Istnienie: oczywiste i oczywiste

Badanie prawdy jest w taki sposób trudne, w innym łatwe. Świadczy o tym fakt, że nikt nie jest w stanie właściwie osiągnąć prawdy, podczas gdy z drugiej strony nikt nie zawodzi całkowicie, ale każdy mówi coś prawdziwego o naturze wszystkich rzeczy, i chociaż indywidualnie niewiele lub nic nie przyczynia się do prawdy, to przez zjednoczenie wszystkich gromadzi się znaczna ilość.

Arystoteles

Jest niemożliwe, aby była demonstracja absolutnie wszystkiego; [bo wtedy] nastąpiłby nieskończony regresja, tak że nadal nie byłoby demonstracji.

Arystoteles

Istnienie oznacza zazwyczaj istnienie istniejące. Z wrażliwością historyczną istnienie oznacza bycie w szerokim znaczeniu historii, obecnych chwil i przyszłości. Jakość „być” wydaje się aktem istnienia.

Dziedzina rozsądnego dyskursu wydaje się podzielona na to, co oczywiste i oczywiste w istnieniu. Oczywiste w tym kontekście oznacza sensoryczne kontinuum doświadczenia i jego rozszerzone kontinuum w sformalizowane mechanizmy i metodologie empiryczne.

To, co oczywiste jako istota, która wie i wie, że wie; nie ma wyjścia z tego: istnienie, potem dowód na siebie, a potem dowód. Powstają z tego potężne pochodne. Obiekt — dynamiczny — wszechświat rozwija odrębną stację w procesie zmiany ewolucyjnej z pojawiającym się w nim podmiotem.

Powoli subiektywności rodzą się z wszechświata, jako część natury natury. To szczególny przypadek zwykłej struktury rzeczywistości. Wszechświat obiektowy wytwarzający niezależność umysłu w sobie jako taki. To sprawia, że metafizyka jest bezużytecznym przedmiotem.

Tam, gdzie metafizyka niepotrzebnie komplikuje badanie tych ram operacyjnych. Świat staje się istniejącym, ontologią i poznanym do pewnego stopnia epistemologią, ale zintegrowany z samym sobą, unieszkodliwiając metafizykę, ponieważ poznanie struktury rzeczywistości wymaga rzeczywistości. Dzieje się tak a priori w przypadku rozwiniętego lub skonstruowanego umysłu zdolnego do poznania w takim stopniu lub a posteriori poprzez badanie materialnej rzeczywistości.

Wi@@ edzy nie można oddzielić od znanego, ponieważ wiedza istnieje jako właściwość istoty zdolnej do poznania, która istnieje w istniejącym lub znanym, potencjalnie znanym i nieznanym. Mimo że pojęcie „własności” nie ma sensu z demarkacją, linią, narysowaną przez obserwatora. Jedynie istnienie istnieje i wynikają z tego właściwości, natury przedmiotu lub procesu, podczas gdy istnienie pozostaje stanem podstawowym, a to, co oczywiste, czyni roz różnienia.

To, co oczywiste, stanowiłoby podstawę tego drugiego (a priori), a oczywiste pierwsze (a posteriori). W ten sposób dochodzimy do ontologii i epistemologii jako zintegrowanej pętli, a metafizyki jako sporu. Inną dziedziną zajmującą się wartościami jest aksjologia.

Aksjologia jest po prostu tym, jak wartości posiadane przez takie umysły ewoluowały lub konstruowane we wszechświecie. Są one tautologicznie niezbędne do przetrwania, więc wystarczająco dobre, plus trochę miejsca na zmienność - dobre i złe dla dalszego przetrwania. Bezwartościowość jest walutą wszechświata, podczas gdy wartości są wytwarzane w nim wewnętrznie — globalna bezwartościowość i wartość zlokalizowana.

Jest podobny do metafizyki jako bez miejsca. Język wyższego rzędu nie pada na wszechświat. Wszechświat integruje swoją funkcjonalność w sobie, podczas gdy wyewoluowane stworzenia wydają się wyprowadzić pewne prawdy na jego temat - myląc użycie symbolu z jakimś prawem pochodzącym z zewnątrz (prowadzącym do nieskończonego regresu lub po prostu gier definicyjnych, aby zamkn ąć lukę).

Nie wymaga to jednolitości rzeczywistości, ale pomaga jej pozorna jedność. Załóżmy, że prawa fizyczne wydają się to reprezentować — praca, przeformułowanie wyłącznie aksjologią, epistemologią i ontologią, i w tym bardziej ograniczone. To, co oczywiste, wymaga istnienia, a to, co oczywiste, oznacza istnienie. Natura dowodów tutaj oznacza zmysły, niższego rzędu i wyższego rzędu oraz narzędzia i typy do ich rozszerzania.

Ci, którzy są zdolni do przełożenia wstecznego do umysłu istoty, która wie i wie, że wie. Bez tej przetłumaczalności całe dążenie do poznania pozostaje wewnętrzne. Jak zauważono w innych pracach, istnienie wydaje się bardziej prawdopodobne — w znacznym stopniu — statystyczne niż nieistnienie. W tym dochodzimy do innej głębi.

Prosty argument za statystyczną nieuchronnością istnienia nad nieistnieniem, więc naturą rzeczywistości jest raczej istnienie niż nie. Wszechświat obiektowy z pozorną jednością we wszystkich fundamentach staje się rozszerzonym twierdzeniem pierwszych zasad bez koniecznej spójności, bez pełnego mapowania wszechświata. Oznacza to wygodny symbol zastępczy dla całej nauki.

„To działa”, nie oznacza prawdy. Oznacza to funkcjonalnie prawdę, operacyjnie faktyczną. Struktury i procesy są znane lepiej niż wcześniej. Wiedza ta pochodzi z wnętrza systemu, a nie z zewnątrz, po raz kolejny unieważniając metafizykę.

Co dzieje się w tym kontekście, mamy istnienie maszerujące wesoło wraz z jego statystycznym prawdopodobieństwem istnienia nad nie, a następnie separacją z ewolucją techniczną złożonych, połączonych, zintegrowanych procesorów informacji zdolnych do poznania, na poziomie podstawowym i wiedząc, że wiedzą, na poziomie zaawansowanym, bez znanej górnej granicy dla tego ostatniego.

To, co oczywiste, pochodzi z istnienia w postaci świadomości, nie magiczno-mistycznego procesu czy zjawiska, ale z technicznego mistrzostwa mapowania świata w system wewnętrzny wszechświata jako zjawisko naturalne. W grę wchodzi tu wrażliwość reku rencji.

Co więcej, system sensoryczny wbudowany w taki organizm oznacza, że świadomość rozwija stopnie wolności, niezrozumienia pozornej jedności rzeczywistości dla samodzielnie opracowanych dowodów na temat świata. Te udoskonalone i sformalizowane w czymś podobnym do nauki w empiryzmie, jeśli nie wprost zaawansowanej nauce, oznaczają, że oczywiste rozciąga się na dowody w dwóch znaczeniach.

Po pierwsze, to tylko integracja wewnętrzna. Po drugie, jego dalsze rozszerzenie zewnętrzne spowodowało powrót do integracji wewnętrznej i przefiltrowano do oczywistego i jego ram. Ramy odniesień połączone w jednym umyśle.

Stąd „metafizyka” w rzeczywistości oznacza epistemologiczne dla ontologicznego, nawet jeśli nie jest w stanie wyczuć reguł wszechświata. Nie jest odgórny ani oddolny; jest zintegrowany wewnętrznie lub nie. Integracja odbywa się w systemie zdolnym do tego.

Oczywiście wyklucza to metafizykę i wymaga ontologii i epistemologii jako naturalnych części sposobu działania kosmosu i wewnętrznych umysłów do niego działania, nieuniknionego. Filozofia wymaga całkowitego remontu i przebudowy w ten sposób. Co więcej, aksjologiczne oznacza po prostu wyewoluowane lub skonstruowane wartości organizmów lub mechanizmów. Rzeczy istotne lub nie, tj. cenione lub nie, lub cenione na różne sposoby i w różnym stopniu.

Istnienie oznacza zintegrowaną całość przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, rozwijającą się z własnej natury. Czasami rozdzielenie przedmiotu na podmioty z nieuniknionym oczywistym w subiektywnościach, a następnie okazjonalnym oczywistym (i rozszerzaniem) z bardziej wszechstronnymi połączeniami ich umysłów i wszechświata.