Radicaal feminisme: de intimi van man en vrouw

In een samenleving waarin man en vrouw worden bestuurd door de rollen die ze spelen, speelt de man de echtgenoten, vaders, vriendjes, broers, geliefden, vrienden, en ja, de jagers en de vrouw spelen de echtgenotes, moeders, minnaressen, vriendinnen, zussen en vrienden.

Men vraagt zich vaak af waarom er altijd een verborgen onbalans is geweest over de manier waarop mannen en vrouwen naast elkaar bestaan en samenleven in een minder gelukkige wereld waarin de vrouwenrechtenbewegingen ertoe moesten worden aangezet de erkenning uit te lokken van de rechten van vrouwen om zij aan zij te staan naast hun mannen of mannen in het algemeen.

De vraag is waarom mannen en vrouwen in de samenleving zo ongelijk staan in hun professionele en persoonlijke leven dat het woord feminisme is uitgevonden.

Feminisme is een term voor vrouwenrechten op sociaal, politiek en economisch gebied, die nu ook religieuze en raciale opvattingen omvat. Helaas is het woord 'feminisme' in deze moderne tijd nogal een vreselijke term geworden die niet geschikt is voor beschaafde gesprekken, vooral niet tussen mannen of andere vrouwen die misschien niet hetzelfde denken over een bepaalde situatie.

Het echte doel van het feminisme is echter dat vrouwen en mannen op mondiaal niveau behandeld en geaccepteerd moeten worden, sociaal, politiek en economisch.

Men denkt dat vrouwen die niet blank zijn de meeste problemen hebben met mannelijke dominantie, terwijl de blanke vrouw veel minder lijdt of niets kan doen omdat ze heel weinig weet. In het artikel van Audre Lorde, „The Master's Tools Will Never Dismantle The Master's House”, werd deze gedachte later „radicaal feminisme” genoemd.

De voortdurende strijd die het huis van de meester zou veranderen zou radicaal feminisme zijn; de filosofie die zich verzet tegen het ondermijnen van het leven van vrouwen, maar niet een hekel heeft aan mannen maar aan het systeem, een patriarchaat dat mannen steunt in plaats van hen. Maar de eerste stap die vrouwen moeten doen om het patriarchale systeem omver te werpen, is om herenigd te worden, ongeacht ras en sociale klassenstructuren.

Kort daarna zou de strijd van vrouwen tegen het patriarchaat gemakkelijk kunnen plaatsvinden als er overeenstemming wordt bereikt over het concept van de omverwerping van een onderdrukkend maatschappelijk systeem, waarbij mannen naar behoren worden onderwezen over de voordelen van een nieuw sociaal systeem dat de rechten van vrouwen begrijpt en dat kan worden beloond voor de gunstige rechten van mannen.

Wat is radicaal feminisme en hoe maakt het een wereld van mannen en vrouwen anders?

Ik wil meer weten over radicaal feminisme, omdat ik tot de term ben geleid door de term op te zoeken in het artikel dat ik zojuist veel eerder in mijn inleiding had genoemd, uit mijn klas voor vrouwen en mannen, waar ik een ander artikel van Peggy Mctosh heb gekregen, „White Privilege and Male Privilege: A Personal Account of Coming To See Correspondence Through Work in Women's Studies”, dat kan helpen bij mijn antwoord op het herenigen van alle gekleurde vrouwen om niet alleen verschillende onderdrukkende situaties van mannelijke dominantie, maar ook het naderen van de strijd voor een vereniging van vrouwen en gelijkheid van mannen onder een nieuw denksysteem genaamd Radicaal Feminisme, zelfs nog verder.

Ik denk dat dit tweede artikel nuttig zou zijn voor mij als onderzoeker en als gekleurde vrouw om me meer bewust te worden van de onderliggende concepten van racisme en om theorieën over feminisme te ontwikkelen die in elkaar lijken te bestaan en naast elkaar bestaan in een samenleving die vrouwen als één lichaam vernietigt.

Ik ben geïnteresseerd in dit onderwerp van radicaal feminisme omdat de concepten ervan allerlei problemen lijken aan te pakken die worden veroorzaakt door een patriarchaat dat onnatuurlijk past bij de biologische termen, de conservatieve wereld van het patriarchaat lijkt te handhaven, zoals in waar mannen recht op hebben en wat vrouwen moeten doen.

Volgens het artikel van Peggy's Mctosh zijn blanke vrouwen zich bewust van hun verschillen, niet alleen als vrouwen in hun eigen rasklasse, maar ook als vrouwen in de wereld die worden behandeld als inferieur aan de ingebeelde superioriteit van mannen in de wereld. Het was duidelijk dat door buiten de wereld te kijken waarin ze thuishoren, vrouwen die niet blank zijn, niet dezelfde voordelen genieten als zijzelf, die meer naar buiten hebben geleden en dat nog steeds zijn. „7. Ik zal me welkom en „normaal” voelen in het gewone openbare leven, institutioneel en sociaal” {Mctosh, 92} Hoewel vrouwen niet worden lastiggevallen over de dingen die ze doen, de dingen die ze zeggen, waar ze heen gaan of hoe ze zich voelen in de wereld waar ze bij horen.

Op basis van hun huidskleur, maar ook door hun echtgenoten die hen comfortabel in zijn huis laten wonen, wordt er op zoveel manieren over hen gesproken dat ze op hun beurt niet worden beschermd omdat ze echtgenotes zijn, maar omdat ze lijken op het blanke ras.

Het probleem met de manier waarop blanke bevoorrechte vrouwen omgaan met de ongelijkheid die ze in hun dagelijks leven zien tussen mannen en vrouwen van hun eigen wereld, is door hun gevoel van minderwaardigheid aan hun mannen op te leggen. Door hun steun te vragen om op de een of andere manier hun ongelijkheidsrelatie tussen henzelf en de mannen met wie ze leven en werken te verminderen.

Dit is niet de juiste weg, terwijl het grotere probleem ligt tussen de blanke vrouwen en de gekleurde vrouw die hen nog steeds volledig van elkaar scheidt als twee verschillende soorten mensen in een wereld die hen langzaam als geheel vernietigt terwijl Peggy Mctosh minachting raakt.

Als hoogleraar vrouwenstudies heeft ze recht op een professioneel gevoel van invloedrijke macht in een klaslokaal dat ze de onderdrukte gekleurde vrouw die in haar klas zou zitten, zou kunnen leren hen intellectueel te herenigen, aangezien ze zichzelf onderwijst over het onderzoek dat ze zou moeten leren om zichzelf bloot te stellen aan het soort informatie dat voor haar misschien ongemakkelijk is om te begrijpen, niet alleen als vrouw, maar ook als blanke.

Want ze begrijpt al dat de blanke vrouw de vriendelijke keuze heeft om weg te lopen of zelfs een klacht in te dienen over een homoprobleem dat ze leuk vindt, maar de gekleurde vrouw niet.

„The Master's Tools Will Never Dismantle the Master's House” was een artikel dat Audre Lorde perfect laat zien hoezeer het artikel van Peggy Mctosh zo logisch was omdat blanke vrouwen weinig wisten over de wereld buiten hun luxe huizen en hoe weinig impact haar ideeën over de strijd tegen de krachten van ongelijkheid eigenlijk betekenden.

Behalve dat ik het curriculum voor vrouwenstudies wil versterken, is dat niets meer dan een penseelstreek die een vervaagd slagveld schildert. Wat hier niet goed wordt begrepen, is dat ze, om meer boeken aan haar curriculum toe te kunnen voegen, er meer eisen aan moet stellen die niet alleen van haar zelf zijn.

Haar studenten moeten ook geïnteresseerd zijn in de onderwerpen waarover hun professor een lezing wil geven, wat een klas meer dan nuttig maar krachtig zou maken. Maar zoals Audre Lorde in haar artikel begon: „Als de blanke Amerikaanse feministische theorie niet hoeft om te gaan met de verschillen in onze onderdrukkingen, hoe ga je dan om met het feit dat vrouwen die je huizen schoonmaken en voor je kinderen zorgen terwijl je conferenties bijwoont over feministische theorie over feministische theorie over feministische theorie voor het grootste deel arme vrouwen en gekleurde vrouwen zijn?” {Lorde, 2} De theorie achter racistisch feminisme is dat er geen theorie is — enkel een denkbeeldige lijn die vrouwen steeds verder verdeelt tussen zichzelf en elkaar.

Om de bevoorrechte blanke vrouwen bang te maken voor vernedering of verlies van comfort en om de gekleurde vrouwen, die een grotere kans hebben om veel meer te krijgen dan een blanke vrouw zich kan veroorloven, nog meer kwaad te doen, is wat de onderdrukkende wereld van het patriarchaat tegen vrouwen in leven houdt.

Het antwoord waarin vrouwen van alle kleuren en klassen zich kunnen verenigen om niet alleen ongelijkheid te bestrijden, maar ook een betere wereld te tonen die niet uitnodigt tot haat voor of jegens mannen, is radicaal feminisme. Radicaal feminisme maakte deel uit van een eerdere vrouwenbeweging in de jaren zestig, waar ze uit ongelijkheid streden voor rechten als mens en individu.

Aangezien deze vrouwen vanwege hun huidskleur per klas waren ingedeeld, verschilden hun ervaringen met seksisme en de onderdrukking ervan nogal van elkaar. Deze vrouwen gingen dus in veel verschillende richtingen op om voor hun rechten te vechten als individuen in dezelfde samenleving waarin mannen ook leven.

Het radicale feminisme beschouwt de wereld die wordt geregeerd door mannen die patriarchaat worden genoemd en niet de mannen zelf als een onderdrukkende kracht in hun leven, omdat ze worden gezien als zwak maar nuttig voor de mannen met wie ze leven of werken.

Maar het idee van radicaal feminisme beschermt niet alleen de rechten van vrouwen door te voorzien in reproductieve rechten, zoals bij de methoden van anticonceptie en abortussen, maar versterkt ook de gunstige rechten van mannen in het leven van een vrouw verder, voor zover er sprake is van informele of serieuze intieme relaties die vrijer door vrouwen zouden worden bepaald en het recht om een sterkere rol te creëren, gelijkheid in hun huizen en op het werk, wat zou helpen het machtsevenwicht tussen mannen en vrouwen in gelijke hoeveelheden te stabiliseren. op totaal verschillende manieren getoond om beter te zijn gerespecteerd in een meer verenigde wereld. Het evalueren en vervolgens opsplitsen van traditionele genderrollen in privérelaties en in openbare ruimtes.

Als vrouwen van alle achtergronden eindelijk bij elkaar zouden komen en mannen zouden voorlichten over radicaal feminisme en de macht die mannen en vrouwen hebben als biologische individuen, dan zouden ze allebei kunnen leren om niet alleen anders maar ook beter samen te leven en te werken. Het kan overal beginnen, want elke beveiliging kan beginnen.

In een klaslokaal, zoals een gedachte werd beschreven in het artikel over vrouwenstudies van Peggy Mctosh, moeten vrouwen eerst zichzelf en elkaar informeren over wat seksisme en racisme betekenen en hoe het hen wordt opgelegd in hun privé- en privéleven, dan moeten ze dat gaan eisen in plaats van erom te vragen, wat tot uiting komt door te protesteren, en tot slot, misschien wel de moeilijkste stap die nog veel meer stappen zal nemen om de effectiviteit ervan verder aan te tonen, is het vinden van een manier om te institutionaliseren de veranderingen die vrouwen in hun leven willen zien gebeuren- niet alleen overheidswetten, maar Ik zou me naïef kunnen voorstellen dat er ook sociale wetten zouden kunnen worden gevormd door de machtige media die mensen voortdurend maken en vrouwen effectief hebben gebruikt tegen mannen bij hun seksueel misbruik van vrouwen met wie ze leven of waarmee ze werken.

Als een man niet begrijpt wat er achter de rol van een vrouw in het huishouden en op het werk schuilgaat, ondermijnt hij onbedoeld het werk waar hij deel van uitmaakt. Bovendien, als een man de rol van een vrouw in het huishouden en op de werkvloer begrijpt maar devalueert, kruipt hij alleen maar in de schaduw van zijn supervisie als arrogantie omdat hij het werk niet zelf kan doen en daarom als intimiderend moet overkomen, wat mettertijd averechts zal blijken te werken.

Het is de bedoeling dat mannen en vrouwen harmonieus naast elkaar bestaan wanneer hun rollen in de wereld en hun huishouden samenvloeien, waardoor de basis wordt gelegd voor de intimiteit van man en vrouw die stevig bij elkaar worden gehouden. Kortom, wanneer een man en een vrouw in gelijke mate samenwerken, leert dat anderen toleranter te zijn ten opzichte van anderen, wat gunstig is voor iedereen.