Hoe beïnvloedt ADHD het dagelijks leven van een persoon?
In 2013 wist ik dat er iets mis was. Ik begreep dat depressie iets was; en dat ik hulp nodig had. Maar het was moeilijker om erom te vragen. Toen ik voor een baan van Texas naar Californië verhuisde, was het mijn prioriteit om een nieuwe dokter te vinden. Ik moest iemand vertellen dat ik gek was.
En al snel vond ik die dokter, hij gaf me begeleiding om me een weg te banen door een depressie. Kort daarna voegde de counselor ook Anxiety toe. Het begon logisch te worden; het onvermogen om duidelijke beslissingen te nemen, overrompeld. Naar de supermarkt gaan werd een belangrijke levensgebeurtenis; ik twijfelde of ik wel of niet mijn eigen tassen moest meenemen of wanneer ik naar de winkel moest gaan, om te beginnen.
De volgende 6 jaar zou ik tijd doorbrengen met verschillende counselors, therapeuten en medicijnen. Allemaal met een klein beetje succes. Ik verveelde me op het werk en kon niet effectief werken zonder mijn eigen hersenen af te leiden. Ik had tijdens de werkdag mijn toevlucht genomen tot het spelen van oude geschiedenisdocumentaires op de achtergrond, zodat ik de alledaagse basistaken van bureauwerk kon doen.
Ik wist dat dit niet normaal was. Maar de dokters zeiden dat de medicatie werkte. Dus waarom had ik er geen zin in? In januari 2019 besefte ik dat Californië te duur werd om te wonen en besloot ik naar Arizona te vertrekken.
Mijn ouders woonden in Arizona, het leek erop dat als ik tenminste in de buurt van familie was, het misschien zou helpen. Ik vond een baan in Phoenix bij een reclamebureau voor reclameborden. Ik had mijn eigen kantoor, het leek alsof ik eindelijk met iets nieuws begon in een onbevredigende carrière. Maar dat zou niet zo zijn.
De baan was niet moeilijk, maar de manager wel. Het ene moment zou ze geduldig en vriendelijk zijn, en begrijpen dat dit een nieuw leergebied voor mij was. En dan zou het aanmatigend en neerbuigend zijn. Ik ga achter mijn werk staan en het aanpassen. De stress die dit veroorzaakte leek elke week toe te nemen.
Ik was begonnen naar zowel een psycholoog als een psychiater te gaan. In mei 2019, nadat ik had beschreven hoe ik oude video's online gebruikte om me af te leiden om mijn werk te doen, vroeg de psycholoog me of ik ooit getest was op ADHD. Ik zei nee, ik wist wat het was, maar ging ervan uit dat het iets was dat jongens kregen en niet meisjes.
Vervolgens stelde ze me een aantal vragen. Ineens was het allemaal logisch. Mijn onvermogen om lang genoeg stil te zitten om te schrijven. Hoe moeilijk was het voor mij om me te concentreren op taken die voor mij weinig tot geen interesse hadden. En toen heeft ze het allemaal voor me verbonden. ADHD en angst zijn comorbide stoornissen. Voor sommigen kan het hebben van beide niet alleen gebeuren, maar kan het ene ervoor zorgen dat de ander zich slechter voelt en er slechter uitziet.
Nu begrijp ik dat ik de afgelopen 6 of 7 jaar was behandeld voor symptomen van een groter probleem. En als gevolg daarvan was het nu logisch waarom ik nooit het gevoel had dat iets werkte. Mijn medicijnen veranderden, maar mijn onzekerheden over mijn werk niet. Na maanden van constant op en neer gaan, inconsistenties in de steun van mijn baas, heb ik ontslag genomen.
Nu ik weer in mijn thuisstaat Ohio woon, begin ik eindelijk de hulp te krijgen die ik nodig heb; en als volwassene leer ik leven met ADHD. Het is vreemd, alsof je opnieuw leert wie je bent; de punten met elkaar verbinden waarvan je dacht dat ze je raar of anders maakten.
Ik begrijp dat mijn geest niet gebroken is, en ook nooit gebroken is. Maar ik begrijp nu dat mijn geest een plek is van wilde verbeelding, gevuld met zoveel ideeën en informatie, dat het soms ontmoedigend is om mezelf lang genoeg te verzamelen om een samenhangend stuk tekst samen te stellen.
Ik worstel nog steeds met het timemanagementgedeelte van mijn schrijven en weet dat ik mezelf voor ben als ik zit te brainstormen over waar ik vervolgens over moet schrijven. Toch zijn er momenten waarop ik de inspiratie krijg om te schrijven, en de tekst verloopt gemakkelijk en vloeiend. Tegen de tijd dat ik uit de inspiratie kom, herken ik niet eens wat er voor me ligt.
Mensen zoeken hun hele leven naar wat ze wel of niet met zichzelf moeten doen; op zoek naar talent om hen naar een plek van voldoening te brengen. Ik weet dat het mijn taak is om te schrijven. Wat me nu te wachten staat, is naar die plek gaan zonder de focus te verliezen die ADHD afleidt.
In sommige opzichten moet ik alles wat ik ooit over mijn leven heb nagedacht opnieuw leren door het spectrum dat ADHD me heeft voorgeschoteld. Een deel hiervan is zo duidelijk en duidelijk. Anderen zijn nog steeds gehuld in schaduwen, waardoor het frustrerend voor me is om te begrijpen waarom ik de dingen doe die ik doe en waarom ik die cyclus niet kan doorbreken.
Eén ding is zeker, het wordt een proces. En zolang ik kan, zal ik blijven werken om niet alleen mezelf te begrijpen, maar ook anderen die hier last van hebben.
Opinions and Perspectives
Zo'n eerlijk verslag van het leven met ADHD. We hebben meer van dit soort verhalen nodig.
Het voortdurende proces van jezelf begrijpen valt echt op. Er is geen snelle oplossing.
Realiseren dat je geest niet kapot is, is zo'n krachtig moment. We denken gewoon anders.
Dit voelt alsof ik mijn eigen verhaal lees. Vooral het deel over opnieuw leren wie je bent.
Het doet me denken aan hoeveel mensen er worstelen zonder te weten waarom.
Het vinden van het juiste zorgteam lijkt cruciaal. Blij dat de auteur eindelijk professionals vond die het begrepen.
Ik herken dat gevoel dat alles plotseling logisch wordt na de diagnose.
De beschrijving van schrijf-flow-toestanden is fascinerend. Misschien zijn ADHD-hersenen wel beter in diepe focus dan we denken.
Interessant hoe de auteur documentaires gebruikte als copingmechanisme. We vinden allemaal onze eigen manieren om ermee om te gaan.
Dit lezen doet me beseffen hoeveel van mijn eigenaardigheden eigenlijk ADHD-gerelateerd zouden kunnen zijn.
Geweldig dat de auteur hun passie in schrijven heeft gevonden ondanks de uitdagingen. Geeft me hoop.
De reis naar zelfinzicht resoneert echt. Elke dag leer ik iets nieuws over hoe mijn brein werkt.
Omgaan met onbehulpzame bazen is al moeilijk genoeg zonder ADHD. Heb ik meegemaakt.
Het is verfrissend om te lezen over ADHD bij volwassenen vanuit een vrouwelijk perspectief. We hebben meer van dit soort stemmen nodig.
Soms maak ik me zorgen over het delen van mijn diagnose op het werk. Verhalen zoals deze helpen het te normaliseren.
De schrijfstijl vangt echt de ADHD-ervaring. Al die verbonden gedachten die samenvloeien.
Nooit nagedacht over hoe achtergrondgeluid nuttig zou kunnen zijn. Misschien probeer ik dat morgen op het werk.
De cyclus van het proberen gewoontes te doorbreken terwijl je ze niet volledig begrijpt, is uitputtend.
Interessant hoe verhuizen om dicht bij familie te zijn deel uitmaakte van de reis. Ondersteuningssystemen zijn zo belangrijk.
Ik waardeer het hoe de auteur zowel de worstelingen als de geschenken erkent die met ADHD komen.
Geweldig artikel, maar het maakt me boos hoeveel jaren mensen lijden voordat ze een juiste diagnose krijgen.
Het stuk over het verbinden van punten over gedrag uit het verleden is zo accuraat. Achteraf bezien, is alles logischer nu.
Voelt iemand anders zich gevalideerd bij het lezen over de angst in de supermarkt? Dat is zo'n specifieke ervaring waarvan ik dacht dat alleen ik die had.
Ik gebruik ook achtergrondgeluid om me te concentreren. Mijn collega's vinden het raar, maar het helpt echt.
De beschrijving van het proberen van verschillende medicijnen benadrukt echt hoe complex de behandeling kan zijn.
Dit herinnert me eraan om meer geduld met mezelf te hebben. Herstel en aanpassing is absoluut een proces.
Werken met ADHD is zo'n uitdaging. Ik wou dat meer werkgevers het begrepen en aanpassingen boden.
Ik vind het geweldig hoe de auteur het benadert als begrip in plaats van repareren. Onze geesten zijn niet kapot, gewoon anders.
De constante baanwisselingen komen hard aan. Ik dacht altijd dat ik gewoon slecht was in me aan dingen binden.
Net mijn diagnosetraject begonnen en dit geeft me hoop dat begrip met de tijd zal komen.
Ik begrijp de frustratie over de vroege behandeling die zich richt op depressie, terwijl ADHD de oorzaak was.
Vindt iemand anders het ironisch dat het artikel over ADHD zo goed geschreven en georganiseerd is? Het laat zien dat we kunnen uitblinken met de juiste ondersteuning.
De vergelijking van je geest met een plaats van wilde verbeelding is prachtig. We moeten ons ook meer richten op de positieve aspecten van ADHD.
Dit artikel geeft me het gevoel minder alleen te zijn. Ik worstel al jaren met soortgelijke uitdagingen, maar was bang om hulp te zoeken.
Ik worstel ook met timemanagement. Soms heb ik het gevoel dat alle anderen een handleiding hebben gekregen over hoe ze met tijd moeten omgaan die ik heb gemist.
Het stuk over het opnieuw leren wie je bent na de diagnose spreekt me echt aan. Het is alsof je een nieuwe lens krijgt om je hele leven door te bekijken.
Het is interessant hoe de auteur meerdere keren moest verhuizen voordat hij het juiste ondersteuningssysteem vond.
Ik wist nooit dat ADHD en angst zo met elkaar verbonden waren. Ik vraag me af of ik me ook zou moeten laten evalueren.
Die managersituatie klinkt vreselijk. Het hebben van ADHD maakt het nog moeilijker om met inconsistente leiderschapsstijlen om te gaan.
De beschrijving van het schrijven in een flow is perfect. Wanneer de inspiratie toeslaat, is het alsof de tijd niet bestaat.
Kan me helemaal vinden in het wilde verbeeldingskracht-gedeelte. Mijn geest racet altijd met ideeën, maar het organiseren ervan is de echte uitdaging.
Het vinden van de juiste behandelingscombinatie lijkt zo'n reis. Ik probeer nog steeds uit te zoeken wat het beste voor mij werkt.
Het is frustrerend hoe ADHD zich anders presenteert bij vrouwen, wat ertoe leidt dat velen van ons later in het leven worden gediagnosticeerd.
De angst in de supermarkt is zo echt. Ik dacht dat ik gewoon besluiteloos was, maar nu begrijp ik dat het deel uitmaakt van een groter geheel.
Soms voel ik me schuldig over het feit dat ik video's of muziek nodig heb om me te concentreren. Blij te weten dat ik niet de enige ben die dit copingmechanisme gebruikt.
Wat me opviel, was hoe de angst en ADHD elkaar versterken. Ik realiseerde me nooit dat ze verbonden waren totdat ik dit las.
Het stuk over het nodig hebben van achtergrondgeluid om me te concentreren, kwam echt binnen. Ik heb altijd podcasts aanstaan tijdens het werken, anders kan ik me helemaal niet concentreren.
Dit resoneert zo met me. Ik werd gediagnosticeerd op mijn 35e en plotseling kreeg mijn hele leven betekenis. De constante baanwisselingen, het onvermogen om me te concentreren zonder achtergrondgeluid, alles.
Ik waardeer het enorm dat de auteur hun reis deelt. Het is zo belangrijk om openlijk over ADHD te praten, vooral bij volwassenen, omdat velen nog steeds denken dat het slechts een aandoening van de kindertijd is.