Niepowodzenie w medytacji było dokładnie tym, czego potrzebowałem, aby odnieść sukces

Nie śmiej się. Zawiodłem się w jednej rzeczy, w której nikt nie może zawieść. Medytacja nie jest osiągnięciem. Medytacja zaczyna się od odpuszczenia wszystkich osiągnięć, w tym intelektualnych i duchowych. Meister Eckhart, XIII-wieczny mistyczny teolog, całkiem dobrze uchwycił istotę medytacji:

Życie duchowe polega bardziej na odejmowaniu niż dodawaniu.

Cokolwiek myślisz, że możesz dodać, jest przeszkodą. Jeśli wewnętrznie powiesz: „Och, myślę, że to zrobiłem!” prawdopodobnie tego nie zrobiłaś. jednak, jeśli okaże się, że mówisz: „Dobre Boże, nie poszło zbyt dobrze!” Są szanse, że masz rację w celu.

Czym jest uważne oddychanie i dlaczego działa... czy nie?

Oddychanie jest funkcją ciała, której nie kontrolujemy. To jest automatyczne. Chodzi o to, że kiedy celowo przesuwasz koncentrację z wędrujących myśli na oddychanie, twoje myśli w końcu się uspokajają.

Ale wierz lub nie, jak tylko zacząłem skupiać się na oddechu, zacząłem odczuwać niepokój. Nie mogłem powiedzieć dlaczego. Czułem pewien wewnętrzny opór wobec tego, co się działo, co nasilało się, gdy naciskałem dalej.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o medytacji oddechowej, pokochałem stojącą za nią teologię - Bóg jest ostatecznym oddechem, pne umą świata. Zostałem poinstruowany, żebym po prostu wdychał i wydychał - jednocześnie skupiając moje wędrujące myśli na przerwie między oddech ami.

Mówiąc teologicznie, znałem ten proces całkiem dobrze — dużo czytałem o mistycznej tradycji hesychazmu, tak czczonej w kościele prawosławnym za jego kontemplacyjne podejście.

Ale po jakimś czasie zmagałem się z tym, musiałem całkowicie obserwować oddech i przejść na inne formy praktyki kontemplacyjnej, takie jak słuchanie medytacji z przewodnikiem, słuchanie muzyki, słuchanie dźwięków natury, skupianie modlitwy, obserwowanie dzikiej przyrody, gra na gitarze, pisanie, przebywanie w ciszy.

Jakich rzeczy nie powinieneś robić podczas medytacji?

Z bi@@ egiem czasu zauważyłem, że przy wszystkich tych innych formach medytacji tak naprawdę nie ob chodzi mnie, czy mi się uda, czy nie. Czasami mój małpy umysł jest wszędzie, i po prostu obserwuję, jak szalone przeskakuje od jednej myśli do drugiej. W inne dni, jest całkiem cicho.

Ale tak naprawdę nie obchodzi mnie, co robi mój umysł, dopóki widzę, że to robi. Widzenie, jednak, nie wymaga wysiłku z mojej strony. Wymaga raczej odpuszczenia wszelkiego wysiłku. Parafrazując Thomasa Keatinga, który dużo mówi o medytacji i modlit wie kontemplacyjnej,

„Jest tylko jeden warunek modlitwy kontemplacyjnej — zejdź z drogi”.

Jeśli złapię się „próbuję w jakikolwiek sposób” podczas medytacji, odpuszczam to. Ponieważ moje próby przeszkadzają Bogu. Jeśli przyłapię się na czymś wysiłku, odpuszczam to. Kiedy w ogóle łapię coś, co mogę „odjąć” — czy to pragnienie „usłyszenia Boga”, „doświadczania”, „stać się czymś”, „zmienić swój wewnętrzny stan” — odejmuję to, aż nic nie pozostanie.

Jak wydostać się z drogi? Nieustannie odpuszczając wewnętrzny opór wobec tego, co jest. Zazwyczaj jest mnie za dużo. Za dużo tego, co myślę, że wiem. Za dużo tego, co myślę, że mogę zrobić. Jestem uzależniony od kontrolowania wyniku moich „duchowych doświadczeń”.

Cóż, nie mogę ich kontrolować. Widzę tylko to, co dzieje się w mojej głowie. Widzenie jest całkowicie bezproblemowym działaniem. Widzenie dzieje się, gdy nie robisz nic innego. Z biegiem czasu zdałem sobie sprawę, że mój niepokój związany z techniką oddychania wynikał z „próby”.

Wciąż jednak wolę inne metody medytacji. Z techniką oddychania jest mnie za dużo.

Czym jest wewnętrzna cisza i jak ją praktykować?

Zgodnie z Psalmem 46:10 cisza jest sposobem poznania:

„Bądźcie spokojni i wiedzcie, że jestem Bogiem”.

Jasność, czyli prawdziwa wiedza, przychodzi w spokoju. Kiedy jest we mnie jakieś pobudzenie, moje widzenie jest zamazane. Cisza przychodzi tylko z wewnętrznym poddaniem się temu, co jest - niezależnie od tego, czy mój umysł gorączkowo przeskakuje z jednego ciągu myśli do drugiego, czy zasypia.

W pewnym sensie moim zadaniem jest „całkowite niepowodzenie” w próbach prawidłowej medytacji. To jak uderzenie w dno - nagle zdajesz sobie sprawę z daremności całego swojego wysiłku. A potem, co zostało? Nic.

To nic jest wszystkim. Porażka to całkowite poddanie się. To cisza, o której mówi Psalm 46.

To fiasko na drodze w Damaszku, które otwiera oczy - jednocześnie oślepia cię na wszystko, co dzieje się wokół ciebie. Dopóki „staram się” dobrze medytować, robię to źle. Kiedy wyrzekam się wszelkich prób, to się zdarza. Widzenie się dzieje. Wiedza o Bogu przychodzi na was jak fala pływowa.

Niepowodzenie w medytacji było ważnym kamieniem milowym w mojej duchowej podróży. To była słodka kapitulacja. Czy mogę, proszę, ponieść porażkę we wszystkim innym? Tak, właściwie, mogę. Porażka jest punktem wyjścia wszystkiego. Tak jak Bóg stworzył świat z niczego, nic nie jest początkiem wszystkiego.

Moim zadaniem jest ciągle odejmować.

Cała wielka duchowość uczy o odpuszczaniu tego, czego nie potrzebujesz, a kim nie jesteś. Wtedy, kiedy będziesz wystarczająco mało, wystarczająco nagi i wystarczająco biedny, przekonasz się, że małe miejsce, w którym naprawdę jesteś, jest jak na ironię więcej niż wystarczające i jest wszystkim, czego potrzebujesz. Richarda Rohra.

Jakie jest prawdziwe znaczenie medytacji?

Właściwie mówiąc, medytacja nie jest narzędziem, chociaż jesteśmy przyzwyczajeni do tego postrzegania w ten sposób. Medytacja nie jest środkiem do osiągnięcia celu. Gdy tylko zaczynam „używać go” do osiągnięcia czegoś innego - pewnego stanu umysłu, uczucia, doświadczenia - prześlizga się prosto przez moje palce.

Oto krótka lista rzeczy, których nie robię w medytacji:

• Nie występuję.
• Nie dążę do żadnych celów.
• Nie próbuję niczego osiągnąć.
• Nie używam tego czasu jako środka do celu.

Medytacja to pozwalanie sobie na bycie — i obserwowanie wszystkiego, co może powstać zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Karmelitański brat William McNamara nazwał modlitwę kontemplacyjną „długim, pełnym miłości spojrzeniem na rzeczywistość”.

Co się stanie, gdy zrezygnuję z kontroli?

Kiedy „przestaję dążyć”, zaczynam widzieć to, co prawdziwe. Nie ma potrzeby przeskakiwać do następnej chwili - nie ma rezultatów do osiągnięcia. Wszystko jest teraz. Thomas Merton nazwał to wewnętrzne ubóstwo „punktem nicości”.

„Ten mały punkt nicości i absolutnego ubóstwa jest czystą chwałą Boga w nas...”

W rzeczywistości ten sam słynny werset z Psalmu 46 pojawia się w innym tłumaczeniu, takim jak to:

„Przestań się starać i wiedz, że jestem Bogiem”.

Teraz mogę wrócić do medytacji oddechowej i ponieść porażkę. To będzie koniec mojego wysiłku i żyzny grunt dla wielu nowych wzrostów. Będzie to mój punkt nicości — który jest początkiem każdej dobrej rzeczy.