The Witcher Seizoen 2 Verandert Alles Ten Opzichte Van Het Boek

De langverwachte Witcher Netflix-serie bracht tijdens de feestdagen zijn tweede seizoen uit en werd goedgekeurd door de meeste kijkers van het eerste seizoen, evenals door degenen die de immens populaire Witcher 3: Wild Hunt-game hebben gespeeld. Voor degenen die de boeken hebben gelezen, heeft de serie echter een duidelijke bitterheid in hun mond achtergelaten.

The Witcher seizoen 2 had chronologisch het verhaal van Ciri moeten volgen vanaf het moment dat ze verenigd is met Geralt. De verwachting was een bewerking van Blood of Elves: het eerste van vijf boeken met Cirilla als hoofdrolspeler.

Er is genoeg om mee te werken vanuit het oogpunt van een schrijver, het hele boek speelt zich af als een script. Hoewel ik de term 'adaptatie' begrijp, betekent dat woord blijkbaar 'een gratis pas om het werk van iemand anders volledig te verbasteren' voor showrunner Lauren Schmidt Hissrich.

Wat volgt is een absolute aanfluiting. Een complete minachting voor het verhaal. Vreselijke vrijheden nemen met de canon. Personages, rassen en hele politieke drijfveren werden verschoven en niet goed op elkaar afgestemd, waardoor er tijd werd vrijgemaakt om overbodige subplots op te nemen.

Blood of Elves is niet noodzakelijk een lang boek en de tekst staat daar. Hoewel de lineaire tijdlijn verhalend zeker helpt, kan ik me voorstellen dat een leek die nieuw is in de serie volledig verloren zou gaan in de terminologie en ertoe zou worden gebracht ten onrechte te geloven dat de gebeurtenissen in deze serie zijn wat zich in de boeken afspeelt.

Het personage van Nivellen wordt dit seizoen gespeeld door Kristofer Hivju, een personage dat voorkomt in een van de korte verhalen van het eerste boek. Als het eerste seizoen niet had geknoeid met tijdlijnen op Tarantino-manier, hadden de afleveringen allemaal deze korte verhalen kunnen zijn die als introductie tot Geralt dienden. De showrunners realiseerden zich mogelijk deze fout en hebben teruggegrepen om zijn verhaal toe te voegen, aangezien het een van de betere is; zij het met de wijziging om Ciri op te nemen.

Het is zeker visueel vermakelijk, en ze hebben zich tot het uiterste ingespannen om de beelden goed te krijgen, meer in lijn met de games voor herkenning door fans. Beeldmateriaal is belangrijk om kijkers te laten kijken, maar de plot wordt verzwakt door belachelijke veranderingen.

In dit seizoen worden meer plekken bezocht, en de algemene tumultueuze wereld van het Continent wordt goed in beeld gebracht, met zijn raciale vooroordelen en wantrouwen tussen spionagekoninkrijken.

De show is natuurlijk niet zonder geweldige momenten. Persoonlijk is een van de beste momenten van het seizoen wanneer Geralt Yennefer tegenhoudt met zijn zwaard tegen haar keel, wanneer hij zich realiseert dat ze Ciri heeft bedrogen. Hij gromt boos „de mijne” in haar gezicht, over zijn Child Surprise. Het laat in een notendop zien hoe zijn vaderlijke liefde voor Ciri altijd zwaarder zou wegen dan zijn liefde en lust voor Yennefer als hij ermee werd geconfronteerd.

Desalniettemin is het een diepgang die niet eens gegraven had hoeven worden, want 'Blood of Elves' toont de familiedynamiek van de drie, een concept en hart verloren in deze puinhoop van een seizoen, waarbij meer belang wordt gehecht aan het aanvinken van een PC-box dan aan het vertellen van een samenhangend verhaal.

Acht afleveringen zijn voldoende om het korte boek op het kleine scherm te interpreteren, maar bepaalde personages worden geïntroduceerd en hun scènes worden vervolgens te ver uit elkaar geplaatst zodat kijkers het overkoepelende plot kunnen samenstellen. Er is veel te veel aandacht besteed aan The Brotherhood, Tissaia en Aretuza, en niet aan de strijdende rijken of hun wispelturige loyaliteiten.

De dialoog in de boeken van Sapkowski is meesterlijk, met sprankelende rapierhumor en gefundeerd realisme. Er worden filosofieën verkend die personages diepgang geven, maar Netflix lijkt alleen te vertrouwen op reputatie en heeft die karakterdiepten verloren door nieuwe, inferieure dialogen te bieden voor de nieuwe motivaties van personages.

Ik weet niet wie deze scenarioschrijvers denken dat ze zijn. Om het werk van iemand anders over te nemen en te proberen het beter te maken, en een meesterlijk plot volledig te verpesten. Het pure lef om te proberen iets uit te breiden dat zo goed is, waarvan je zeker bent van de kijkcijfers en het succes vanwege de bijgevoegde naam, is schijnbaar een rechtvaardiging om een franchise te verbasteren.

De ware magie van deze franchise zit in de strijd tussen verstand en verstand, het fragiele heen en weer tegen een achtergrond van oorlog en raciale vooroordelen. De moederlijke kracht van Yennefer, de felle, gemaskerde loyaliteit van Geralt. De showrunners van de Netflix-serie hebben dit niet begrepen en hebben hele personages veranderd in iets onherkenbaars.

Sapkowski heeft deze serie blijkbaar geprezen, maar ik vind dat moeilijk te geloven, gezien zijn onverdraagzaamheid in het verleden ten aanzien van de vrijheden die de games namen, en het slechts voortzettingen waren van zijn eigen canon. De dialoog blijft zeer dicht bij het bronmateriaal en is meesterlijk geschreven.

The Witcher 3: Wild Hunt wordt algemeen beschouwd als een van de beste RPG-games aller tijden, die de belangstelling van het publiek heeft gewekt en heeft bijgedragen aan de totstandkoming van deze Netflix-serie. In deze serie hebben zich volledig beleid, oorlogsovertuigingen en sterfgevallen van personages voorgedaan, maar hij heeft dit geprezen? Het lijkt surrealistisch.

De serie heeft heel hard geprobeerd om het verhaal van Yennefer gelijk te stellen aan dat van Geralt. Het probleem is dat er heel weinig over Yennefer wordt verteld, dus moesten hele verhaallijnen uit het niets worden geschreven. De schrijfstijl is duidelijk inferieur aan die van Sapkowskis. Hetzelfde geldt voor Fringilla en Cahir, canoniek misleid maar gedemoniseerd tot echte schurken voor de show.

Yennefer is zo'n belangrijk personage in haar complexiteit. Vaak onaardig, soms innemend in haar toewijding. Ze is koud, berekenend en ambitieus. Dodelijk voor haar vijanden, afwijzend voor elke kennis, maar toch zeer trouw aan degenen van wie ze houdt. Vooral haar moederlijke gevoelens jegens Ciri zijn ongelooflijk sterk, sterk genoeg om vreselijke martelingen in latere boeken te doorstaan.

Die relatie komt tot uiting in het boek The blood of Elves, en had vervolgens in deze serie op het scherm moeten verschijnen. Het nieuwe verhaal waarin ze Ciri verraadt voor de macht bewijst haar karakter een grote slechte dienst, aangezien haar moederschap Yennefers grootste verlossende factor is in een van de machtigste vrouwelijke rollen van de moderne literatuur. Het lijkt erop dat de showrunners dit niet begrijpen en er niets om geven, ze portretteren haar voor nieuwkomers als een meedogenloze trut die de macht grijpt.

De verhaallijn van de elven is zo belachelijk dat het beledigend is. „Gebaseerd op” betekent de boeken eigenlijk „" take a dump on "”.”

Netflix had een geweldige kans om Sapkowski's werk letterlijk te interpreteren. Misschien bepaalde filmische kneepjes van het vak gebruiken of weglaten om dingen visueel beter compatibel te maken, vergelijkbaar met Peter Jackson's interpretatie van The Lord of the Rings. Jackson werd door The Tolkien Company bekritiseerd vanwege zijn visie, maar wat betreft vrijheden zijn die van Jackson vrij minimaal in vergelijking met Lauren Schmidt Hissrichs.

De enige grote reddende genade is de rol van Henry Cavill als Geralt. De man is duidelijk erg enthousiast over de franchise: zijn energie, vastberadenheid en kracht zijn alleen gelijk aan zijn harde uitdrukking en grindachtige stem. Hij begrijpt het personage duidelijk volledig en onderschrijft de gameversie van hem. Helaas lijkt hij een acteur te zijn die zich toelegt op een rol in een franchise die de makers niet begrijpen.

De gamemakers CD Projekt Red creëerden hun eigen Witcher-verhaallijnen voor hun games, maar hadden duidelijk een diep respect voor de verhalen en overlevering, en breidden ze alleen maar verder uit in een latere tijdlijn.

Netflix heeft alleen maar een potentiële piek in de belangstelling van kijkers gezien en er wat geld naar toe gegooid. Uiteindelijk komt het voor Netflix in ieder geval neer op de publieke ontvangst: als het bekeken wordt, krijgt het meer seizoenen. Het maakt ze niet uit dat een dierbare moderne Poolse fantasyserie wordt geruïneerd.

Netflix is zelfs begonnen met spin-offs zoals het geanimeerde verhaal over de oorsprong van Vesemir, Nightmare of the Wolf, en is bezig met het maken van een serie over hoe The Witchers zijn ontstaan. Het probleem is dat, aangezien dit niet eens werken van auteur Sapkowski zijn, het de vrije loop en nog meer 'artistieke vrijheid' geeft om de kern van wat deze franchise is losjes te interpreteren.

In twee seizoenen is bijvoorbeeld nog steeds niet uitgelegd dat Geralts haar wit werd als bijwerking van pigmentverlies van de Trial of the Grasses, het afmattende proces dat jongens in Witchers verandert, met een laag slagingspercentage. Zijn mede-Witchers zouden als resultaat van dit proces ook gele ogen moeten hebben, maar ze worden visueel afgebeeld als een stel normaal uitziende mensen die goed kunnen vechten.

Het verhaal van Vesemir portretteerde hem niet eens goed, want de serie laat zien dat hij een harteloze man is die Ciri's leven zou riskeren om van haar een Witcher te maken, terwijl hij in feite een diepe bewondering voor haar had en er niet van zou dromen haar op deze manier kwaad te doen. En trouwens, de Trial of the Grasses werkt alleen bij jongens.

Het is zo jammer, want nu, na twee seizoenen, met al een geweldige visuele cast, en geweldige kostuums en werk erin gestoken, is het moeilijk om de plot zelf terug te brengen naar wat het zou moeten zijn. Wat nu pas kan volgen, is een andere raaklijn van het klassieke plot dat de lezers kennen en waarderen.

Fringilla en Cahir kunnen niet uit hun huidige context van kwaadaardige Nilfgaardianen overgaan naar de rollen die ze in de boeken spelen. De elfen worden door hun belachelijke complot zo gedemoniseerd dat Francesca geen deel kan uitmaken van de Lodge of Sorceresses. Ciri heeft geen magische training gekregen van Yennefer, die nu uit de groep is verbannen en sowieso geen krachten heeft.

Hoewel The Witcher niet noodzakelijk de Game of Thrones-route heeft gekost om scènes dommer te maken en neerbuigend te praten tegen de kijkers, beledigt The Witcher over het algemeen niet noodzakelijk de intelligentie van de kijkers.

Integendeel, ze hebben elk denkbaar aspect van het boek veranderd. Het is niet eens duidelijk waarom: de nieuwe scènes voegen niets toe aan de algehele verhaallijn en zijn niet per se visueel aantrekkelijk in vergelijking met de scènes in het boek.

Blood of Elves is een kort verhaal met meesterlijke dialogen, klaar om van pagina naar scherm geplukt te worden, het script heeft zichzelf letterlijk geschreven. Maar op de een of andere manier is het bij de vertaling verloren gegaan en geruïneerd door iemand die dacht dat hij het beter kon doen. De aantrekkingskracht van de show kwam van de enthousiaste lezers, dus de oorspronkelijke schare fans is vervreemd.

Je vraagt je af hoe de toekomstige seizoenen zullen verlopen met zoveel variaties op de boeken? Zal Geralt zijn vrolijke groep schurken vormen? Zal het einde wel hetzelfde zijn?