Tom Bombadil - Teachtaireacht Cheilte Tolkien Don Daonnacht Éadóchais

Tar éis féachaint ar an gcéad scannán “Lord of the Rings” ar ais i 2002 agus ansin an leabhar a léamh den chéad uair, bhí a fhios agam láithreach cén fáth nár chuir Peter Jackson Tom Bombadil san áireamh sa scannán. Níl sé oiriúnach don chuid eile den plota. Is cosúil go bhfuil sé ró-amaí de charachtar le haghaidh scéal den sórt sin de mhór agus stíl den sórt sin.

Bhí duine éigin ag canadh amhrán; bhí guth sásta domhain ag canadh go cúramach agus go sona, ach bhí sé ag canadh neamhras.

Bhí mearbhall orm mar a bhí mé faoi, ní raibh mé in ann cabhrú ach a thabhairt faoi deara go labhraíonn sé i rím i gcónaí. Nó ina ionad sin canann sé i rím. Is amhrán é a gach abairt. “Amhrán níos láidre.”

Is comhghleacaí sona é Sean Tom Bombadil, Gorm B
right is é a seaicéad, agus tá a bhuataisí buí.

Níor ghabh aon duine é riamh fós, do Tom, is é an Máistir é: Is amhráin níos
láidre iad a chuid amhráin, agus tá a chosa níos tapúla.”

An bhfuil teangacha ag éirí níos simplí nó níos casta le himeacht ama?

Ní hé go dtí gur chuaigh mé isteach i saothair Owen Barfield a thosaigh mé ag féachaint níos doimhne i rúndiamhair Tom Bombadil. Chaith Owen Barfield, “an chéad Inkling agus an t-Inkling deireanach” mar a thugtar air go minic, saol an-fhada de bheagnach céad bliain agus bhí tionchar mór aige ar CS Lewis agus JR Tolkien araon.

T@@ hug C.S. Lewis tagairt dá idirphlé leathnaithe le Owen Barfield mar “an cogadh mór,” agus tháinig sé, Lewis, ar deireadh aistriú domhain intinne ó theoiric athaisteach agus Darwiníneach amháin ar an teanga a fheiceáil mar an phríomhréaltacht. Ar dtús, d'áitigh Lewis gur tháinig an teanga chun cinn go mall le himeacht ama - ó fuaimeanna simplí go comhréir agus gramadach níos casta.

Chuir Owen Barfield agóid ag rá gurb é an níos faide siar a théann muid sa stair is amhlaidh is casta a éiríonn an teanga. In amanna Shakespeare agus Chaucer, bhí an teanga chomh saibhir go meathafórach gur dócha go mbeadh deacair ag léitheoir nua-aimseartha a leanúint. Dá níos gaire a théann muid dár gcuid ama, is simplí a éiríonn an teanga.

Inár lá, tá an teanga ilroinnte (díreach mar an chomhfhiosacht as a théann sé ar aghaidh), agus tá gá leanúnach le sainmhínithe mar is cosúil nach bhfuil a fhios againn cad atá i gceist againn.

Cad é an bhrí atá leis an bhfocal Gréigis “pneuma”?

Ní cosúil go raibh fadhb den sórt sin ag na daoine ársa. Níor úsáid Eoin an Theolaí ach focal Gréagach amháin “pneuma” áit a raibh ar aistritheoirí Béarla trí úsáid a bhaint as - “gaoth,” “séideadh,” agus “Spiorad” (Eoin 3:8):

Séideann an gaoth an áit a mbeidh sí, agus éisteann tú a ghuth, ach níl a fhios agat cá dtagann sí, agus cá dtéann sí: mar sin tá gach duine a rugadh ón Spiorad.

Bhí ar na haistritheoirí Béarla trí fhocal éagsúla a úsáid in ionad ceann amháin chun ciall a dhéanamh as an abairt seo. Ach caithfidh na daoine ársa rud éigin mar seo a chuala:

Spreag ann an Spi orad áit a mbeidh sé, agus éisteann tú an guth a... mar sin tá gach duine a rugadh ón Spi orad.

Agus chuir sé ciall foirfe dóibh - toisc nach raibh a gcomhfhiosacht roinnte fós. Ag éisteacht gaoth sna seilbh, ní dhéarfadh siad: “Níl ach an gaoth ann; níl aon rud eile leis.” Bheadh siad ag smaoineamh ag an am céanna trí rud: “Is é an gaoth é. Tá sé ag séideadh. Tá an Spiorad ag análú” (Πνειμα pneuma, πνεύματος, pnei, Πνεύματος, Pneumatos.)

Ach ní bheadh na smaointe seo ar leithligh ina n-intinn. Bheadh sé ina splanc láithreach amháin d'intuíon “croí-intinne”.

Chreid na hInclings go raibh fréamhtheanga amháin ann, nach bhfuil ár dteanga nua-aimseartha ach macasamhail i bhfad i gcéin.

Sa dán seo, siombailíonn an Grian Logos, lár an bhrí uilíoch, “a dhó rudaí uilíocha cosúil le spindrift óna choróin stoirme.” Caitheann an Grian “buanna intuigthe síos.” Is iad na buanna sin na focail tinte, sháithithe le brí, a thagann, mar a bhí, úr as béal Dé.

Ag an bpointe seo, tá focail fós lán de chumhacht chruthaitheach na Gréine. Agus is é an chéad “bhailbhaile na Gréine” a “luíonn agus a bhuaileann siad” air ná Mearcair. Mar dhia na teanga, athraíonn Mearcair na buanna neamhaí suntasacha agus is nithiúla sin ina “ainmneacha cearta.”

Cad iad cumhachtaí Mearcair?

Sa litir ársa, is minic a chuirfeadh cur síos ar an bhfile, nuair a chuirfeadh músaí cuairt air, mar a thugtar “bronntanas na cainte.” Tá duine den sórt sin in ann focail a úsáid ar an mbealach is cumhachtaí, ag cur anam na n-éisteoirí ar tine. Is bronntanas de Mearcair é seo.

Is iad na focail sin, nó na “ainmneacha cearta” atá spreagtha ag Mearcair, ina gceannairí de fhuinneamh diaga neamhchruthaithe a athraíonn agus a dhúiseann anam an éisteora.

“Cuireann na focail, gach ceann acu le blas ar leith, “scáileann an spéir” - is é sin, fágann siad Mearcair mar ainmneacha cearta, atá curtha ar fuinneamh diaga. Ach de réir mar a théann siad trí fhuar na hoíche go dtí a gcéad cheann scríbe eile, an Domhan, de réir a chéile cailleann siad a gcoimeád agus a teas, a n-óg agus a bheith. Fásann siad i sainmhínithe daonna agus cailleann siad a gCiall diaga.

Gan soiléireacht neamhaí, cuireann siad amach ar shainmhínithe. Ach is mó sainmhínithe a fhaigheann siad, is lú soiléir a gheobhaidh siad. Tá siad “laghdaithe” breise de réir sainmhínithe. Ach tá frith-chumhacht ann chun litriú an tearbhaithe a bhriseadh agus focail a thabhairt ar ais go dtí a soiléireacht neamhaí.

“Ach má ardaíonn véarsa fíor ach má ardaíonn siad an mallacht, braitheann siad i mbrionglóidí a nGréan dúchasach.

Déanfaidh an ealaín ainmnithe - na focail cheart a labhairt - an cleas.
Aisíonn focail a gcumhacht tinte. Ardaítear mallacht mearbhall na Babylóine, agus creimeann muid ag an bhfuaim. Múisímid suas.

Scríobh Lewis:

Is é filíocht a ghlacaim mar iarracht leanúnach an teanga a thabhairt ar ais go dtí an ceann iarbhír.

Conas a thosaigh an Middle Earth?

Is ar éigean ionadh é go gcruthaítear domhan Lewis agus Tolkien i gCeol. Tosaíonn Narnia in Amhrán Aslan. Tosaíonn cruthú Tolkien i gCeol an Ainur.

Ina scéal siónta 1925 The Silver Trumpet, chruth aigh Owen Barfield meafar iontach do chumhacht múscailte Fuaime. D'oibrigh guth an trumpa airgid míorúiltí. Déantar cur síos ar a draíocht ar bhealach a thugann le tuiscint comhchosúla leis an méid a thugfadh Lewis cumhacht “ardaithe mallacht” na teanga athshlánaithe.

Bhí éife@@ acht an trompa airgid ar áitritheoirí an Chaisleáin Sléibhe iontach - bhí a chumhacht briseadh spéil chomh suntasach go raibh sé in ann borradh olc a mhaolú i gcroílár na banphrionsa spaitheach Gamboy fiú. Bhí a fhuaim dosheachanta go dtí an pointe gur ghabháil daoine gan amharc agus iad a mhúscailt le rud nach bhféadfadh focail a chur in iúl. Ba é, mar a rá, an bronntanas Mercurian a bhaineann le óráid tinte i bhfoirm fuaime ceoil.

Ach má ardaíonn véarsa fíor ach an mallacht, braitheann siad [focail] a nGréan dúchasach [an Foinse] i mbrionglóidí.

Maidir leis na Inklings, is é an “véarsa fíor” an óráid cheart sin a ardaíonn mallacht Babylon. Cruthaíonn sé, déanann agus éifeachann sé an méid a ainmníonn sé Ciallaíonn an focal Gré igis “poesis,” as a dtagaimid an focal nua-aimseartha “filíocht,” go litriúil “déanamh.”

Cad a shiombailíonn Tom Bombadil?

Is cosúil gurb é Tom Bombadil ionchorprú na cumhachta ardaithe mallachta seo den Chaint Ceart.

'Lig tú iad amach arís, Old Man Willow! ' dúirt sé... Téigh chun codladh! Tá Bombadil ag caint! '

Ós rud é nach luaigh Tolkien féin riamh cé a bhí Tom Bombadil, tagann an t-aon fhaisnéis is féidir linn a bhailiú faoi ón téacs féin. Agus foghlaimímid roinnt rudaí tábhachtach:

1. Déanann Tom cur síos air féin mar Mháistir.
2. Glaonn sé é féin an duine is sine.
3. Labhraíonn sé i ríme.
4. Is “amhráin níos láidre” iad a chuid amhráin - níos láidre ná aon mallacht nó litriú is féidir a shamhlú.
5. Is carachtar jovial é.

In The Silmarillion, tosaíonn an gníomh cruthaithe le Ceol, eadhon an chéad téama de Iluvatar - téama an chruthaithe.

Ansin thosaigh guthanna an Ainur, cosúil le harpaí agus lútaí, píopaí agus trumpaí, agus fiolaí agus orgán, agus cosúil le cóir gan áireamh ag canadh le focail, agus líonadh áiteanna teaghlaigh Iluvatar go sáraithe go dtí an doimhneacht agus isteach san airde, agus líonadh áiteanna cónaithe Iluvatar go róthar agus an Chuaigh ceol agus macalla an cheoil amach isteach sa Void, agus ní raibh sé ar neamhní.

I leabhar na Seanfhocail 3:22-31, tá sliocht den chineál céanna a d'fhéadfadh solas a chur ar rúndiamhair Tom Bombadil:

“Thug an Tiarna mé [eagna] amach mar an chéad cheann dá chuid oibreacha, roimh a ghníomhartha d'aois; Cruthaíodh mé i bhfad ó shin, ag an tús, nuair a tháinig an domhan chun bheith... Ansin bhí mé i gcónaí ag a thaobh. Bhí mé líonta le taitneamh lá i ndiaidh lae, ag sásta i gcónaí ina láithreacht, ag sásta ina shaol ar fad agus ag baint taitneamh as an gcine daonna... Tríonn ríthe orm... agus rialaíonn prionsaí.”

Is é an chéad téama de Iluvatar (eagna an chruthaithe) an “rud” is sine atá ann. Bíonn áthas air i gcónaí. Agus leis “rialaíonn prionsaí.” Is í eagna an Máistir. Is cosúil gurb é Tom Bombadil pearsanú an chéad théama de Iluvatar - an phoesis íon, an déanamh íon, Amhrán Dé, na Logos síoraí. Léiríonn sé cumhacht chruthaitheach an Chráid Ceart.

Sa tús bhí an Focal. (Eoin 1:1).

Is filíocht é Tom féin. Labhraíonn sé, agus tarlaíonn rudaí. Ardaítear mallachtaí. Tá geasa briste. Scaoileann scáthanna. Agus feicimid intinn Iluvatar ag pictiú taobh thiar de imbhalla an domhain.

Agus ansin bhí an chuma air [Frodo] gur iompaigh an imbhalla báistí liath go gloine airgid, mar atá ina aisling i dteach Bombadil, agus bhí sé rollta ar ais, agus chonaic sé cladaigh bán agus taobh amuigh díobh tír i bhfad glas faoi éirí gréine tapa.

Cad a chiallaíonn an téarma “perichoresis”?

Sa 4ú haois AD, d'úsáid triúr Athair Cappadocian (Naomh Gregory of Nyssa, Naomh Gregory of Naziansus, agus Naomh Basil of Caesarea) an focal Gréigis “perichoresis” chun cur síos a dhéanamh ar an ngaol idir an Athair, Mac, agus Spiorad Naomh. Go litriúil, ciallaíonn an focal “damhsa ciorcal.” Chonaic siad Dia mar shreabhadh ciorclach síorcaí an ghrá. Damhsa síoraí.

Tá Tom Bombadil i gcónaí ag damhsa, ag stopadh agus ag canadh. Ní amháin sin - tugann sé cuireadh do na hobbits páirt a ghlacadh sa damhsa.

Téigh amach, mo chairde beaga, suas an Withywindle! Tá Tom ag dul ar aghaidh coinnle chun cinn.

Agus arís:

Hey! Conas Derry Dol! Buail le chéile, mo chroí! Hobbits! Pailíní go léir! Táimid breá le páirtithe. Anois lig don spraoi tosú! Lig dúinn canadh le chéile!

Ag an bpointe seo, téann Goldberry isteach i:

Anois lig don amhrán tosú! Lig dúinn canadh le chéile!

Ar an gcéad amharc, ní cosúil go n-oireann gluaiseachtaí grámhara Goldberry agus caperings aisteach Tom. Ach deir Tolkien go raibh “ar bhealach éigin, ba chosúil go bhfaigheann siad damhsa amháin...”

An bhfuil Tom Bombadil Eru Iluvatar?

B'@@ fhéidir gur cosúil go bhfuil amhráin agus caperings neamhchiallacha Tom mar shamhlacht, ach is comhartha níos mó dá Joviality é (ríocht - sa seo, tá sé cosúil le Jove, Iúpatar). I miotaseolaíocht na Rómhánach, is é Iúpatar rí na déithe a bhaineann, i measc rudaí eile, le gnóthacht agus bua thar Saturn (dia an domhan faoi thalamh, bás).

Léirigh sé áthas, go háirithe an pléisiúr agus an croí sin a thagann go déanach san earrach agus go luath an tsamhraidh nuair a tháinig gach ceann den gheimhridh imithe sa deireadh. (Planet Narnia, Michael Ward.)

Ina áthas ríochta, is Máistir é Tom thar adhmad agus dale - níl aon duine “ghabh sé fós.” Ní fiú an Fáinne. Níl aon chumhacht ag an Fáinne air. Ní Eru é Tom, ach tá Eru i Tom. Is é Tom amhrán Eru, roimh a rith na scáthanna. Cosúil le Adam roimh thitim, rialaíonn Tom a shaol trí labhairt le rudaí, agus cloíonn siad dá thairiscint.

Ar bhuail tú le Tom Bombadil i do shaol? An gcloiseann tú a chuid amhráin níos láidre? Tá sé ina chónaí anseo i gcroílár na Sean-fhoraoise, i meas c scáthanna, Barrow-downs, agus an Seanfhear mailíseach. Agus sin an áit a dtreoraíonn an bóthar orainn ag dul ar aghaidh agus ar aghaidh riamh, síos ón doras inar thosaigh sé...

B'fhéidir nach mbeadh Tom chomh tábhachtach don plota, mar a léirigh Tolkien féin i litir chuig Naomi Mitchison. Tá sé

“ní duine tábhachtach é - don scéal”, fiú má léiríonn sé rud a mbraitheann mé tábhachtach, cé nach mbeinn réidh chun an mothúchán a anailísiú go beacht. Ní fhágfainn é, áfach, mura mbeadh feidhm de chineál éigin aige.”

B'@@ fhéidir nach mbeadh Tom Bombadil chomh tábhachtach don scéal, agus sin an fáth gur fágadh é as an scannán, ach ní fhaca Tolkien an scéal riamh mar an réaltacht phríomhúil. Is í an phríomhréaltacht an teanga, ina rugadh an scéal. Is é Tom an “véarsa seo a ardaíonn an mallacht.” Is é Ceol Iluvatar é, an Trumpet Airgid a dhúiseann muid ó dhúim agus a thugann f ís dúinn ar domhan eile.

'Lig dúinn an oíche a dhúnadh amach! ' a dúirt Goldberry. 'Mar tá eagla ort fós, b'fhéidir, ó cheo agus scáthanna crainn agus uisce domhain, agus rudaí neamhtháite. Níl eagla ar bith! Don anocht tá tú faoi dhíon Tom Bombadil. '