Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
In de meeste aspecten van ons leven hebben we geleefd in en gedomineerd door een overwegend mannelijke kijk op de wereld. Van films tot shows tot boeken, toneelstukken, kunst en meer, onze samenleving heeft ervoor gezorgd dat ze zich in deze visie heeft aangepast, ongeacht of te veel aandacht erop zou leiden tot een onbalans in de algemene ervaring van mensen.
Als we alleen het mannelijke perspectief zien, vergeten en negeren we het vrouwelijke perspectief, wat vervolgens leidt tot een gebrek aan begrip en waardering voor het vrouwelijke perspectief. Dit is waar de vrouwelijke blik om de hoek komt kijken.

De vrouwelijke blik is een nieuw perspectief, en daar is niet veel informatie over. Dit concept wordt nog steeds onderzocht en gedefinieerd door de mensen die het nu beginnen te bestuderen en ermee te experimenteren.
Als je informatie over de vrouwelijke blik opzoekt, vind je vooral stukken van mensen die ofwel film studeren, in de filmindustrie werken en filmliefhebbers. Dit is vooral te wijten aan het feit dat de vrouwelijke blik voor het eerst werd bedacht in een essay uit 1975 met de titel Visual Pleasure and the Narrative Cinema, geschreven door Laura Mulvey.
Sindsdien hebben vooral mensen uit de filmindustrie dit concept langzaam verkend en vertaald naar visuele kunstwerken waar anderen van kunnen genieten.
In wezen is de vrouwelijke blik de manier waarop vrouwen worden afgebeeld door de ogen van een vrouw in plaats van een man. Door de ogen van een vrouw worden vrouwen gezien als mensen met gevoelens en intelligentie. De focus ligt niet noodzakelijk op wat het oog kan zien, maar op wat het hart kan voelen.
De vrouwelijke blik probeert emoties en gevoelens op te roepen, waarbij de nadruk ligt op aanraking, interacties en sfeer in plaats van op actie en alleen op seksualiteit. De vrouwelijke blik probeert de man en de vrouw in evenwicht te brengen, waardoor ze op alle gebieden gelijk zijn.
De vrouwelijke blik is dus niet precies het tegenovergestelde van de mannelijke blik, die zich onder andere richt op het stimuleren van visuele signalen, verlangen, actie, logica, seks, ego en objectivering (voornamelijk van vrouwen). Zelfs wanneer het vrouwelijke verlangen door de vrouwelijke blik wordt getoond en gerepresenteerd, wordt het karakter dat door een ander personage wordt begeerd (of het nu hoofdpersonage of secundair is) niet geobjectiveerd.
Zoals Wit and Folly in haar video-essay zei: wanneer vrouwelijk verlangen wordt getoond door de vrouwelijke blik, objectiveert dat de man (of partner) niet, maar helpt het zowel mannelijke als vrouwelijke energieën moeiteloos te bewegen tussen het object en het onderwerp van het verlangen tussen beide.
Door de vrouwelijke blik worden de personages gezien als menselijk en herkenbaar, waarbij ze zowel kracht als kwetsbaarheid tonen.

Wanneer we mensen de vrouwelijke blik zien analyseren, zien we bijna altijd dat ze verwijzen naar drie punten die Laura Mulvey in haar essay uit 1975 naar voren brengt. Deze punten geven aan en vatten samen hoe de mannelijke blik werkt en op wie en wat deze specifiek in film beïnvloedt.
Het eerste aspect is de camera, daarna hebben we de toeschouwers en de personages in de film. De camera en het publiek staan op de tweede plaats na de personages, die in de eerste plaats de illusie creëren. Maar de camera helpt door te wijzen of te focussen op datgene waar de mannelijke blik gewoonlijk op focust, het fysieke, de actie, het logische, en niet het emotionele of spirituele.
Met behulp van de camera en de personages wordt het publiek vervolgens getoond en in het perspectief van de mannelijke blik geplaatst. Een product van een van de vele mannelijke fantasieën die via verschillende media worden vertoond. Zoals Wit and Folly stellen, vermannelijkt het het publiek, ongeacht of het mannen, vrouwen of een ander geslacht zijn.
Om de balans in evenwicht te brengen, heeft Joey Soloway (voorheen Jill Soloway) de drie basisprincipes nagebootst die hebben bijgedragen aan de mannelijke blik in films, zodat ze bij de vrouwelijke blik passen en beschrijven.
Het eerste principe is Feeling Seeing. Bij het uitleggen van dit principe beschrijft Soloway dat het een manier is om in de hoofdpersoon te kruipen. Dit betekent dat ze, door de camera subjectief te maken, het frame gebruiken om een gevoel van gevoel op te roepen, in plaats van naar het personage te kijken.
Simpel gezegd, de camera laat het publiek voelen wat de personages voelen. Het vrouwelijk lichaam terugwinnen en gebruiken om geest, lichaam en gevoelens samen te voegen als een hulpmiddel om deze sensaties bij het publiek op te roepen.
Het tweede principe noemde Soloway het The Gazed Gaze. In dit deel brengen de componenten van het verhaal aan het publiek over hoe het voelt om het object van de blik te zijn. Wat het voelt om gezien te worden, om bekeken te worden, om het voorwerp te zijn van acties, emoties, situaties. En hoe het voelt om te moeten leven met de gevolgen van het feit dat je het voorwerp van de blik bent.
Het laatste principe is Returning the Gaze. Hier zegt degene die vroeger het object was: 'Ik zie dat je me ziet en ik wil het object niet meer zijn, ik wil het onderwerp zijn zodat ik van jou het object kan maken'.
In zekere zin geven de elementen van het verhaal het publiek het gevoel dat zij degenen zijn die naar hen worden gestaard alsof het de objecten zelf zijn.
Of, zoals Wit and Folly het uitdrukte, om de rollen van de personages en het publiek gelijkelijk te verwisselen tussen object en onderwerp van verlangen en de blik.

Hoewel noch de vrouwelijke, noch de mannelijke blik een vast perspectief is, gebeuren er dingen wanneer het publiek gaat zitten om een kunstwerk vanuit een van deze gezichtspunten te consumeren.
Wanneer het publiek een verhaal consumeert waarin de mannelijke blik centraal staat, vermannelijkt het perspectief het publiek. Dat wil zeggen, het geeft het publiek mannelijke kenmerken. In het geval van de mannelijke blik omvatten de mannelijke kenmerken dat het publiek de vrouw als een object ziet, ongeacht het geslacht van de persoon die het werk consumeert.
Denk aan de vrouwen die je bent tegengekomen die dingen zeggen als „vrouwen moeten mannen dienen om ze gelukkig te maken” of „je moet er altijd goed uitzien voor je man”. Deze manier van denken wordt mede gecreëerd en versterkt door kunstwerken die afkomstig zijn van de mannelijke blik.
Met de vrouwelijke blik wordt het publiek echter gefeminiseerd. Dit betekent dat het publiek de verlangens van de vrouwen voelt. Deze vrouwelijke verlangens omvatten onder meer de wens om het publiek te laten weten hoe vrouwen zich echt voelen tot het gelijk maken van het speelveld op elk aspect van het leven tussen mannen en vrouwen.
De vrouwelijke blik is dus meer gericht op het brengen van bewustzijn, bewustzijn en balans. Terwijl de mannelijke blik er tot nu toe op gericht is om het mannelijke aan de top te houden en al het andere minder te laten lijken. En in veel gevallen ook beperkend en objectiverend.
Naarmate de vrouwelijke blik geleidelijk wordt verkend en ervaren, zullen er meer elementen aan worden toegevoegd die zullen helpen deze beter te definiëren. En om elk aspect te omvatten van wat het betekent om vrouwelijk te zijn voor verschillende vrouwen.
Tot die tijd moedigen we je aan om dieper te kijken en te onderzoeken wat de vrouwelijke blik is en wat het betekent om vrouwelijk te zijn. Misschien jij ook en voeg je toe aan de opkomende discussie over perspectieven in de kunsten.
Dit perspectief voelt alsof het ons leidt naar meer authentieke en betekenisvolle verhalen.
Het is verbazingwekkend hoeveel diepgang dit toevoegt aan karakterinteracties en relatiedynamiek.
De manier waarop deze aanpak alle personages gelijkelijk humaniseert, is revolutionair voor storytelling.
Het begrijpen van deze concepten heeft me een meer bewuste consument van media gemaakt.
De nadruk op emotionele storytelling boven pure visuals is iets dat diep resoneert met mij.
Dit benadrukt echt hoe perspectief alles in storytelling vormgeeft, van camerahoeken tot karakterontwikkeling.
Het is bemoedigend om te zien hoe dit langzaam onderdeel wordt van de mainstream discussie in filmkringen.
De uitleg in het artikel over hoe camerawerk gevoel kan overbrengen in plaats van alleen maar te laten zien, is briljant.
Ik denk dat dit perspectief helpt om meer universele verhalen te creëren waarmee iedereen zich kan verbinden.
De manier waarop emotionele diepgang prioriteit krijgt, verandert de hele kijkervaring.
Ik waardeer hoe dit concept meer genuanceerde en complexe karakterportretten over de geslachten heen aanmoedigt.
De invloed van de vrouwelijke blik op de karakterontwikkeling vind ik bijzonder interessant.
Ik kijk ernaar uit om te zien hoe nieuwe filmmakers deze concepten verder interpreteren en ontwikkelen.
Dit framework helpt verklaren waarom bepaalde scènes authentieker of herkenbaarder aanvoelen dan andere.
De discussie over begeerte zonder objectificatie is cruciaal. Het laat zien dat er een betere manier is om intimiteit weer te geven.
Ik ben deze verschillen ook gaan opmerken in recente muziekvideo's. De visuele storytelling is echt geëvolueerd.
Het is fascinerend hoe dit concept is geëvolueerd sinds Mulvey's originele essay in 1975. We zijn zo ver gekomen.
Het stuk over het terugwinnen van agency door Returning the Gaze is bijzonder krachtig in de huidige context.
Ik zie deze principes ook meer in fotografie, niet alleen in film. Het verspreidt zich over alle visuele kunsten.
Dit doet me nadenken over hoeveel potentieel er is voor storytelling wanneer we verschillende perspectieven omarmen.
Het punt van het artikel over evenwicht resoneert echt. Het gaat niet om dominantie, maar om gelijkheid in representatie.
Het zou interessant zijn om te zien hoe deze principes van toepassing zijn op videogames, vooral nu er meer vrouwen de game-ontwikkeling betreden.
Ik vind het geweldig dat dit niet gaat over het uitsluiten van iemand, maar eerder over het uitbreiden van ons begrip van perspectief.
Sommige van deze concepten doen me denken aan wat ik heb gelezen over feministische literatuur. Er is zeker overlap.
Het is interessant hoe dit ook van toepassing is op marketing. Je kunt echt het verschil zien in advertenties gericht op verschillende doelgroepen.
De nadruk op emotionele connectie boven fysieke verschijning is iets wat ik altijd al heb gewaardeerd in storytelling.
Het lezen hiervan doet me zin krijgen om een aantal van mijn favoriete films opnieuw te bekijken om ze door deze nieuwe lens te analyseren.
Ik denk dat we dit meer in tv zien dan in film op dit moment. Waarschijnlijk omdat tv meer vrouwelijke showrunners heeft.
Het onderscheid tussen subject en object in begeerte is fascinerend. Ik heb er nog nooit op die manier over nagedacht.
Net een film afgekeken die deze principes perfect illustreert. Het is bemoedigend om te zien dat meer content deze aanpak omarmt.
Dit verklaart waarom ik zo'n diepe connectie voel met bepaalde films, maar me niet verbonden voel met andere. Het draait allemaal om het perspectief.
Het stuk over het feminiseren van het publiek zette me echt aan het denken over hoe media onze percepties onbewust vormgeven.
Ik volg dit onderwerp al jaren en het is geweldig om te zien hoe het gesprek is geëvolueerd, vooral in indie films.
Het artikel noemt vaak evenwicht, wat volgens mij essentieel is. Het gaat er niet om het ene perspectief te vervangen door het andere, maar om harmonie te vinden.
Ik vraag me af hoe streamingplatforms deze evolutie hebben beïnvloed. Het lijkt erop dat er nu meer ruimte is voor diverse perspectieven.
Het concept van voelend zien versus alleen maar kijken is revolutionair. Het verandert de manier waarop ik mijn eigen creatieve werk benader.
Dit doet me denken aan hoeveel klassieke films anders zouden kunnen zijn als ze met deze principes in gedachten zouden zijn gemaakt.
Ik waardeer het dat de vrouwelijke blik niet gaat over het uitsluiten van mannen, maar eerder over het insluiten van ieders volledige menselijkheid.
De manier waarop het artikel de drie aspecten van de mannelijke blik uitlegt, heeft me echt geholpen te begrijpen waarom bepaalde films me ongemakkelijk maken.
Mijn filmprofessor introduceerde me aan deze concepten vorig semester en het heeft mijn begrip van cinema volledig veranderd.
Is het iemand anders opgevallen hoe anders romantische scènes aanvoelen als ze door de vrouwelijke blik zijn gefilmd? Er is zo'n duidelijk verschil in aanpak.
We hebben meer vrouwen in regisseursrollen nodig om deze principes echt in actie te zien. Theorie is geweldig, maar praktische toepassing is cruciaal.
Interessant hoe het artikel erop wijst dat dit nog steeds een evoluerend concept is. Ik ben benieuwd hoe het zich verder ontwikkelt.
De focus op voelen in plaats van alleen maar zien is iets dat ik altijd al heb gewaardeerd in het werk van bepaalde regisseurs, hoewel ik nooit de woordenschat had om het te beschrijven.
Ik ben benieuwd hoe deze principes van toepassing zijn op andere kunstvormen dan film. Heeft literatuur een eigen versie van de vrouwelijke blik?
Wat me echt opviel, was hoe de vrouwelijke blik beide partijen als gelijkwaardig in verlangen behandelt. Dat is zo'n fundamentele verschuiving ten opzichte van de traditionele weergave.
Het begrijpen van deze concepten heeft volledig veranderd hoe ik films kijk. Ik kan de verschillende benaderingen nu niet meer 'ontzien'.
Het artikel had meer concrete voorbeelden uit de hedendaagse media kunnen bevatten. Theorie is geweldig, maar praktische voorbeelden helpen het begrip.
Ik denk dat we het te simpel maken door te suggereren dat alle door mannen geregisseerde content vrouwen objectificeert. Er zijn nuances die we missen in deze discussie.
Dit doet me denken aan het kijken naar Portrait of a Lady on Fire. De manier waarop die film verlangen vastlegde zonder objectivering was revolutionair.
Ik werk in de filmproductie en we proberen deze principes actief te implementeren, maar het is een uitdaging om los te komen van ingesleten gewoonten.
Het concept van de blik terugkaatsen is bijzonder krachtig. Het gaat om het terugwinnen van zeggenschap en het veranderen van de machtsverhoudingen in verhalen.
Ik heb de laatste tijd meer tv-shows gezien die deze technieken gebruiken. Het is subtiel, maar maakt zo'n verschil in hoe personages worden geportretteerd.
Het artikel maakt een uitstekend punt over hoe de vrouwelijke blik niet alleen het tegenovergestelde is van de mannelijke blik. Het gaat om het creëren van evenwicht en het tonen van volledige menselijkheid.
Ik worstel met het idee dat emoties en gevoelens uitsluitend vrouwelijke eigenschappen zijn. Mannen voelen ook diep, we zijn er gewoon toe geconditioneerd om het te verbergen.
Als filmstudent heb ik dit concept uitgebreid bestudeerd en ik denk dat er nog zoveel meer te ontdekken valt over hoe de vrouwelijke blik storytelling kan transformeren.
Het gedeelte over het masculiseren versus feminiseren van het publiek was een eye-opener. Ik heb er nooit over nagedacht hoe mediaconsumptie onze perspectieven daadwerkelijk vormgeeft.
Joey Soloway's drie principes hebben me echt geholpen te begrijpen wat de vrouwelijke blik in de praktijk eigenlijk betekent. Ik had er nooit over nagedacht hoe de camera je een gevoel kan geven in plaats van alleen maar te laten zien.
Ik vond het bijzonder interessant hoe Laura Mulvey's essay uit 1975 nog steeds zo relevant is vandaag de dag. Het doet je afvragen hoe langzaam dingen veranderen in de entertainmentindustrie.
Dat is een interessant punt, maar ik denk dat het begrijpen van deze verschillende perspectieven ons helpt patronen te herkennen die de media al decennia domineren. Het gaat niet om scheiding, maar om bewustzijn.
Hoewel ik het concept waardeer, ben ik er niet helemaal van overtuigd dat we perspectieven strikt als mannelijk of vrouwelijk moeten categoriseren. Zou het niet beter zijn om ons gewoon te concentreren op het maken van evenwichtige personages, ongeacht het geslacht?
Het deel over 'Voelen Zien' resoneert echt met me. Ik heb gemerkt hoe anders films aanvoelen wanneer ze prioriteit geven aan emotionele verbinding boven visuele objectivering.
Ik ben gefascineerd door hoe de vrouwelijke blik zich richt op emoties en sfeer in plaats van alleen op fysieke verschijningen. Het is verfrissend om te zien dat dit perspectief meer aandacht krijgt in de moderne media.