je waarden, je omgeving — het overwinnen van pulsen van paniek en onzekerheid die zich aan jou vastbinden.

Bang voor wat er zou kunnen gebeuren als je de controle zou verliezen - als je ooit niet in staat zou zijn om weerstand te bieden of te voldoen aan je gedachten, of de voorwaarden die ze opleggen.

Bang voor jezelf: voor wat je zou kunnen doen. Of wat er zou kunnen gebeuren als je in bepaalde omgevingen of in de buurt van bepaalde mensen zou worden geplaatst.

Als de bovenstaande beschrijvingen overeenkomen met uw ervaring, dan leeft u mogelijk met een obsessief-compulsieve stoornis.

Wat is een obsessief-compulsieve stoornis (OCD)?

OCD is een psychische stoornis die tegenwoordig 12 van de 1.000 mensen in Groot-Brittannië treft. Obsessief-compulsieve stoornis wordt gekenmerkt door het ervaren van cycli van ongewenste, opdringerige gedachten, beelden of driften die gevoelens van angst veroorzaken bij patiënten.

Om deze gevoelens op te lossen, kunnen patiënten dwanghandelingen aangaan — gedrag dat wordt toegepast om angst te verminderen of obsessies te elimineren. Dit gedrag kan zich fysiek manifesteren of gepaard gaan met mentale oefeningen zoals herhaling, controle en piekeren over het onderwerp van iemands obsessie.

Cruciaal voor het begrijpen van deze aandoening is kennis van hoe obsessies ontstaan en de motivaties die dwangmatig gedrag aanwakkeren.

Voor een aantal mensen met OCS is het volgende waar: patiënten hebben een opgeblazen verantwoordelijkheidsgevoel, de neiging om de dreiging te overschatten en persoonlijke verergeraars die hun aandoening voeden.

Hoe komen deze kenmerken tot uiting bij een persoon met OCS?

Het hebben van een opgeblazen verantwoordelijkheidsgevoel betekent dat een individu zichzelf de plicht toewijst om schade te voorkomen, in plaats van die verantwoordelijkheid over zichzelf en anderen te verdelen.

Aangezien de OCD-patiënt bereid is verantwoordelijkheid te nemen, bepaalt deze perceptuele benadering hun reactie op angstaanjagende gedachten. Het individu met OCS is van mening dat het zijn verantwoordelijkheid is om de dreiging te verminderen die uitgaat van angstopwekkende gedachten, die de ontwikkeling van dwanghandelingen stimuleren.

Dit komt omdat dwanghandelingen worden ontwikkeld om de dreiging die uitgaat van de gedachten van een patiënt te beperken en tot een minimum te beperken — een bedreiging waarvan het individu bang is zich in de fysieke wereld te manifesteren als hij er niet in slaagt deze onder controle te houden.

Deze psychologische eigenschap wordt geassocieerd met een ander fenomeen bij OCS dat bekend staat als 'gedachte-actiefusie'. Fusie van gedachte en actie is een meta-overtuiging die gedachten gelijkstelt aan fysieke acties.

Bij OCD lijkt gedachte-actiefusie erop te geloven dat een gevreesde uitkomst het gevolg kan zijn van een gedachte die verband houdt met een obsessief thema.

Ik kan bijvoorbeeld bang zijn dat ik de wens heb om een familielid kwaad te doen door er onwillekeurig aan te denken, zelfs als deze gedachte me angst en angst bezorgt. Dit zorgt ervoor dat de OCD-patiënt dezelfde betekenis en bedreiging toekent aan zijn opdringerige gedachten als aan bijvoorbeeld plannen om opzettelijk een familielid in zijn omgeving kwaad te doen.

OCS-kenmerken en het Salkovskis-model

Fusie van gedachte en actie houdt verband met de neiging van OCD-patiënten om de dreiging te overschatten.

Klinisch psycholoog Paul M. Salkovskis schrijft deze eigenschap toe aan zijn 'A-B-C' model van cognitieve therapie. Door zijn onderzoek naar de obsessief-compulsieve stoornis formuleerde Salkovskis een denkmodel waaraan patiënten met de stoornis zich volgens hem onbewust conformeren.

Het eerste onderdeel van het model van Salkovski, fase 'A', bestaat uit het ervaren van een opdringerige gedachte. De cognitieve gedragsdiscipline benadrukt dat cognitieve gebeurtenissen (gedachten) willekeurig en spontaan zijn, wat betekent dat de patiënt niet in staat is om controle over deze fase uit te oefenen.

Het tweede onderdeel, stadium 'B', is waar Salkovskis denkt dat de interventies van de OCD-patiënt beginnen. Voor Salkovskis draait fase 'B' om interpretatie en het toekennen van betekenis.

Terwijl mensen zonder OCS opdringerige gedachten kunnen ervaren en verder kunnen gaan zonder de betekenis ervan in twijfel te trekken, wordt het individu met OCS door zijn overontwikkelde verantwoordelijkheidsgevoel gedwongen om de gedachte in twijfel te trekken.

Een veelgehoorde opdringerige gedachte die mensen hebben, is bijvoorbeeld dat ze een lid van het publiek in tegemoetkomend verkeer duwen. Of we nu wachten op het treinstation of rondhangen in het bushokje, we hebben ons allemaal afgevraagd wat er zou gebeuren als we de persoon die op de stoeprand zweeft de weg op zouden duwen.

Volgens Salkovskis zou deze ervaring een OCD-patiënt de neiging geven om zijn gedachten in een context te plaatsen — om hun gedachten 'passend' te maken in hun begrip van wie ze zijn, wat ze waarderen en waartoe ze in staat zijn.

Het is dit proces dat de OCS-patiënt naar stadium 'C' leidt — gevolgen. Tijdens deze cognitieve fase gelooft Salkovskis dat het individu met OCS geconfronteerd wordt met de implicaties van het proberen om een opdringerige gedachte, drang of beeld in hun begrip van zichzelf te laten passen.

Wat opdringerige ervaringen zo beangstigend maakt voor mensen met OCS, is dat ze egodystonisch zijn, wat betekent dat ze zich verzetten tegen hun zelfbeeld en waarden. Dit betekent dat opdringerige ervaringen OCD-patiënten kunnen vervreemden van hun zelfgevoel en ervoor kunnen zorgen dat ze zichzelf opnieuw gaan beschouwen als een bedreiging voor anderen.

Elk stadium van Salkovski illustreert hoe de denkpatronen die kenmerkend zijn voor OCS ervoor zorgen dat patiënten een bedreiging voelen door ervaringen die, hoewel vreemd en onaangenaam om mee te maken, niet de mogelijkheid van schade vertegenwoordigen.

OCD en persoonlijke ergernissen

Het laatste kenmerkende kenmerk van OCD dat ik zal onderzoeken, is de persoonlijke verergering:

Een persoonlijke verergering is een thema dat bij een persoon een op angst gebaseerde reactie oproept.

Hoewel we allemaal dingen hebben die ons storen, bang maken en afstoten, reageren mensen met OCS sterk op dit soort verschijnselen. Dit komt omdat mensen met OCS de neiging hebben om dit soort dingen als mogelijkheden te zien, in plaats van als onvoorziene omstandigheden die afhankelijk zijn van onwaarschijnlijke factoren die op elkaar aansluiten.

Een persoon met OCS kan bijvoorbeeld een obsessieve angst hebben om zijn partner te bedriegen. Dit kan betekenen dat alles, van media die vreemdgaan uitbeelden, gesprekken over buitenrelationele aantrekkingskracht tot het voor het eerst ontmoeten van de partner van een vriend, de obsessie van de patiënt kan verergeren.

Dit kan de patiënt in schuldgevoelens, schaamte en twijfel aan zichzelf storten, wat hem ertoe aanzet om dwanghandelingen uit te voeren om verlichting te krijgen of om niet in contact te komen met inhoud, situaties en mensen die dit thema voor hen 'verergeren'.

Ontwikkeling in het vroege leven en persoonlijke ergernissen

Volgens de ontwikkelingstheorie van Aaron Beck kunnen de persoonlijke verergeringen van een OCD-patiënt hun oorsprong hebben in ervaringen in het vroege leven.

Beck is van mening dat wat we tijdens onze vormingsjaren ervaren, cognitieve sjablonen kan creëren, waardoor we de wereld blijven waarnemen terwijl we groeien.

Een voorbeeld hiervan kan een kind zijn dat voortdurend te horen krijgt dat het zich niet naar behoren gedraagt. De versterking van deze boodschap tijdens de vormingsjaren van het kind, vanuit het perspectief van de ontwikkelingstheorie, kan de overtuiging verankeren dat het kind geen betrouwbaar of betrouwbaar persoon is.

Deze kernovertuiging kan vervolgens van invloed zijn op de strategieën die het individu gebruikt om de dreiging te beperken wanneer deze zich op latere leeftijd voordoet.

Zo iemand kan bijvoorbeeld een romantische relatie aangaan in de overtuiging dat er niet op hem kan worden vertrouwd en dat hij de verwachtingen van zijn partner kan teleurstellen of de grenzen van zijn partner kan overschrijden.

Als deze persoon OCS ontwikkelt in combinatie met deze kernovertuiging, is Beck van mening dat wanneer hij in situaties wordt geplaatst die voor het individu bedreigend lijken, deze overtuigingen kan activeren. Dit kan dan leiden tot dwangmatige reacties die proberen de kans op uitkomsten die verband houden met deze onbetrouwbare aanleg te verkleinen.

Als u een van de bovenstaande cycli of denkpatronen in uw eigen denken en gedrag herkent, leeft u mogelijk met een obsessief-compulsieve stoornis.

Hoewel er meer te leren valt over OCS, zoals de thematische subtypes die ontstaan tussen patiënten en de ondersteuning en behandeling die toegankelijk zijn, geeft het identificeren van uw ervaring tussen de beschreven verschijnselen aan dat u mogelijk te maken heeft met een obsessief-compulsieve stoornis.

Onthoud dat de basis van herstel bewustzijn en informatie is. De illusie van controle die OCS in stand houdt, houdt je vast aan uitputtende dwanghandelingen, terwijl als je de controle over de invloed van deze stoornis op je leven neemt, je bevrijd wordt:

Geef jezelf de kracht om te stoppen met leven onder deze aandoening en er vandaag nog mee te beginnen leven.

Laat angst nooit je toekomst bepalen.