Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Terwijl familie en vrienden zich rond de televisie verzamelen om naar de Olympische Spelen van 2020 in Tokio te kijken, enthousiast en klaar om te zien hoe Team USA het verplettert, mogen we niet vergeten dat de atleten zich klaarmaken voor de grootste prestatie van hun professionele carrière. Ook zij zijn enthousiast, maar staan ook onder enorme druk om te slagen en het goud mee naar huis te nemen. En als ze op atleten Simone Biles of Naomi Osaka lijken, is de druk nog groter vanwege hun spraakmakende status.
Het onderwerp geestelijke gezondheid houdt iedereen bezig nadat turnster Simone Biles zich enkele dagen geleden terugtrok uit de teamfinale en individuele wedstrijden. De reden voor de terugtrekking was niet fysiek, maar had te maken met haar mentale welzijn. In haar eigen woorden zegt Biles dat haar „geest en lichaam gewoon niet synchroon lopen”.
Het roept de vraag op: waarom besteden we niet meer aandacht aan de geestelijke gezondheidsproblemen die atleten teisteren voor, tijdens en na de Olympische Spelen? We oefenen ten onrechte druk uit op deze atleten om hun uiterste best te doen, tot het punt dat we vergeten dat hun mensen hun lichaam zware uren trainen. Het is een discussie die gevoerd moet worden omdat te veel Olympiërs en niet-Olympiërs worstelen met depressies.
Laten we eerlijk zijn, je lijkt waarschijnlijk op mij en let niet op 90% van de sporten die op de Olympische Spelen aan bod komen. Pas als dit evenement elke vier jaar plaatsvindt, besluiten we om Team USA te juichen en te schreeuwen. Als de Olympische Spelen voorbij zijn, keren we terug naar ons dagelijks leven en vergeten we de mensen die hun lichaam hebben getraind om hun beste prestatie te leveren voor dit ene glorieuze moment.
Stel je voor hoe deze artiesten zich voelen als ze naar huis gaan, uitgeput en klaar om eindelijk hun lichaam te laten rusten, maar dat kunnen ze niet omdat ze last hebben van post-depressies. Zie het ter vergelijking als je vierjarige reis op de universiteit. Je hebt 4-6 jaar verschillende vakken gestudeerd om af te studeren met een diploma in een bepaald vakgebied, en als je dat diploma eenmaal hebt behaald, zit je met het „wat nu”? Je vraagt je af, wie ben ik nu ik ben afgestudeerd?
Professionele atleten worden voortdurend geconfronteerd met die identiteitscrisis, vooral na een monumentale gebeurtenis zoals de Olympische Spelen. En als ze om hulp roepen, worden ze als zwak beschouwd omdat ze verondersteld worden sterk te zijn en niet om hulp hoeven te vragen. En die mentaliteit moet veranderen.
Waarom worden psychische problemen waar talloze atleten mee worstelen zo gemakkelijk verdoezeld? En waarom wordt van hen verwacht dat ze het voor zichzelf houden en „er overheen komen”? Het is niet eerlijk tegenover deze atleten om ze te behandelen als machines die nooit kapot gaan.
Het zijn uiteindelijk nog steeds mensen die tijd voor zichzelf moeten nemen en de hulp moeten krijgen die nodig is om weer in een positieve mentale toestand te komen. Als ik kijk hoe Simone Biles wereldwijde steun heeft gekregen over haar beslissing om zich terug te trekken vanwege haar geestelijke gezondheid, vind ik dat veelzeggend. Het laat zien dat veel atleten er ook zo over denken en die helaas, ondanks het feit dat ze om hulp vragen, die niet krijgen.
We hebben het gezien bij Olympiërs zoals Jeret „Speedy” Peterson en Steven Holcomb, beroemde atleten die aan een depressie leden en op tragische wijze zelfmoord hebben gepleegd. Er moet iets worden gedaan om ervoor te zorgen dat atleten over de middelen beschikken om hulp te krijgen en, belangrijker nog, om zo nodig pauzes in hun geestelijke gezondheid te nemen.
Het idee voor dit artikel kwam in eerste instantie voort uit het kijken naar deze documentaire op HBO genaamd The Weight of Gold. Weight of Gold richtte zich op het onderzoeken van de uitdagingen op het gebied van geestelijke gezondheid waarmee Olympiërs worden geconfronteerd. Vanwege COVID-19 dwong het uitstel van de Olympische Spelen in Tokio atleten om de vraag „Wat nu?” te evalueren Na meer dan vier jaar training stonden ze voor de moeilijke beslissing om door te gaan met trainen of een stap terug te doen en te kijken waar dat hen toe leidt.
Degenen die bleven trainen, kregen te maken met de verschillende lockdowns in de Verenigde Staten en moesten alle beschikbare hulpmiddelen gebruiken om voor hun respectievelijke sporten te trainen. De pandemie heeft de mentale problemen van deze atleten nog verergerd zonder een grote competitie om zich op te concentreren, en zorgde ervoor dat ze zich begonnen af te vragen wie ze waren als individuen buiten de sport. Een van de atleten uit de film was de gedecoreerde Olympiër Michael Phelps.
Ik herinner me nog dat ik onder de indruk was dat Phelps hem tijdens de laatste twee Olympische Spelen voortdurend records brak en de wereld verbaasde met zijn talent. Soms lijkt het onmogelijk je voor te stellen wat voor prestaties hij in het water zou kunnen bereiken!
Ook hij had moeite om Michael Phelps, de Olympische zwemmer, te onderscheiden van Michael Phelps de niet-zwemmer. Na decennia met één doorlopende identiteit, kan ik me niet voorstellen hoe dat voor hem moet zijn geweest, omdat hij worstelde om jezelf te vinden na zoveel bereikt te hebben.
We moeten niet vergeten dat atleten eerst mensen zijn voordat ze sporters en sportvrouwen zijn. Dus als je naar de laatste paar weken van de Olympische Spelen kijkt en ziet hoe deze ongelooflijke atleten geweldige prestaties na prestatie leveren, vergeet dan niet dat het niets uitmaakt wat het aantal medailles is. Het maakt niet uit of ze geen medaille krijgen. En het maakt niet uit of ze besloten hebben zich terug te trekken uit de competitie vanwege hun geestelijke gezondheid. Ze doen het voor hun eigen veiligheid, dus respecteer hun beslissingen.
Dit artikel maakt echt duidelijk waarom we atleten zowel op als buiten het veld moeten steunen.
Het stigma rond mentale gezondheid in de sport lijkt langzaam te veranderen, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Ik vraag me af hoeveel potentiële kampioenen we verloren hebben omdat ze geen toegang hadden tot de juiste mentale gezondheidszorg.
Mentale gezondheidszorg zou geen luxe moeten zijn in de sport, het zou standaard moeten zijn.
Het lezen over hun worstelingen maakt dat ik hun prestaties nog meer respecteer.
Het is tijd dat we stoppen met het behandelen van atleten als entertainment en ze gaan zien als menselijke wezens.
Het gedeelte over het gebruik van alle beschikbare hulpmiddelen tijdens de lockdown benadrukt echt hun toewijding.
Elke atleet die zich uitspreekt, maakt het voor anderen gemakkelijker om hetzelfde te doen.
Fascinerend hoe mentaal en fysiek gezondheid zo met elkaar verbonden zijn in de atletiek.
Ik ben blij dat we deze gesprekken eindelijk openlijk voeren in plaats van ze onder het tapijt te vegen.
De druk van familie en coaches moet ook intens zijn, niet alleen van het publiek.
Stel je voor dat je je hele leven traint voor één moment, en dan worstelt met wat daarna komt.
Dit laat echt zien waarom we betere voorlichting over geestelijke gezondheid nodig hebben in de jeugdsport.
Nooit overwogen hoe de identiteitscrisis atleten zou kunnen beïnvloeden bij de overgang naar het normale leven.
De vermelding van de documentaire was nuttig. Ik ga 'The Weight of Gold' bekijken om meer te leren.
Ik waardeer het hoe dit artikel benadrukt dat medailles niet alles zijn. De menselijke kosten zijn belangrijker.
Het is schokkend hoe weinig aandacht dit kreeg voordat spraakmakende atleten zich begonnen uit te spreken.
Het isolement van individuele sporten moet de uitdagingen op het gebied van de geestelijke gezondheid nog moeilijker maken om mee om te gaan.
Misschien moeten we herdefiniëren wat kracht betekent in de atletiek. Bewustzijn van geestelijke gezondheid is ook kracht.
Ik ben bang dat we geweldige atleten zullen verliezen die ervoor kiezen hun geestelijke gezondheid te beschermen in plaats van te concurreren.
Mijn coach zei altijd dat mentale weerbaarheid alles was, maar leerde ons nooit hoe we die op een gezonde manier konden behouden.
Het doet me afvragen hoeveel atleten in stilte hebben geworsteld voordat het meer acceptabel werd om over geestelijke gezondheid te praten.
De parallel tussen atletische en academische burn-out is iets waar ik nog nooit eerder over had nagedacht.
Vroeger dacht ik dat een pauze nemen voor de geestelijke gezondheid zwak was, maar dit artikel heeft mijn perspectief volledig veranderd.
Dit artikel daagt echt de 'geen pijn, geen winst'-mentaliteit uit die zo heerst in de sport.
Interessant hoe we comeback-verhalen vieren, maar zelden de mentale tol van herstel bespreken.
De Olympische Spelen zouden middelen voor geestelijke gezondheid moeten opnemen als onderdeel van hun standaard ondersteuningspakket voor atleten.
Vindt iemand anders ook dat we regelmatige screenings van de geestelijke gezondheid van atleten zouden moeten hebben, net als fysieke controles?
Het lezen hiervan deed me beseffen hoe weinig steun er is voor atleten die uit hun sportcarrière stappen.
De druk op jonge atleten baart me vooral zorgen. Ze zijn nog in emotionele ontwikkeling terwijl ze omgaan met intense stress.
Ik ben benieuwd hoe andere landen omgaan met de geestelijke gezondheid van atleten. Misschien kunnen we leren van verschillende benaderingen.
Dit herinnert me eraan hoe belangrijk het is om meerdere bronnen van identiteit te hebben en niet slechts één bepalend kenmerk.
Het deel over COVID dat atleten dwong tot heroverweging, raakte me echt. Moet ongelooflijk uitdagend zijn geweest.
We hebben meer van dit soort artikelen nodig. Geestelijke gezondheid in de sport is te lang een taboe geweest.
Ik werd eigenlijk emotioneel toen ik las over de post-Olympische blues. Daar had ik nog nooit over nagedacht.
Ja! De dubbele moraal is echt. Als mannen een stap terug doen, is het strategisch, als vrouwen dat doen, wordt het gezien als zwakte.
Is het iemand anders opgevallen dat vrouwelijke atleten nog meer kritiek lijken te krijgen als ze zich uitspreken over geestelijke gezondheid?
Het is fascinerend hoe we atleten bekritiseren voor het prioriteren van geestelijke gezondheid, maar ze prijzen voor het doorzetten van fysieke blessures.
Het lezen over hun identiteitsstrijd doet me beseffen hoeveel ze van zichzelf opofferen voor hun sport.
Soms vraag ik me af of de Olympische Spelen te commercieel zijn geworden. De druk om te presteren voor sponsors moet enorm zijn.
De middelen voor geestelijke gezondheidszorg in de sport lijken ontoereikend. We hebben betere systemen nodig.
Mijn dochter is een competitieve gymnaste en dit artikel doet me echt nadenken over de druk die we op jonge atleten leggen.
Ik heb The Weight of Gold ook gezien. Het was een eye-opener om te zien hoeveel atleten worstelen met depressie nadat hun carrière is beëindigd.
Bedankt voor het noemen van Jeret Peterson en Steven Holcomb. We moeten over deze tragedies praten om te voorkomen dat er meer gebeuren.
De media-aandacht is zeker een deel van het probleem, maar sociale media hebben het nog erger gemaakt. Atleten kunnen nu niet meer aan de druk ontsnappen.
Vindt iemand anders ook dat de media hierin een enorme rol spelen? De constante schijnwerpers en kritiek moeten ondraaglijk zijn.
Ik vond het deel over alleen aandacht besteden om de vier jaar bijzonder overtuigend. We eisen perfectie, maar geven er maar kort om.
De pandemie moet alles zo veel moeilijker hebben gemaakt voor deze atleten. Alleen trainen, onzekerheid over de spelen, extra jaar druk.
Michael Phelps die zich uitsprak over zijn worstelingen opende echt mijn ogen voor dit probleem. Als iemand die zo succesvol is ermee te maken heeft, stel je dan anderen voor.
Sorry, maar ik ben het absoluut niet eens met die laatste opmerking. Niemand begint aan psychische problemen. Dit zijn echte mensen, geen machines.
Hoewel ik bewustwording van geestelijke gezondheid steun, vind ik nog steeds dat atleten de verantwoordelijkheid hebben om door te zetten. Ze wisten waar ze aan begonnen.
De vergelijking met afstuderen aan de universiteit kwam echt bij me binnen. Die identiteitscrisis is zo echt.
Ik had nooit nagedacht over de post-Olympische depressie tot ik dit las. Het is logisch gezien de opbouw en dan de plotselinge leegte daarna.
Helemaal mee eens. De mentale tol van jarenlang trainen en alles laten afhangen van één moment moet overweldigend zijn.
Ik waardeer het echt hoe dit artikel licht werpt op de immense druk waarmee atleten te maken hebben. Wat Simone Biles deed was ongelooflijk dapper.