Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
By continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
(Orthodoxie)Het enige geschapen ding waar we niet naar kunnen kijken, is het enige in het licht waarvan we naar alles kijken. Zoals de zon's middags verklaart de mystiek al het andere door de gloed van haar eigen zegevierende onzichtbaarheid. G.K. Chesterton
In zijn sprookje The Silver Trumpet uit 1925 bedacht Owen Barfield, „the first and the last Inkling”, een metafoor van de zilveren trompet om het idee vast te leggen van de ultieme mystieke ervaring die een tektonische bewustzijnsverandering in een mens teweegbrengt.
In zekere zin is The Silver Trumpet Barfields speelse opmaat naar het hoofdidee dat hij later zou ontvouwen in Saving the Appearances (1957). De zilveren trompet lijkt een perfect „geredde verschijning” te vertegenwoordigen die voor ons de deur wordt naar het onzichtbare rijk. Het is een mystieke visie die, volgens Chesterton, alles verlicht door de „gloed van zijn eigen glorieuze onzichtbaarheid”.
In zijn baanbrekende werk Saving the Appearances: a Study in Idolatry wijst Owen Barfield erop dat het moderne bewustzijn de wereld waarneemt door de lens van een wetenschappelijk wereldbeeld. Mensen zien zichzelf als afgescheiden van de natuur — de waarneembare fenomenen. En deze scheiding tussen de waarnemer en de waarnemer vormt de kern van de wetenschappelijke methode die zegt: „Hoe meer je jezelf uit het experiment haalt, hoe objectiever de resultaten zullen zijn.”
Het probleem met deze methode is dat er geen manier is om te weten of het in de eerste plaats goed of fout is. Het is niet aantoonbaar. Het is maar een veronderstelling. Het kan heel praktisch zijn om naar de wereld te kijken alsof die helemaal buiten de wereld is en gescheiden is van mij — en de wetenschap is heel nuttig geweest vanuit een puur pragmatisch oogpunt. Maar niemand kan overtuigend aantonen dat de wereld los van mij als waarnemer bestaat. Deze methode is gewoon een lens (een uitkijkpunt) die we voor alle praktische doeleinden hebben gekozen. En een gevolg van zo'n visie is volgens Barfield dat het leidt tot een niet-participatief wereldbeeld en uiteindelijk leidt tot afgoderij.
Als ik de rivier gewoonlijk zie als een object daarbuiten, dat totaal niet verbonden is met mij, zal ik het uiteindelijk terugbrengen tot H2O — ik zal niets anders kunnen zien dan wat daarbuiten zichtbaar is, want dat zou tegen mijn lens zijn, mijn wetenschappelijke methode. Ik heb natuurlijk geen bewijs dat de rivier niets meer is dan op het eerste gezicht lijkt. Ik ben er gewoon van uitgegaan dat er niets anders aan de hand is dan de chemische formule. Het is mijn mentale beeld van de rivier, maar ik neem het voor de realiteit aan.
Barfield zegt dat we idolen creëren wanneer we de zichtbare verschijnselen (de verschijningen) gelijkstellen aan de werkelijkheid. We hebben een mentaal model van iets gemaakt en gezegd: „Nu weten we wat het ding is.” We nemen de optredens letterlijk. We merken niet dat we niet te maken hebben met de volledige realiteit van de rivier, maar alleen met een „mentaal beeld” van de rivier. Afgoderij is het gelijkstellen van de manier waarop dingen eruitzien met hoe de dingen zijn.
Idolen zijn kleine goden die de werkelijkheid terugbrengen tot een beheersbaar mentaal model. Een praktisch model om precies te zijn. Dit model imiteert dus „het ding” dat het voorstelt en verkleint onze wereld tot een karikatuur. Onze relatie met de wereld is verbroken. We zijn er volledig van losgekoppeld.
Owen Barfield stelt dat in de oudheid de participatieve kijk op het leven de norm was, en dat fenomenen zelf, zoals een regenboog of een boom, niet alleen anders werden 'gezien' — ze moeten ook anders zijn geweest. Omdat de moderne mens de rivier als 'waterbronnen' ziet en noemt, wordt de realiteit van de rivier gevormd tot iets minder dan ze is.
Uiteindelijk wordt de werkelijkheid wat we het noemen. De rivier was iets anders in de oudheid toen ze bijvoorbeeld Lethe werd genoemd. De naam heeft de kracht om de werkelijkheid vorm te geven door een beroep te doen op „de wet waarin we zijn gemaakt” — in de volkstaal van Tolkien.
In The Silver Trumpet wordt de kracht van namen bijna tastbaar wanneer de Lord High Teller of the Other van Which onderscheid maakt tussen de twee kleine prinsessen door hun naam te veranderen:
Lord High Teller of the Other van Which was helemaal geen dwaas maar een heel wijze man. Hij had iets opgemerkt aan de twee kleine prinsessen dat niemand anders had opgemerkt. Bovendien wist hij veel over de magische kracht van namen, want kort nadat hij ze deze nieuwe namen had gegeven, begon iedereen hetzelfde op te merken.
In The Lord of the Rings staat een prachtig verhaal over Nimrodels, een elfmeisje, dat aan een riviertje aan de oostelijke uitlopers van de Misty Mountains woonde. Later zou de rivier haar naam dragen. Nimrodels moest haar huis ontvluchten toen de goudzoekende dwergen, hebberig naar winst, Balrog, de demon van de antieke wereld, wakker hadden gemaakt. Diep gestoord door het kwaad vond ze troost in de liefde van Amroth, en samen zouden ze naar de Undying Lands reizen.
Maar ze werden tijdens hun reis gescheiden en Nimrodels was verdwaald. De „" Lay of the Elf-maid "”, zong Legolas voor de bedroefde gemeenschap nadat ze Gandalf hadden verloren in de mijnen van Moria, vol verlangen en verlangen naar degene die verloren was gegaan.” Paradoxaal genoeg spoort Legolas de gemeenschap aan om in de rivier de Nimrodels te stappen om hun verdriet weg te spoelen.
Hij zegt dat de rivier genezende krachten heeft en in staat is om vermoeide mensen rust te geven. Zij die bedroefd en verdwaald was, blijft nog steeds hangen in de betoverende wateren en biedt troost aan hen die door verdriet zijn overmand. We kunnen alleen getroost worden door iemand die bekend is met verdriet. En we kunnen anderen alleen maar troosten met dezelfde troost die we zelf hebben gekregen.
De rivier stroomde over van de tranen van Nimrodels en daardoor konden de tranen opdrogen. Dit is een tijdloos motief dat teruggaat naar het verhaal van Degene die ons verdriet op zich nam door de Man van Smarten te worden. Hij was verdwaald zodat we konden worden gevonden. Door de rivier „het genezende water” te noemen, onthulde Legolas de geest van de rivier, haar kracht en mysterie — haar ware naam. Hij doorzag de verschijningen en redde ze daarmee.
De rivier leren kennen betekent de rivier ontmoeten en haar ware naam ontdekken. Dit soort kennis is een relatie. Het is in de kern participatief. Voor Barfield betekent het redden van de schijn stoppen met het letterlijk nemen van de beelden (dingen) en ze gaan zien als wegwijzers die naar een grotere realiteit wijzen. Alleen dan reduceren ze de wereld niet tot een karikatuur, maar worden ze wat ze moeten zijn: toegangspoorten naar het onzichtbare Koninkrijk. Door verder te kijken dan de afbeeldingen slaan we de afbeeldingen op.
De „" geredde verschijningen "” worden dan onze „" zilveren trompet "” — wanneer we door middel van die fysieke elementen het Lied van achter de sluier van de wereld horen.” De stem van de zilveren trompet deed wonderen. Barfield beschrijft de magie ervan op een manier die soortgelijke connotaties suggereert als wat C.S. Lewis de „vloekopheffende” kracht van de herstellende taal zou noemen.
„Maar als het ware vers de vloek opheft, zien ze in dromen hun geboortezon.” De geboorte van taal
Het effect van de zilveren trompet op de bewoners van het Bergkasteel was verbluffend. De betoverende kracht ervan was zo opmerkelijk dat hij de golven van het kwaad in het hart van prinses Gamboy kon stillen en haar uiteindelijk in Viola kon veranderen. Het geluid was onweerstaanbaar. Het verraste mensen en maakte hen wakker voor iets dat ze met woorden niet konden uitdrukken. Het was bij wijze van spreken het Mercuriaanse geschenk van vurige spraak in de vorm van een muzikaal geluid.
Gregory Palamas, een orthodoxe monnik uit de 13e eeuw, kwam met een merkwaardige doctrine over de ongeschapen goddelijke energieën die als het ware aanwezig zijn in het aanroepen van de goddelijke naam. De Naam is dus niet alleen een leeg geluid of een aanduiding, maar een levend symbool dat de aanroeper naar de kracht achter de klankvorm leidt. De echte naam heeft de potentie om te ontwaken, nieuw leven in te blazen en betekenis te onthullen.
Zijn leer werd verder ontwikkeld door een Russische theoloog uit het begin van de 20e eeuw, Pavel Florensky (Onomatodoxia). Florensky was zich terdege bewust van de kracht van woorden om de aanroeper tot sacramentele gemeenschap met Logos te brengen. Een krachtig woord zal niet alleen communiceren, maar ook veranderen. De boodschap is niet alleen informatie; het is transformatie.
Overigens begon Tolkiens Middle Earth met een naam. Tolkien vertelt hoe hij een vreemd klinkende naam van Earendels tegenkwam toen hij een stuk oude Angelsaksische literatuur las. Later zei hij dat bij het lezen van de eerste paar regels van een gedicht
„een merkwaardige sensatie, alsof er iets in me was geroerd, half ontwaakt uit mijn slaap. Er zat iets heel afgelegen, vreemds en moois achter die woorden.”
Hij kwam voor het eerst een naam tegen — een roep van achter de sluier van de wereld, die hij omschreef als de primaire realiteit. De verhalen van zijn legendarium zijn rond die naam geschreven. Voor Tolkien was het verhaal een secundaire realiteit, een subcreatie. De naam was primair.
De zilveren trompet is Barfields metafoor voor een tektonische bewustzijnsverandering die iemand overkomt wanneer hij of zij door de Muziek uit het onzichtbare rijk uit de betovering van bewusteloosheid wordt gewekt. Dit magische geluid breekt via een of ander fysiek medium — een beeld — deze wereld binnen, maar het getransformeerde bewustzijn gaat verder dan beelden, redt ze en communiceert met de Muziek van de sferen.
Net zoals de werelden van Tolkien en Lewis zijn geboren in de muziek — de muziek van de Ainur en het Lied van Aslan — zo vertegenwoordigt ook de zilveren trompet de onweerstaanbare roep van ultieme schoonheid als primaire realiteit.
Het Griekse woord voor „schoonheid” — kalos — heeft dezelfde wortel als het werkwoord „roepen” — kaleo. Schoonheid roept. Kalos kaleo.
Elk element van de geschapen wereld belichaamt nog steeds deze oermuziek en weerkaatst deze terug naar een ontvankelijk hart. Elke gecreëerde substantie is nog steeds een echo van The Song. Elk grassprietje, elke boom, elke rivier en elke steen is het vlees en bloed van Logos. Logo's zijn de primaire realiteit. Het Woord is vlees geworden. De eeuwige Logos openbaart zich onder het mom van zichtbare elementen, en al het geschapene weerkaatst op de melodie van de Zilveren Trompet — het Lied van God dat door de geschapen wereld wordt geopenbaard.
De zilveren trompet is Barfield's mythische manier om de betekenis van „uiteindelijke deelname” vast te leggen: ons vermogen om de letters in het scheppingsboek te lezen zonder ze letterlijk te nemen. Als we verder gaan dan de verschijningen, redden we de verschijningen, en zo worden ze voor ons de fysieke incarnatie van de Muziek der Sferen.
We communiceren met die muziek en worden erdoor getransformeerd.Er is een passage in The Silmarillion die een voorbode is van het uiteindelijke doel van de hele schepping, wat sterk doet denken aan de uiteindelijke deelname van Barfield:
Sindsdien hebben de Ainur nooit meer zo'n muziek gemaakt, hoewel er wel is gezegd dat de koren van de Ainur en de Children of Iluvatar na het einde der dagen een grotere still zullen maken vóór Iluvatar. Dan zullen de thema's van Iluvatar goed worden gespeeld, en het Zijn nemen op het moment dat ze worden uitgesproken, want dan zal iedereen zijn bedoelingen van zijn kant volledig begrijpen, en iedereen zal het begrip van elk van hen kennen, en Iluvatar zal hun gedachten het geheime vuur geven, zeer tevreden.
De muziek van de sferen mag dan geweldig zijn, maar er is een grotere muziek dan die van water, gras en steen. Wanneer de Kinderen van Illuvatar ontwaken uit hun slaap van bewusteloosheid, zullen ze samen met de Ainur deelnemen aan het maken van een grotere Muziek wanneer ieder zijn of haar rol — zijn geheime Naam — volledig kent. Alleen dan zullen de thema's van Illuvatar goed worden gespeeld.
Er wordt ook gezegd dat deze nieuwe thema's Being zullen aannemen op het moment dat ze zich uitspreken, omdat Illuvatar hun gedachten het geheime vuur zal geven. Dit is de essentie van de uiteindelijke deelname van Barfield. Elk afzonderlijk thema raakt verweven met de hemelse harmonie van vele stemmen die één symfonie spelen.
Little Fat Podger verwoordde het goed:
„Muziek heeft charmes. Harmonie, weet je wel, harmonie — vorm versus chaos — licht versus duisternis — en de dominante zevende. Het is allemaal één.”
Dat laatste beeld van alle stemmen die samenkomen in één symfonie is echt krachtig.
Het artikel legt prachtig uit hoe we de kloof tussen wetenschappelijke en mystieke wereldbeelden kunnen overbruggen.
Fascinerend hoe Barfield een sprookje gebruikt om zulke diepe filosofische ideeën te onderzoeken.
De connectie tussen schoonheid en roeping is iets waar ik nog een tijdje over na zal denken.
Het doet me denken aan hoe kinderen van nature dat participatieve bewustzijn hebben dat we verloren zijn.
Het idee van uiteindelijke participatie geeft me hoop dat we ons opnieuw kunnen verbinden met een diepere manier van zien.
Nooit overwogen hoe onze namen voor dingen onze ervaring ervan zouden kunnen beperken.
Het artikel vangt echt dat gevoel van ontwaken voor iets dat verder gaat dan de gewone waarneming.
Interessant hoe zowel Lewis als Tolkien muziek als fundamenteel voor de schepping zagen.
De parallel tussen Barfields trompet en Tolkiens Muziek van de Ainur is fascinerend.
Ik waardeer hoe het artikel mythologie en filosofie op zo'n toegankelijke manier met elkaar verbindt.
De beschrijving van afgoderij als het letterlijk nemen van verschijningen heeft me echt aan het denken gezet.
Dat idee over troost die voortkomt uit gedeeld lijden in het Nimrodel-verhaal is diepzinnig.
Is er nog iemand gefascineerd door het verband tussen naamgeving en transformatie in het sprookje?
Soms raakt een muziekstuk me precies goed en lijkt alles daarna anders. Misschien is dat mijn zilveren trompet moment.
Ik ben benieuwd hoe dit zich verhoudt tot het dagelijks leven. Hoe oefenen we dit soort zien?
Het concept van verder gaan dan verschijningen om ze te redden is paradoxaal maar betekenisvol.
Nooit nagedacht over hoe onze wetenschappelijke mentaliteit een soort afgoderij zou kunnen zijn. Dat is uitdagend.
Het idee van het verbreken van betoveringen van bewusteloosheid door middel van muziek spreekt me diep aan.
Ja! Ik heb die momenten gehad waarop kunst of muziek iets in me leek wakker te maken.
Het artikel doet me nadenken over hoe we misschien het bos niet meer zien door de bomen in onze moderne benadering.
Die profetie uit The Silmarillion over een grotere muziek die nog moet komen, is echt krachtig.
Ik vraag me af of we dat participerende bewustzijn kunnen terugwinnen zonder het moderne begrip op te geven.
De vergelijking tussen de zilveren trompet en het lied van Aslan is prachtig. Beide vertegenwoordigen het ontwaken tot iets groters.
Heeft iemand anders het gevoel dat ze die tektonische verschuiving van bewustzijn hebben ervaren die het artikel beschrijft?
Het stukje over Little Fat Podger die het samenvat als harmonie versus chaos, sprak me echt aan.
Inderdaad, maar misschien kunnen we een evenwicht vinden tussen wetenschappelijk begrip en diepere betekenis?
Het wetenschappelijke wereldbeeld heeft ons echter zoveel gegeven. Laten we het verleden niet te veel romantiseren.
Ik ben dol op de connectie met het werk van Tolkien. Zijn hele wereld kwam voort uit een enkele naam die iets in hem losmaakte.
Interessant hoe ze het hebben over rivieren die veranderen van heilige entiteiten in slechts H2O. Maakt me verdrietig over wat we verloren hebben.
Het idee van geredde verschijningen is complex maar fascinerend. Alsof je door dingen heen kijkt in plaats van er alleen maar naar te kijken.
Ik vraag me af hoe onze wereld eruit zou zien als we nog steeds dat participerende bewustzijn zouden hebben waar het artikel over gaat.
Dit doet me denken aan momenten waarop muziek mijn gemoedstoestand volledig heeft veranderd. Misschien is dat wat Barfield bedoelde met de zilveren trompet.
Het verhaal over het helende water van Nimrodel raakte me diep. Er is iets diepzinnigs aan troost die voortkomt uit gedeeld lijden.
Ik ben het eigenlijk oneens over het benoemingspunt. Woorden hebben de kracht om onze percepties vorm te geven, zelfs als ze de werkelijkheid niet letterlijk veranderen.
Het afgodenconcept is interessant. Het deed me beseffen hoe vaak ik complexe dingen reduceer tot simpele mentale modellen.
Ik weet niet zeker of ik het idee koop dat de werkelijkheid wordt wat we het noemen. Is dat niet gewoon magisch denken?
Soms heb ik het gevoel dat we dat participatieve wereldbeeld dat de oude volkeren hadden, verloren zijn. Alles is zo mechanisch en onpersoonlijk geworden.
De parallel tussen de muziek van Midden-aarde en Barfields trompet is briljant. Beide spreken tot iets dat verder gaat dan ons alledaagse bewustzijn.
Ik begrijp wat je bedoelt over de wetenschappelijke methode, maar ik denk dat beide perspectieven kunnen coëxisteren. We kunnen dingen objectief bestuderen terwijl we nog steeds een gevoel van verwondering behouden.
De connectie tussen schoonheid en roeping in het Grieks opende echt mijn ogen. Het is verbazingwekkend hoe taal diepere waarheden kan onthullen.
Ik worstel met de kritiek van het artikel op de wetenschappelijke methode. Hoewel ik het punt over participatie begrijp, denk ik dat objectieve observatie nog steeds waarde heeft.
Wat me het meest trof, was het idee van definitieve participatie. Ik heb er nog nooit over nagedacht om de natuur letterlijk versus metaforisch te lezen.
Het stuk over mensen die gescheiden zijn van de natuur komt echt binnen. Ik vraag me vaak af of onze wetenschappelijke mentaliteit ons iets belangrijks heeft doen verliezen in hoe we de wereld ervaren.
Vindt iemand anders het ook fascinerend hoe namen de werkelijkheid vormgeven volgens Barfield? Het doet me nadenken over hoe de woorden die we kiezen onze perceptie van de wereld beïnvloeden.
Ik vind het geweldig hoe het artikel muziek en bewustzijn verbindt. De metafoor van de zilveren trompet resoneert echt met mij als iemand die die momenten van plotselinge helderheid door kunst heeft ervaren.