Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
Ik heb een onvergetelijke herinnering. Ik was bij mijn beste vriendin thuis met mijn zus voor een slaapfeestje (de meest gewaagde, wilde discussies vinden om de een of andere reden altijd plaats op slaapfeestjes).
We waren 11 jaar oud, wij drieën, net voordat de puberteit toesloeg. Maar om een of andere onverklaarbare reden waren we allemaal een beetje vroegrijp, tenminste wat ons lichaam betreft. Op onze onhandige naïeve manier hadden we alle drie het ontwaken van onze seksualiteit ervaren. We hadden er nauwelijks de woorden voor.
„Ik raak mezelf aan.”
„Ik raak mezelf de hele tijd aan als ik mijn gezicht onder de douche was als ik een wimper uittrek...”
„Nee, ik bedoel daar beneden. Waar het goed voelt.”
„Echt? Ik ook.”
„Ja, ik ook.”
„Ik raak helemaal buiten adem en ik zweet. Dan schud ik en mijn hele lichaam trilt.
„Ik ook!”
„Yep, ik ben er geweest.”
„Ik heb het nog nooit aan een ziel verteld.”
„Ik ook.”
„Ik ook niet.”
„Nou, dat hebben we nu.”
Toen gingen we zitten en gleden dieper in onze slaapzakken, tevreden dat we onze geheimen met elkaar hadden gedeeld. Content omdat we wisten dat het veilig was.
Volgens Thomas Scheff, Ph.D. in zijn Psychology Today-artikel „A Taboo on Sex and Shame”, werden de eerste onderzoeken over seks, geschreven door Kinsey, Masters en Johnson, met afkeuring en minachting ontvangen, maar uiteindelijk leidden ze tot baanbrekende informatie en kennis die nog nooit eerder zijn gedocumenteerd.
Hij merkt op dat als ze 'onschuldige' taal hadden gebruikt (de woorden liefde of intimiteit in plaats van seks), ze misschien minder beledigend waren geweest, maar dat hun werk niet verder zou zijn onderzocht of serieus zou zijn genomen.
Geestesziekten zijn, hoewel er enige vooruitgang is geboekt, een ander taboe-onderwerp dat waarschijnlijk nog steeds gevoelens van schaamte oproept. In de jaren vijftig kreeg mijn tante na de geboorte van haar eerste kind een postpartumpsychose en dat werd een familiegeheim. Niemand sprak erover buiten de directe familie. En toen er binnen de familie over werd gesproken, waren gedempte tonen de norm.
Geestesziekten komen voor in mijn hele familie, van de generatie van mijn grootouders tot de generatie van mijn moeder en tante, en uiteindelijk ook in de mijne. Ik heb geleerd om die gedempte tonen een stem te geven en spreek nu open en publiekelijk over mijn eigen verhaal als In Our Our Own Voice-presentator voor NAMI.
De reis was niet makkelijk. Ik heb stigmatisering op een heel persoonlijke manier ervaren. Volgens de NAMI (National Alliance on Mental Illness) is het stigma „wanneer iemand, of zelfs jijzelf, een persoon op een negatieve manier bekijkt omdat ze een psychische aandoening hebben.
Sommige mensen omschrijven stigmatisering als een gevoel van schaamte of oordeel van iemand anders.” Ik heb banen zien mislukken, ik heb potentiële vrienden laten besluiten geen vrienden te zijn, ik heb life coaches gehad die weigerden met me samen te werken toen ik open en eerlijk sprak over mijn worstelingen met geestesziekten.
Sommige beroemdheden hebben het risico gelopen in de schijnwerpers te komen en zijn begonnen de dialoog over geestelijke gezondheid te openen. Uit een artikel in The Washington Post van Bethonie Butler, editie februari 2020, schrijft ze over Demi Lovato, die openlijk heeft gesproken over haar worstelingen met een bipolaire stoornis, eetstoornissen en drugsmisbruik.
Katrina Gay, directeur strategische partnerschappen bij NAMI, zei: „Die eerlijkheid maakte van Lovato een 'pionier' als het gaat om beroemdheden die openstaan voor geestelijke gezondheid.”
Volgens het artikel van Butler hebben de zelfmoord van acteur/komiek Robin Williams in 2014 en zelfs de openheid van gothpopzangeres Billie Eilish die sprak over haar ernstige depressie, verder toestemming gegeven om met minder oordeel en stigma over het onderwerp te praten.
Geestelijke gezondheidsorganisaties zoals NAMI en DBSA (Depression and Bipolar Support Alliance) werken onvermoeibaar om het stigma weg te nemen (of in ieder geval te verminderen) door lessen en programma's aan te bieden, steungroepen voor mensen die worstelen met psychische symptomen, familiesteungroepen en dergelijke.
Laten we een grote pluim geven aan de beroemdheden en organisaties die hebben geholpen om schaamte weg te nemen uit onze discussies over geestesziekten. Hoe veiliger mensen zich voelen als ze erover praten, hoe meer mensen hulp nodig hebben.
Dit is precies wat er is gebeurd, volgens een artikel met de titel Taboo Topics Course Uses Dialogue to Break Through Barriers op de website van Western Michigan University News. Senior Claire Hernandez luisterde naar haar vriendin die vertelde dat ze van plan was haar leven te nemen.
Blijkbaar had Dr. Mark Orbe's cursus over taboe-onderwerpen een grote impact op Claire. Gelukkig was ze bijna klaar met Orbe's cursus toen ze hoorde over de suïcidale bedoelingen van haar vriendin. Dat maakte een groot verschil in hoe ze kon luisteren en reageren op haar vriendin in tijden van nood.
De Taboo Topics-klas van Dr. Orbe moedigt discussie aan over onderwerpen die in de Noord-Amerikaanse cultuur doorgaans worden vermeden. Familiegeheimen, religie, ras, dood, interraciale relaties, kinky seks en masturbatie waren slechts enkele van de onderwerpen die werden besproken.
Een van de voordelen van het volgen van de les (naast het redden van een leven) was dat de studenten een sterk gevoel van verbondenheid en verbondenheid met elkaar ervoeren. (Net zoals die onhandige 11-jarigen die me na aan het hart liggen waarover ik aan het begin van dit stuk vertelde).
De studenten en de docent vonden ook dat het delen van taboe-onderwerpen in een veilige omgeving barrières kan wegnemen die bestaan tussen mensen met sterke overtuigingen en overtuigingen. Tijdens discussiegerichte activiteiten onthulden studenten onderwerpen die ze nog nooit aan iemand hadden verteld.
Persoonlijke onthullingen leidden tot gevoelens van wederzijds respect en begrip, zelfs als het over tegengestelde standpunten ging. Het hoofddoel van de cursus is om verschillende standpunten over bepaalde verboden onderwerpen te begrijpen en daarbij „getransformeerd te worden”.
De cursus is gedeeltelijk gebaseerd op de leer van Paulo Freire, een filosoof en docent uit Brazilië, die andere leraren over de hele wereld heeft beïnvloed. Freire was van mening dat het aanmoedigen van studenten om autoriteit en conventionele betekenissen in twijfel te trekken essentieel is voor sociale rechtvaardigheid en de enige weg naar bevrijding.
Volgens instructeur Orbe kan het bespreken van onderwerpen die het meest taboe zijn bij mensen, aanzetten tot kritisch denken voor breder gebruik, en de wens koesteren om verschillende perspectieven te begrijpen. Dit is met name essentieel in onze recent gepolariseerde samenleving waar verschillen in overtuigingen veel conflicten veroorzaken.
Stel je de implicaties van deze ideeën voor. Al onze strijdende groepen mensen zouden samen kunnen zitten om thee te drinken, in een manier van denken. Democraten en Republikeinen. De rijken en de armen. Mensen van kleur en blanke supremacisten. Joden en antisemieten. Pro-Lifers en Pro-Choicers. Homofoben en LGBTQ-ers. En talloze andere. Stel je voor dat ze allemaal hun armen met elkaar verbinden. Stel je voor dat alle mensen in vrede leven...
Laten we Kinsey, Masters en Johnson bedanken. Demi Levato en Billie Eilish. NAMI en DBSA. Professor Mark Orbe en onderwijzer Paulo Freire. En alle naamloze pioniers die onvermoeibaar werken en het risico accepteren om een betere mensheid te creëren.
Open de dialoog en bevrijd jezelf. Praat over seks en geestelijke gezondheid en schaamte. Praat over haatmisdrijven. Vooroordeel. Homofobie. Genocide. Doorbreek barrières. Wereldvrede creëren.

De moed die nodig is om deze gesprekken te beginnen, kan niet genoeg worden benadrukt.
Het lezen over de ervaringen van anderen helpt onze eigen worstelingen te normaliseren.
Dit artikel illustreert perfect waarom het doorbreken van de stilte zo belangrijk is.
Soms zijn de meest taboe-onderwerpen de onderwerpen die we het meest moeten bespreken.
De balans tussen persoonlijke verhalen en bredere context werkt hier erg goed.
Het is geweldig hoe het delen van onze verhalen anderen kan helpen zich minder alleen te voelen.
De impact van schaamte en stigma op de behandeling van psychische aandoeningen is zo groot.
Ik ben dankbaar voor de pioniers die deze gesprekken mogelijk hebben gemaakt.
Dit artikel vat de transformerende kracht van eerlijke dialoog echt goed samen.
Het voorbeeld van de klas van Dr. Orbe laat zien hoe gestructureerde omgevingen helende gesprekken kunnen faciliteren.
Het lezen hiervan zette me aan het denken over mijn eigen reis met schaamte en acceptatie.
De verbinding tussen persoonlijke bevrijding en sociale verandering is zo belangrijk.
Dit artikel geeft perfect weer waarom we moeilijke gesprekken moeten blijven voeren.
Ik waardeer het hoe het artikel zowel de vooruitgang als de voortdurende uitdagingen erkent.
Soms beginnen de meest betekenisvolle gesprekken met iemand die dapper genoeg is om als eerste iets te delen.
De vermelding van Robin Williams kwam echt binnen. Zijn dood veranderde de manier waarop we over geestelijke gezondheid praten.
Deze gesprekken zijn vooral belangrijk voor jonge mensen die zichzelf aan het ontdekken zijn.
Ik vind het geweldig hoe het artikel individuele genezing verbindt met collectieve transformatie.
Dit geeft me zin om meer ruimtes te creëren voor eerlijke dialoog in mijn gemeenschap.
Het is verbazingwekkend hoeveel genezing er kan plaatsvinden door simpelweg onze waarheid te spreken.
Het artikel benadrukt echt hoe het delen van persoonlijke ervaringen kan leiden tot bredere sociale verandering.
Ik vraag me af hoe anders mijn leven zou zijn geweest als ik deze gesprekken eerder had gevoerd.
Het lezen hiervan hielp me me minder alleen te voelen in mijn eigen ervaringen.
Het idee van transformerende dialoog is zo belangrijk in onze verdeelde wereld.
Dit doet me denken aan gesprekken die ik had willen voeren toen ik jonger was.
Het vergt echte moed om de eerste te zijn die zich uitspreekt over moeilijke onderwerpen.
De connectie tussen persoonlijke bevrijding en sociale rechtvaardigheid is echt krachtig.
Als iemand die worstelde met geestelijke gezondheid, kan ik bevestigen dat open dialoog een enorm verschil maakt.
Ik betrapte mezelf erop dat ik instemmend knikte bij het gedeelte over het creëren van begrip tussen verschillende groepen.
Het historische perspectief op het stigma rond geestelijke gezondheid is onthullend. We zijn al zo ver gekomen, maar hebben nog een lange weg te gaan.
Dit deed me denken aan hoeveel mensen in stilte lijden omdat ze bang zijn om zich uit te spreken.
We hebben meer ruimtes nodig waar mensen deze gesprekken veilig kunnen voeren.
Het deel over studenten die verbinding vinden door kwetsbaarheid resoneerde echt met me.
Interessant hoe schaamte en stigma vaak hand in hand gaan. Het doorbreken van de ene helpt vaak de andere te doorbreken.
Dat verhaal over Claire die haar suïcidale vriend hielp, laat zien waarom deze discussies in het echte leven belangrijk zijn.
Ik waardeer het dat het stuk zowel de voordelen als de risico's van het bespreken van taboeonderwerpen erkent.
Het artikel geeft echt weer hoe het delen van onze worstelingen krachtige verbindingen kan creëren.
Dit doet me denken aan mijn eigen ervaringen in therapie. Vrijuit kunnen spreken over taboeonderwerpen was transformerend.
Soms vraag ik me af of sociale media deze gesprekken te informeel hebben gemaakt. Er zouden nog steeds grenzen moeten zijn.
Die vroege onderzoeken naar seks waren zo cruciaal. Verbazingwekkend hoeveel moed er nodig was om de menselijke seksualiteit te bestuderen.
Het gedeelte over het afbreken van barrières tussen tegengestelde groepen gaf me hoop. We hebben daar vandaag de dag meer van nodig.
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om zo open te zijn over persoonlijke zaken. Niet iedereen voelt zich prettig om alles te delen.
Als leraar zie ik hoe belangrijk veilige ruimtes zijn voor studenten om moeilijke onderwerpen te bespreken.
Het contrast tussen het stigma van vroeger en de huidige openheid is opvallend. We zijn ver gekomen, maar hebben nog werk te doen.
Mijn familie heeft ook nooit over geestelijke gezondheid gesproken. Het lezen hiervan geeft me zin om die gesprekken te beginnen.
De vermelding van Paulo Freire resoneerde echt met me. Zijn ideeën over het in twijfel trekken van autoriteit zijn zo relevant vandaag de dag.
Ware bevrijding komt voort uit het diepgaand begrijpen van onszelf en anderen. Deze gesprekken zijn essentieel daarvoor.
Ik vind het geweldig hoe het artikel persoonlijk begint en uitbreidt naar bredere sociale implicaties. Echt effectief schrijven.
Het artikel maakt een aantal goede punten, maar lijkt complexe sociale dynamiek te simplificeren.
Als iemand die in de geestelijke gezondheidszorg werkt, zie ik dagelijks hoe schadelijk stigma kan zijn. Open dialoog redt letterlijk levens.
Schaamte gedijt in stilte. Elke keer dat we onze waarheid spreken, helpen we iemand anders zich minder alleen te voelen.
De invloed van beroemdheden die zich uitspreken over geestelijke gezondheid is enorm geweest. Toen ik het verhaal van Demi Lovato hoorde, hielp het me om hulp te zoeken.
Ik maak me soms zorgen dat we te ver zijn doorgeslagen de andere kant op. Niet alles hoeft de hele tijd in het openbaar besproken te worden.
Interessant hoe het artikel kinderlijke onschuld verbindt met academisch discours over taboeonderwerpen. Beide ruimtes maken authentieke verkenning mogelijk.
Het werk dat NAMI doet is ongelooflijk. Hun steungroepen hebben mijn leven gered toen ik worstelde met een depressie.
Ik heb daadwerkelijk deelgenomen aan een soortgelijke discussiegroep en het was levensveranderend. Vrijuit kunnen spreken zonder oordeel hielp me zoveel dingen verwerken.
Die vergelijking tussen die jeugdvrienden en de studenten van Dr. Orbe raakte me echt. Vertrouwen en veiligheid zijn zo cruciaal voor authentieke verbinding.
Hoewel ik open dialoog steun, moeten we ons bewust zijn van de juiste contexten en doelgroepen voor het bespreken van gevoelige onderwerpen.
Mijn grootmoeder worstelde ook met postpartumdepressie in de jaren 50 en onze familie heeft het er nooit over gehad. Het stigma rond geestelijke gezondheid heeft zoveel onnodig lijden veroorzaakt.
Het gedeelte over de klas van Dr. Orbe is fascinerend. Ik wou dat meer universiteiten cursussen zoals deze aanboden om barrières tussen mensen af te breken.
Ik ben het er niet mee eens dat openlijk over alles praten altijd gunstig is. Sommige onderwerpen zijn taboe om goede redenen en het handhaven van bepaalde grenzen helpt de samenleving functioneren.
Het stuk over de 11-jarigen die eerlijk hun ervaringen deelden, bracht tranen in mijn ogen. We hebben allemaal die veilige ruimte nodig om kwetsbaar te zijn.
Zo'n krachtig artikel. Ik kan me echt vinden in die kindermomenten van het delen van geheimen en het vinden van bevestiging.