Hoe het beoefenen van zelfcompassie mij hielp mijn mentale gezondheid te verbeteren
In 1980, op Valentijnsdag, werd bij mij de diagnose jeugddiabetes type 1 gesteld. Ik was pas 5 jaar oud. Het was een levensveranderende diagnose en het einde van mijn onschuld als kind. Ik moest leren om mijn eigen insulineschokken toe te dienen en om te gaan met zowel hoge als lage bloedsuikerproblemen.
Lage bloedsuikerreacties treden op wanneer er niet genoeg suiker in de bloedbaan zit vanwege te veel insuline toegediend. Ze zorgen ervoor dat ik verward en wankel raak en het is een levensbedreigende situatie als er niet onmiddellijk sap of suiker wordt gegeven. Hoge bloedsuikers zijn daarentegen even slecht en kunnen na verloop van tijd amputaties van ledematen, nierproblemen of zelfs blindheid veroorzaken.
Mijn ouders dachten ten tijde van de diagnose dat ik moest sporten zodat ik mijn ledematen niet zou verliezen door diabetische complicaties. Mijn vader heeft me aangemeld om te leren skaten in Kerrisdale Arena en daar is mijn liefde voor skaten begonnen. Het duurde niet lang voordat ik zwaar verwikkeld was in de competitieve kunstschaatscirkel van het leven.
Ik heb uren geoefend en ben vaak gevallen in een poging nieuwe sprongen te maken, zodat ik op hoog niveau kon schaatsen.
Kunstschaatsen is een subjectieve sport en is afhankelijk van juryleden om de rangorde van de deelnemers te bepalen. Ik geloof dat ik na verloop van tijd, als gevolg van mijn wanordelijke manier van denken om voortdurend beoordeeld te worden en mijn wanhoop om vooruitgang te boeken in mijn ranking, naar mezelf keek om te proberen mijn fouten te herstellen en zo een concurrentievoordeel te behalen.
Helaas heb ik alleen maar geleerd om te zelfkritisch te zijn. Ik dacht dat de juryleden zouden kijken naar hoe je je gedroeg, wat je droeg, gezichtsuitdrukkingen en hoe je lichaam eruitzag, en dat waren allemaal factoren die bepalend waren voor hoe je in de ranglijsten zou eindigen. Ik stond dagelijks stil bij mijn negatieve eigenschappen en gaf mezelf voortdurend zelfkritiek.
Volgens Dr. Aaron T.Beck, van de University of Pennsylvania, de bedenker van cognitieve gedragstherapie, kan depressie worden veroorzaakt door negatief denken. Daarom kan en heeft het doorbrengen van veel tijd in een staat van negatieve zelfreflectie, zoals ik deed, geleid tot een veranderde gemoedstoestand.
Tot overmaat van ramp kan een ernstige depressie, als deze niet na verloop van tijd wordt behandeld, een verschuiving naar een psychose veroorzaken waardoor iemand in die toestand niet in staat is te zeggen wat echt en niet echt is.
Dit is precies wat mij is overkomen. Ik werd in 2006 ziek van een psychose na vele jaren onbewust depressief te zijn geweest. In de aanloop naar de diagnose en nadat ik mijn universitaire studie communicatie al had afgerond, zat ik op een school waar ik werd opgeleid voor medische transcriptie en ik stond onder veel stress, waardoor mijn hersenen nog meer onder druk kwamen te staan.
Deze geestesziekte heeft me door vele factoren verwoest. Ik werd niet alleen vernederd omdat ik een psychische aandoening had vanwege het stigma rond geestelijke gezondheidsproblemen, maar ik voelde me ook niet geliefd en afgewezen door de samenleving.
Psychose is een ernstige geestesziekte die kan worden behandeld met de juiste medicatie en de medicatie brengt de patiënt terug in de realiteit.
Zolang de medicatie in de juiste dosering wordt ingenomen, wordt de toestand van losgekoppeld zijn van de samenleving rechtgezet.
Het enige wat je in het nieuws hoort, zijn echter verhalen van mensen die gewelddadig zijn met een psychische aandoening, en geweld bij geestesziekten is eigenlijk vrij zeldzaam. Het stigma blijft bestaan.
Ik werd onder de hoede van een psychiater gebracht en met deze medicatie en gesprekstherapie (cognitieve gedragstherapie) kreeg ik te horen en te zien dat ik eigenlijk heel streng was voor mezelf. Dit was het keerpunt.
Ik moest veranderen en veranderen is heel moeilijk. Het vergt oefening. Ik begon mezelf te zien als onvolmaakte schoonheid. Ik ben mooi vanwege de gebreken die ik heb. Niet lelijk vanwege mijn gebreken.
Nadat ik mijn hersenen had bijgeschoold om op deze manier te denken, door dagelijks in mijn dagboek te schrijven, ontdekte ik dat relaties gemakkelijker te onderhouden waren en dat mijn zelfvertrouwen in mezelf groeide.Ik vond ook dat het ook hielp om mezelf vaak fouten te laten maken zonder mezelf te beoordelen.
Het duurde niet lang voordat ik merkte dat mijn humeur verbeterde. Mijn humeur werd verder geholpen met een antidepressivum, maar het echte voordeel is het positieve zelfmedeleven dat ik nu voor mezelf heb.
Opinions and Perspectives
Ik waardeer hoe de auteur de connectie tussen fysieke en mentale gezondheidsproblemen uitlegt.
De transformatie die in dit artikel wordt beschreven, geeft hoop aan anderen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden.
Dit benadrukt echt het belang van bewustzijn en steun voor geestelijke gezondheid.
Het managen van een chronische ziekte terwijl je aan competitieve sport doet, vereist ongelooflijke toewijding.
Het perspectief van de auteur op schoonheid en imperfectie is werkelijk inspirerend.
De reis van zelfkritiek naar zelfacceptatie is nooit gemakkelijk, maar zo de moeite waard.
Dit verhaal laat zien hoe complex herstel van de geestelijke gezondheid kan zijn.
De eerlijkheid van de auteur over hun worstelingen met psychose is prijzenswaardig.
Het is belangrijk om te onthouden dat herstel van de geestelijke gezondheid er voor iedereen anders uitziet.
Het omgaan met diabetes tijdens het sporten moet ongelooflijk uitdagend zijn geweest.
De transformatie van het zien van gebreken als lelijk naar het zien van ze als mooi is krachtig.
Ik kan me identificeren met het gevoel dat je perfect moet zijn in alles wat je doet.
Het detail over het schrijven in een dagboek is me echt bijgebleven. Zo'n simpele maar krachtige tool.
Zijn er nog meer mensen bezig met het ontwikkelen van meer zelfcompassie? Het is voor mij een dagelijkse oefening.
De veerkracht van de auteur is inspirerend. Het omgaan met al deze uitdagingen vergt ongelooflijke kracht.
Dit herinnert me eraan om milder te zijn voor mezelf tijdens mijn eigen reis.
Het is interessant hoe iets dat bedoeld was om te helpen met de fysieke gezondheid, de geestelijke gezondheid beïnvloedde.
De impact van stigma op herstel is reëel. We moeten het als samenleving beter doen.
Dit verhaal laat zien hoe belangrijk het is om geestelijke gezondheid vroegtijdig aan te pakken.
Ik denk dat meer mensen moeten horen over de realiteit van het leven met meerdere gezondheidsproblemen.
Het is bemoedigend om te horen dat herstel mogelijk is met de juiste steun en behandeling.
Ik had er nooit over nagedacht hoe beoordeeld worden in de sport iemands hele mindset zou kunnen beïnvloeden.
Het verband tussen negatief denken en depressie is zo belangrijk om te begrijpen.
Leren onszelf te accepteren zoals we zijn, is zo'n cruciaal onderdeel van het herstel van de geestelijke gezondheid.
De druk om perfect te zijn in competitieve sporten kan overweldigend zijn. Ik ben er geweest.
Ik waardeer het dat het artikel zowel lichamelijke als geestelijke gezondheidsproblemen aanpakt.
Het omgaan met meerdere gezondheidsproblemen vereist ongelooflijke kracht en veerkracht.
Het perspectief van de auteur op gebreken is prachtig. We zijn allemaal perfect imperfect.
Het is verfrissend om iemand te zien praten over zowel de voordelen als de uitdagingen van competitieve sporten.
Het idee om je hersenen opnieuw te trainen door middel van journaling is krachtig. Ik ga dat misschien proberen.
Soms kunnen de dingen waar we van houden ons pijn doen als we niet voorzichtig zijn met onze benadering ervan.
Ik vind het geweldig hoe kunstschaatsen begon als een manier om diabetes te beheersen, maar een passie werd, ondanks de uitdagingen.
De reis van de auteur herinnert me eraan dat herstel niet lineair is. Het kost tijd en geduld.
De diagnose van een chronische ziekte als kind moet ongelooflijk moeilijk te verwerken zijn.
Dit verhaal illustreert perfect hoe geestelijke en lichamelijke gezondheid met elkaar verbonden zijn.
Ik ben benieuwd hoe anderen zelfcompassie in hun dagelijks leven beoefenen. Nog tips?
De progressie van zelfkritiek naar depressie naar psychose is eng, maar belangrijk om te begrijpen.
Eigenlijk denk ik dat sport geweldig kan zijn voor de geestelijke gezondheid als het wordt benaderd met de juiste mindset en ondersteuning.
Ik betrapte mezelf erop dat ik instemmend knikte bij het lezen over de constante zelfkritiek. Het wordt zo'n gewoonte.
De ervaring van de auteur laat zien hoe ervaringen in de kindertijd onze geestelijke gezondheid als volwassene op onverwachte manieren kunnen vormen.
Het is belangrijk op te merken dat medicatie een rol heeft gespeeld bij het herstel. Soms hebben we zowel medische als therapeutische ondersteuning nodig.
Zelfcompassie is moeilijker dan het klinkt. Ik probeer het al jaren en betrap mezelf er nog steeds op dat ik overdreven kritisch ben.
Het omgaan met diabetes alleen al zou al een uitdaging zijn, laat staan het toevoegen van competitieve sporten en psychische problemen.
Ik vraag me af hoeveel andere atleten met soortgelijke problemen worstelen, maar er nooit over praten.
De manier waarop de auteur zelfcompassie beschrijft als een oefening in plaats van een bestemming, resoneert echt met me.
Vindt iemand anders het ook fascinerend hoe de hersenen kunnen verschuiven van depressie naar psychose? De geest is ongelooflijk complex.
Ik vind het dapper om zo openlijk over psychose te praten. We hebben meer gesprekken nodig over ernstige psychische aandoeningen.
Het detail over medische transcriptietraining die stress toevoegt, is logisch. Soms realiseren we ons niet dat we aan onze limiet zitten totdat we breken.
Dit doet me denken aan mijn eigen reis met perfectionisme. Het is vermoeiend om te proberen aan onmogelijke normen te voldoen.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met de aanpak van de ouders. Een kind direct na een diabetesdiagnose in de sport duwen lijkt overweldigend.
De combinatie van fysieke en mentale gezondheidsproblemen laat echt zien hoe met elkaar verbonden ons welzijn is.
Ik heb me altijd al afgevraagd wat de psychologische impact is van subjectieve sporten zoals kunstschaatsen op jonge atleten.
Bedankt voor het delen van dit kwetsbare verhaal. Het helpt anderen zich minder alleen te voelen in hun worstelingen.
Het schrijven in een dagboek lijkt zo'n simpele oplossing, maar ik kan me voorstellen hoe het kan helpen om denkpatronen te veranderen.
De link tussen depressie en psychose was een eyeopener. Ik had geen idee dat onbehandelde depressie tot zulke ernstige gevolgen kon leiden.
Ik ben het er niet mee eens dat competitieve sporten noodzakelijkerwijs leiden tot een negatief zelfbeeld. Veel atleten gedijen goed onder druk en oordeel.
Het perspectief van de auteur op onvolmaakte schoonheid is iets dat we allemaal zouden moeten omarmen. Niemand is perfect, en dat is wat ons uniek maakt.
Ik ben het eens over het stigma van psychische aandoeningen in de media. Het nieuws lijkt zich echt te richten op negatieve verhalen in plaats van herstel en succes.
Het is opmerkelijk hoe de auteur zowel diabetes als competitief schaatsen heeft weten te combineren. Dat moet ongelooflijke discipline hebben vereist.
Leren zelfcompassie te hebben is absoluut een reis. Ik ben er zelf nog steeds mee bezig.
Het stigma rond psychische problemen is nog steeds zo wijdverbreid vandaag de dag. We hebben meer verhalen zoals dit nodig om die barrières te helpen doorbreken.
Hoewel ik de reis van de auteur begrijp, denk ik dat competitieve sporten juist zelfvertrouwen kunnen opbouwen in plaats van afbreken. Het hangt echt af van het individu en hun ondersteuningssysteem.
Het deel over cognitieve gedragstherapie trok echt mijn aandacht. Ik heb overwogen om het zelf te proberen.
Ik vind het interessant dat kunstschaatsen aanvankelijk werd gekozen om te helpen bij diabetesmanagement, maar uiteindelijk bijdroeg aan psychische problemen.
Wat me het meest opviel, was hoe de auteur hun perspectief veranderde over gebreken als onderdeel van hun schoonheid. Het is zo'n krachtige mindset-verschuiving.
Het verband tussen competitief kunstschaatsen en mentale gezondheid is fascinerend. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe constant beoordeeld worden iemands zelfbeeld zo diep kan beïnvloeden.
Ik waardeer het dat de auteur hun reis met type 1 diabetes deelt. Het moet ongelooflijk uitdagend zijn geweest om daar op zo jonge leeftijd mee om te gaan.
Dit artikel resoneert echt met me. Ik heb ook geworsteld met zelfkritiek en het is verbazingwekkend hoeveel impact negatieve zelfpraat kan hebben op onze mentale gezondheid.