Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

We moeten twijfelen aan de zekerheid van alles wat door de zintuigen gaat, maar hoeveel te meer moeten we twijfelen aan dingen die tegengesteld zijn aan de zintuigen, zoals het bestaan van God en de ziel.
- Leonardo Da Vinci
Ik heb wat inleidende gedachten gehad over de schilder-filosoof van het humanisme uit de Renaissance, Leonardo Da Vinci, zoals over de manieren om het onderwerp te benaderen.
Hij wordt vaak de Rennaissance Man of het Universele Genie genoemd vanwege de alomtegenwoordigheid van zowel zijn expertise als zijn domeinen van diepe kennis. In zekere zin was Da Vinci een alomtegenwoordig intellect.
Iemand die hij, wat hij ook aanraakte, beheerste. Iemand van genialiteit die zelden wordt gezien in de moderne tijd, waarin specialisatie de smaak van de dag is, niet universaliteit.
In die zin is er een algemeen gevoel van ontzag voor hem en afstand tot de filosofie achter hem. Als ik zijn woorden bekijk en naar enkele levenstrajecten kijk, merk ik verschillende indicatieve aandachtspunten op.
Niet alleen een mooie man, een intelligent persoon en een nieuwsgierige gevoeligheid voor de natuurlijke wereld, iemand die zich bewust is van de manieren waarop de kerk, net als in de rooms-katholieke kerk, alle meningsverschillen met geweld domineerde, domineerde en verpletterde, zelfs door marteling of moord door de 'staat' of de kerkelijke arm.
Hij was voorzichtig met zijn uitspraken, zelfs met wetenschappelijke ontdekkingen, aangezien de Kerk, zoals vandaag de dag, over het algemeen een kracht was voor onwetendheid en lijden. Verklaringen die de Kerk op gespannen voet stelde, hield hij buiten het bereik van het publiek, de hiërarchen dus.
Hij was niet beleefd; hij was politiek. Leo was een genie. Weinigen twijfelen eraan. Voor zover ik weet, bestaan er minder vragen over het leven van de man dan over zijn filosofische opvattingen. Hij lijkt een wetenschapper, een ingenieur, een technoloog.
Iemand die geïnteresseerd is in de natuurlijke wereld als de natuurlijke wereld met observatie als sleutel tot het begrijpen van de wereld, waar de zintuigen geen definitief antwoord kunnen geven op de vervelende vragen van de dag.
Er kunnen benaderingen zijn. Er kunnen schattingen zijn. Er kan een zekere mate van waarheid worden begrepen, zoals in de feiten van de zaak over de werkelijkheid. Het zelfgevoel en zijn zintuigen hebben echter de overhand bij Leonardo.
Iemand die zich duidelijk bewust is van de beperkingen van de geloofsstructuren in zijn midden. In zijn notitieboekjes, zo weggestopt, riep hij in hoofdletters „IL SOLE NO SI MUOVE” of „DE ZON BEWEEGT NIET”.
Kortom, decennia voor de officiële bevinding leidde hij de heliocentrische realiteit van het zonnestelsel af in plaats van de door de Bijbel beweerde geocentrische kijk op het zonnestelsel.
Dit was in tegenspraak met eeuwen van bijbelse leer en kerkelijk gezag. Daarom plaatste hij de tekst in zijn notitieboekjes, vermoedelijk pas na de dood ontdekt, als een monument voor zowel zijn genialiteit als zijn voorzichtigheid.
Hij beschouwt de toestand van de natuur als de toestand van de natuur zelf. Daarin manifesteert en ordent een verzameling natuurkundige wetten het universum en de levende systemen. Hij ontleedde lijken, verwerkte bevindingen van anatomie en fysiologie in tekeningen en artistieke werken.
Hij had een idee van de werkelijkheid. Hij had medelijden met de levenden en liet zelfs enkele dieren in gevangenschap vrij als hij ze zou passeren door hun vergoeding te betalen. Hij was verliefd op het leven en verliefd op de ontdekkingen over de natuurlijke wereld.
In die zin was hij als amorist, als in liefde of liefde een liefhebber van de natuur en de echte menselijke natuur, niet van de uitspraken van heilige teksten of de autoriteiten van de mannen in jurken in Rome.
Hij stierf in Frankrijk. Iemand uit wat Renaissance-humanisme wordt genoemd. Een soort amorist-naturalist en een humanist in de volle betekenis van het woord, zonder religieuze connotaties of transcendentalistische gevoeligheden.
Iemand voor wie de natuurlijke wereld voldoende geordend is, en de rede als leidraad om de via de zintuigen verzamelde en georganiseerde gedachten over de wereld te ordenen.
Hij zou zelfs vandaag de dag een zeldzaam individu zijn als naturalistisch denker, alomvattend in de dimensionaliteit van de overwegingen over de wereld, en gericht op het gebruik van de juiste rede om tot enkele waarheden over de werkelijkheid in het algemeen te komen.
Kortom, een man met realiteit en deugd.
Zijn toewijding aan de waarheid terwijl hij door religieuze politiek navigeerde, is werkelijk opmerkelijk.
Het is fascinerend hoe hij kunst gebruikte om zijn wetenschappelijke ontdekkingen te documenteren.
Het artikel vangt echt zijn complexiteit als zowel kunstenaar als wetenschapper.
Zijn benadering van het begrijpen van de wereld door directe observatie voelt zo modern aan.
Ik ben verbaasd over hoe hij erin slaagde kennis te bevorderen terwijl hij veilig bleef voor vervolging.
De manier waarop hij zijn meest controversiële bevindingen privé hield, getuigt van zowel wijsheid als frustratie.
Wat me opvalt, is zijn evenwicht tussen praktische voorzichtigheid en intellectuele durf.
Dit lezen doet me beseffen hoeveel moed het kostte om de waarheid na te streven in zijn tijd.
De beschrijving van het artikel van hem als een Renaissance Humanist past echt. Hij stelde mensen en de natuur voorop.
Zijn begrip van zowel kunst als wetenschap herinnert ons eraan dat deze gebieden niet echt gescheiden zijn.
Je vraagt je af wat hij had kunnen bereiken in een meer open samenleving.
Nooit nagedacht over hoe politiek hij moest zijn om kennis veilig na te streven.
De manier waarop hij kunst, wetenschap en filosofie combineerde, lijkt onmogelijk vandaag de dag met onze gespecialiseerde vakgebieden.
Het is verbazingwekkend hoe hij zowel revolutionair wist te zijn als te overleven in zulke gevaarlijke tijden.
Het detail over het vrijlaten van gekooide dieren toont zoveel menselijkheid. Niet alleen koude wetenschappelijke observatie.
Zien anderen ook parallellen tussen zijn tijd en de onze met betrekking tot de spanning tussen wetenschap en autoriteit?
Dit verandert echt mijn kijk op hem. Minder mysterieus genie, meer praktische filosoof.
Wat me het meest imponeert, is zijn begrip van de beperkingen van de menselijke zintuigen, terwijl hij nog steeds op observatie vertrouwt.
Ik vind het geweldig hoe hij de autoriteit van de kerk uitdaagde door observatie in plaats van argumentatie.
Het artikel helpt verklaren waarom zijn anatomische tekeningen zo baanbrekend waren. Hij bestudeerde daadwerkelijk echte lichamen.
Zijn benadering om alles diepgaand te leren in plaats van te specialiseren is iets dat we zouden moeten overwegen terug te brengen.
Jullie missen allemaal het punt. Hij was een product van zijn tijd, gewoon een ongewoon begaafde.
Ik ben getroffen door hoe modern zijn denken lijkt. Het zet je echt aan het denken over ons idee van vooruitgang.
De beschrijving van hem als een amoristische naturalist is perfect. Liefde voor de natuur gecombineerd met wetenschappelijke observatie.
Het lezen over zijn mededogen voor dieren, terwijl hij ook een briljant wetenschapper was, herinnert me eraan dat we niet hoeven te kiezen tussen hart en verstand.
Het feit dat hij in Frankrijk stierf in plaats van in Italië lijkt significant. Ik vraag me af of hij zich daar vrijer voelde.
Zeker, maar die religieuze werken waren in opdracht gemaakt. Zijn persoonlijke notitieboekjes vertellen een ander verhaal.
Ik denk dat het artikel zijn secularisme overdrijft. Veel van zijn werken hadden religieuze thema's.
Dit geeft me zin om zijn notitieboekjes te lezen. Stel je voor welke andere inzichten daar verborgen zijn.
Zijn citaat over het in twijfel trekken van de zintuigen, maar het nog meer in twijfel trekken van dingen die in strijd zijn met de zintuigen, is briljant. Nog steeds relevant vandaag.
Het contrast tussen zijn publieke voorzichtigheid en zijn private durf benadrukt echt het politieke klimaat waarin hij leefde.
Ik heb nooit begrepen waarom mensen hem alleen maar een kunstenaar noemen, terwijl hij duidelijk zoveel meer was. Dit artikel laat echt zijn diepgang zien.
Vindt iemand anders het niet prachtig hoe hij rede combineerde met observatie? Niet alleen theoretisch, maar ook praktisch.
Het deel over dat hij van het leven en de realiteit hield zonder behoefte aan bovennatuurlijke verklaringen spreekt me echt aan.
Zijn benadering om alles diepgaand te leren is zo anders dan ons moderne gespecialiseerde onderwijssysteem.
Ik waardeer hoe het artikel zijn praktische wijsheid laat zien in het navigeren door gevaarlijke politieke wateren terwijl hij nog steeds de waarheid nastreeft.
Ik word verdrietig als ik denk aan alle wetenschappelijke vooruitgang die we hebben verloren als gevolg van religieuze onderdrukking. Wie weet wat Da Vinci nog meer ontdekte, maar niet kon delen?
Wat ik fascinerend vind, is hoe hij zijn artistieke vaardigheden gebruikte om zijn wetenschappelijke observaties te documenteren. Kunst en wetenschap waren voor hem niet gescheiden.
Laten we eerlijk zijn, die notitieboekjes werden waarschijnlijk met een goede reden privé gehouden. De Kerk was niet bepaald zachtaardig met ketters.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met de kijk van het artikel op hem als volledig niet-religieus. Veel Renaissancefiguren brachten wetenschappelijk denken in evenwicht met geloof.
Ik heb jarenlang Renaissancekunst gestudeerd en wist nooit dat hij gekooide dieren bevrijdde. Deze persoonlijke details maken dat hij zoveel menselijker aanvoelt.
Kunnen we het erover hebben hoe hij decennia eerder dan anderen het heliocentrisme ontdekte? Dat is verbijsterend! En hij kon het niet eens publiceren.
Zijn toewijding aan observatie en de natuurlijke wereld voelt voor mij als een zeer wetenschappelijke methode, zelfs voordat deze formeel was vastgesteld.
Het artikel schetst hem als bijna modern in zijn denken. Ik vraag me af hoeveel andere figuren uit de Renaissance in het geheim progressiever waren dan we weten.
Ik ben het er niet mee eens. Het bewijs toont duidelijk aan dat ze wetenschappelijke waarheid onderdrukten die in tegenspraak was met de Schrift. Dat Da Vinci zijn ontdekkingen moest verbergen, is bewijs genoeg.
Inderdaad, maar laten we niet vergeten dat de Kerk ook veel kunstenaars en wetenschappers steunde tijdens de Renaissance. Het is complexer dan alleen maar zeggen dat ze tegen vooruitgang waren.
We horen vaak over zijn kunst en uitvindingen, maar ik wist nooit van zijn filosofische opvattingen over de zintuigen en de realiteit. Dit artikel opende echt mijn ogen voor een andere kant van hem.
Het deel over dat hij een amorist was, resoneerde echt met me. Zijn liefde voor de natuur en de realiteit voelt zo puur in vergelijking met het institutionele dogma van zijn tijd.
Ik vraag me af wat Da Vinci zou denken van onze moderne wereld waarin we vrijelijk wetenschappelijke ontdekkingen kunnen delen. Zou hij verbaasd zijn of teleurgesteld dat we nog steeds te maken hebben met wetenschapsontkenning?
Vindt iemand anders het ironisch dat de Kerk, die beweerde de waarheid te zoeken, deze eigenlijk onderdrukte? Da Vinci moest zijn wetenschappelijke ontdekkingen in privénotitieboekjes verbergen.
Het artikel vermeldt dat hij politiek voorzichtig was in plaats van beleefd. Ik denk dat dat zo'n belangrijk onderscheid is als we naar historische figuren kijken. Hij was niet onderdanig aan de Kerk, alleen strategisch.
Wat me het meest opvalt, is zijn mededogen met dieren. Betalen om gekooide wezens te bevrijden, terwijl hij ook een wetenschapper was die lichamen ontleedde, toont zo'n interessante dualiteit in zijn karakter.
Ik ben gefascineerd door Da Vinci's moed om 'DE ZON BEWEEGT NIET' in zijn notitieboekjes te schrijven, zelfs als hij het niet openbaar kon delen. Het laat echt zien hoe ver hij vooruit was op zijn tijd.